Hoe gaat het nu met me? Eigenlijk naar omstandigheden wel goed. Ik zie licht aan het einde van de tunnel. Ik vind het rete spannend de tunnel in te gaan. Dat wel.

Morgen wordt ik gechipt. Op de plek van de tumor en de aangetaste klier wordt een marker ingebracht. Als de chemo de tumor kleiner maakt, kan de chirurg ze alsnog  terug vinden en operatief verwijderen. Het gebeurt onder plaatselijke verdoving. Net als bij de biopt. Akelig om aan te denken. Ik zal vannacht onrustig slapen. En de biopt is ook goed gegaan. Dit komt ook goed.

We hebben een kennismakingsgesprek gehad met de Radio therapeut. Eindelijk een mannelijke arts! Na de operatie word ik 15 tot 20 keer bestraald. Ik zal eind augustus, begin september vijf dagen per week naar Alkmaar moeten om te bestralen. En eerst chemo.

Aanstaande woensdag krijg ik om half tien mijn eerste chemo toegediend.
Ben ik er klaar voor?
Praktisch heb ik veel kunnen regelen. Ik huur een prachtige praktijkruimte, waar ik met veel plezier en comfort werk. Als er geen inkomen is, ga ik vreselijk achter de feiten aan lopen. Gelukkig heb ik een regeling kunnen treffen met de verhuurders zodat deze zorg getackeld is. Hier ben ik superblij mee!
En ik ben even bij de meneer geweest bij wie ik al jaren help in de huishouding en zo plotseling ben gestopt.  Dat was zo gezellig. Hij krijgt vervanging en we hebben afgesproken contact te houden en de draad weer op te pekken als dit achter de rug is.

Emotioneel is het een ander verhaal… Ik ervaar het al dubbel:
Aan de ene kant denk ik, kom maar op, let’s get it over with!
Aan de andere kant voel ik de zenuwen door mijn lijf gieren bij de gedachte wat de chemo kan doen met mij lijf. Ik reageer over het algemeen nogal overgevoelig. Dus ik zie er best tegenop.

Hoe bereidt ik me op zoiets voor?
Zoals ik schreef moet mijn jongste Jaro een beugel. Ook hij ziet vreselijk op tegen de plaatsing van de beugel. Ik vertelde hem onderweg in de auto hoe ik me heb voorbereidt op zijn bevalling. Mijn eerste bevalling was een hele toer. Tijdens mijn tweede zwangerschap bevloog het gevoel van angst mij regelmatig. Wat mij toen heel goed hielp was een korte meditatie waarin ik geruststellende woorden vond. Die paar woorden herhaalde ik tegen mezelf als het gevoel van angst aan mij opdrong.

Tijdens mijn wandeling besloot ik dezelfde techniek weer op mezelf toe te passen. Ik keek naar de lucht en zag donkere wolken met regen en tevens de zon. Met, je raadt het al, een regenboog! Ik dacht: “zo is het, vreugde en verdriet geven ons leven kleur” Ik nam me voor te een regenboog voor te stellen op moeilijke momenten.

Toen dacht ik aan muziek; Silent lucidity van Queensryche kwam in mij op. Waarom? Het mooie van muziekteksten is veelal dat het ruimte geeft om zelf betekenis te geven. Ik zie mijn huidige proces als transformatie. Dood en wedergeboorte, zodat er ruimte ontstaat voor ontwikkeling en groei. Net als in de herfst de loofbomen hun bladeren laten vallen. Los laten wat overbodig is geworden. En de vorst de bladeren verteerd zodat ruimte en voeding ontstaat voor een nieuw groeiseiszoen.

Jij hoeft hier als lezer zelf niet in mijn beleving te geloven. Het is iets wat mij steunt en vertrouwen schenkt. Mijn overtuiging, wat voor mij een helpende gedachte is en mij het  gevoel van vertrouwen geeft.

Dan de steunende woorden vinden.
Als eerste “Liefde”, jaaahhhh, liefde! Daar ben ik dagelijks mee omringt.
En ook: “Het is haalbaar”. Ik voel direct de kracht bij die woorden. Het is haalbaar, ik ben niet de enige. Er komt een eind aan. Ik voel in mijn hele lijf dat dit werkt voor mij.

Naast mijn ademhaling en mijn steentje, zijn dit middelen die ik altijd bij me heb om mezelf te kalmeren. En mijn houding. Op het moment dat ik me gespannen voel weet ik dat ik ineen krimp. Door mijn rug recht te houden als ik loop of mijn focus te richten op de stoel of matras wat mij draagt, kan ik mijn spieren meestal weer ontspannen. Als verontrustende gedachten over de toekomst zich opdringen.

Bovendien laat ik de nare gevoelens toe en ben ik vriendelijk nieuwsgierig wat erna komt. Als een golf laat ik de angst soms over me heen spoelen. Als je in de zee staat en er komt een golf. kun je weerstand bieden. Meestal rol je dan om. Op het moment dat ik de golf van emotie over me heen laat spoelen, ebt deze emotie ook weer weg.

En ik lees. Ik lees voor mij inspirerende boeken. Op het moment heb ik een boek uit mijn boekenkast gehaald wat ik eerder heb gelezen. Grappig om dit, jaren later, nog eens terug te lezen in mijn huidige situatie. Ik geloof stellig dat lichaam en geest elkaar beïnvloeden. En dat ziekte een teken is, dat verandering nodig is. Omdat mijn leefomstandigheden nu heel gunstig zijn, beschouw ik mijn tumor als iets wat nog uit mijn systeem moet op fysiek niveau. Ik heb de afgelopen jaren geleerd om mezelf beter te beschermen tegen: Narcisten, driftkikkers, mensen met slachtoffermentaliteit, afgunst, jaloezie, passief agressieve personen, drama queens,  controle freaks, critici. Vooral leren omgaan met mijn innerlijke critici en eigen gevoeligheid.

Voor 2020 had ik me voorgenomen mijn plek helemaal in te nemen op deze wereld.
Dit knobbeltje in mijn borst, is in mijn beleving een laatste stukje reiniging in mijn systeem. Mijn knobbeltje en mijn besmette lymfe hebben ook een naam.
Welke houd ik voor mezelf. Ik mag met pijltjes gooien en hoef niemand te raken. Mijn moeder zou zeggen: “Wie de schoen past, trekt hem aan”. Bovendien ben en blijf ik zelf verantwoordelijk voor mijn lijf en mijn welzijn. Een ander verwijten zal weinig bijdragen aan mijn herstel.

Ik ben heel dankbaar dat de medische wereld zich zo heeft ontwikkeld dat er middelen beschikbaar zijn om deze ziekte te helpen uit mijn systeem te verwijderen. En ik hoop, ook voor de generatie die na mij komt.