Hoe kan ik los laten?
Ik begin met de woorden van Nelson Mandela:
Loslaten
Om los te laten is liefde nodig.
Loslaten betekent niet dat ’t me niet meer uitmaakt.
Het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan oplossen of doen.
Loslaten betekent niet dat ik ‘m smeer.
Het is het besef dat ik de ander ruimte geef.
Loslaten is niet het onmogelijk maken,
maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
Loslaten is machteloosheid toegeven,
hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb.
Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven,
je kunt alleen jezelf veranderen.
Loslaten is niet zorgen voor,
maar geven om.
Loslaten is niet oordelen,
maar de ander toestaan mens te zijn.
Loslaten is niet in het middelpunt staan en alles beheersen,
maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.
Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen,
het is de ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
Loslaten is niet ontkennen,
maar accepteren.
Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals het komt en er mezelf gelukkig mee prijzen.
Loslaten is niet anderen bekritiseren of reguleren,
maar te worden wat ik droom te kunnen zijn.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar groeien en leven voor de toekomst.
Loslaten is minder vrezen,
en meer beminnen.
Nelson Mandela
Hoe kan ik los laten?
Los laten is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Accepteren, het een plekje geven.
Ammehoela! denk ik dan wel eens. Soms denk ik wel eens dat ik al heb los gelaten en dat dit stiekem nog niet zo is. Zoals bij de relatie met mijn vader.
Jaren geleden heb ik al afstand van hem genomen. Door zijn persoonlijkheid en bijkomende omstandigheden was het voor mij niet mogelijk om mezelf te helen zolang ik contact met hem had. Als dat vaag klinkt voor je, neem gewoon aan dat dit voor mij zo was. Ik wilde mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen ontwikkelen en dat lukte mij niet zolang ik constant werd bekritiseerd en voor anderen moest klaar staan.
Toen ging de telefoon en bleek dat mijn vader al maar liefst zes weken geleden was overleden. BAM! Ik kon er op dat moment even niets mee.
Loslaten en afscheid.
Ik kon dus geen uitvaart bijwonen. Geen.., nou ja, niets. Via, via ben ik te weten gekomen dat mijn paps is overleden. Ik wist dat het zo zou gaan en toen het zo ver was raakte het me toch. En dat mag. Want het was niet alleen het overlijden van mijn vader wat mij raakte. Die was bijna 91, dus had een vol leven gehad. Nee, alles wat erbij komt zoals de reactie van mijn kinderen. Want die voelen zich niet gezien en hadden niets te maken met de kwestie. Mensen wie ik op de hoogte bracht en dacht een vertrouwensband mee te hebben, die het al wisten en mij niet op de hoogte hebben gebracht. De drogreden, dat het mij niet is verteld om drama te voorkomen!
Allemaal aspecten die verbonden zijn met het hetzelfde thema. En ik stuk voor stuk aandacht mag geven zodat ik dit ook weer los kan laten. Loslaten gaat gepaard met pijn. Denk maar aan een bevalling. De pijn doorleven, jezelf troosten en aanmoedigen. Het is een proces waar ik geleerd heb bewust aandacht aan te geven. De ruimte te geven zodat het kan oplossen ik ik daadwerkelijk los kan laten en het lichter voelt.
Wil jij ook leren loslaten? Ik kan je helpen