Gechipt

Vandaag wordt ik gechipt. Anders dan verwacht heb ik vannacht best goed geslapen. Ik werd enkel wakker van de kou en mijn spieren voelde vanmorgen stram en stijf. Na de koffie mijn ronde gewandeld. De zon schijnt en er ligt een dun laagje ijs op de sloot. Na het douchen en een broodje samen op weg naar het ziekenhuis. Mijn sport bh mee in mijn tas. Die zit lekker strak en gaat de zwelling tegen. Dit werkte perfect bij de biopt. Onderweg in de auto voelde ik me slaperig. Alsof mijn lichaam zelf een kalmeringsmiddel heeft aangemaakt.

Behandelkamer

We zijn mooi op tijd en ik mag al vlot de behandelkamer binnen. René blijft op de gang. Mag hij niet mee naar binnen? (lees help paniek, want bij de biopt mocht het wel) Nee, officieel mag dat niet. Getsie,  ik vind het allemaal al niks en ik heb gelukkig wel mijn steen in mijn hand. “Nou, we gaan markers plaatsen in de borst en de lymfe met verdoving” Zegt de stoer ogende verpleegkundige met tatoeages op haar onderarmen. “Ja” zegt ik, “Gelukkig wel”.  “Er zijn er ook die zeggen doe maar zonder verdoving” reageert zij. “Ik ben een watje” zeg ik. Ze verlaat de ruimte om de arts te halen.

Inwendige beleving

Mijn inwendige beleving. Ik weet het, voor hen is het dagelijks werk. Klusje van hooguit tien minuten. Voor mij is het anders. Bloed aftappen vind ik al niet fijn. Het injecteren van een vloeistof kan pijnlijker zijn. Bij de biopt moest er wat uit. Nu moet er een marker in. Dat idee vind ik best ongemakkelijk. Ook al voelt de verdovingsinjectie wellicht bijna hetzelfde. Ik zucht en sluit mijn ogen om de regenboog voor mijn geest te halen en mezelf gerust te stellen. Niks!, Het blijft pikzwart. Ik denk niet eens aan de woorden liefde of haalbaar. Als  mijn ogen open en rondkijk denk ik: “Alleen ik ben in deze kamer. Zal ik snel mijn kleren aantrekken en weggaan? Nee, natuurlijk niet.” Er zijn al vijf minuten verstreken. Pfffft, over een kwartier loop ik hier weer weg en is alles voorbij. Die gedachte helpt helpt! Het is nu effe doorpakken.

De behandeling

De verpleegkundige en de arts komen weer binnen en ze gaan aan de slag met de behandeling. De arts maakt een vriendelijke, ook ietwat onzekere indruk. Anders dan de vorige arts bij de biopt. Ze gaat twee verdovingsprikken geven om de markers te plaatsen. Dan ben ik gechipt. Omdat de naald dikker is en zij de markers vanuit twee richtingen wil plaatsen. Ja, toe maar, denk ik. Ik lig er nu toch. Hier is de verdovingsprik. Ik lig op mijn zij met mijn rug naar de arts. De verpleegkundige besluit dat het handiger is om de naald aan te reiken terwijl ze in mijn zicht staat. Oh, help! Dat hoef ik niet te zien. Ik kijk gauw in een andere richting. En ben zo blij dat er mensen zijn die dit soort handelingen kunnen en willen doen.  Het zou voor mij niets zijn, ik heb andere kwaliteiten. De prik valt reuze mee. Ook het plaatsen van de marker is zo gebeurt. “Kunnen ze me nu ik gechipt ben terug vinden als ik ben verdwaald?” Vraag ik opgelucht. De arts lacht.

De tweede

De plek van de tweede prik is wat meer onder mijn oksel en wat venijniger. De arts wacht heel attent tot zij zeker weet dat de verdoving werkt. Ze gaat erg zorgvuldig te werk. Dan hoor ik haar mompelen. Ik kan het gaatje niet vinden. Meestal komt er wat bloed uit, dan weet ik waar ik moet prikken. Nee! dit is niet wat ik wil horen! Gelukkig gaat het allemaal goed en blijkt de spanning van te voren weer erger dan de handeling zelf. Ik weet het, noem het kleinzerig of hoe je ook maar wilt. Het ondergaan van ingrepen, hoe klein ook, zal mijn hobby nooit worden. Ik zal de komende tijd gerust mijn grenzen verleggen als het vaker gebeurt en ik heb net zo lief dat het niet nodig is. Brrrr.

Meewarige blik.

We nemen afscheid en ik bedank hen beide. Wanneer begin je met het traject?  “Woensdag”. Ze kijken me aan met een meewarige blik. “Veel sterkte”. Dat doet iedereen  in het ziekenhuis als de chemo ter sprake komt. Die meewarige blik. Ook de dame die de mammografie maakt, om te bepalen of de markers goed zijn geplaatst. Het is meer dan alleen zien dat ik me niet op mijn gemak voel om te worden geïnjecteerd.
Die blik en die toon. Ik denk denk dat ze het goed bedoelen en het geeft een verontrustend gevoel…..