Controle

Controle na een jaar. Mijn afspraak met de verpleegkundige is direct na de mammografie ingepland. Dat vind ik fijn. Onderweg naar het ziekhuis rij ik eerst verkeerd. Hoe is het mogelijk denk ik, deze weg heb ik zo vaak afgelegd. René is niet mee. Ik ga er vanuit dat de controle goed verloopt. Voel niks raars, maar nu toch wel een beetje spanning in mijn buik. Het zal je toch gebeuren zeg. Sterker nog, ik ken iemand die het overkwam en als het haar kan overkomen…..

Aangekomen

In het ziekenhuis aangekomen meld ik mij aan en wacht ik in de wachtruimte. Ik babbel wat met mede patiënten in de wachtkamer en ben al vlot aan de beurt om mijn borsten te laten pletten in de mammografie. Leuk is anders. Hoewel ik verwacht had dat het vreselijk zeer zou doen, want een jaar na de operatie voelt het nog steeds vaak beurs. Maar het valt mee. Ik mag naar een andere wachtkamer. De dokter heeft gekeken of de foto’s in orde zijn, maar heeft nu niet zoveel tijd. “U heeft toch nog een afspraak bij de borstkliniek voor controle dus gaat u daar alvast maar naartoe.” Hmmm, enigszins ongemakkelijk, maar ik lig niet op de biopsie tafel, dus er is hoop.

Controle bij de verpleegkundige

De controle bij de verpleegkundige is hartelijk. Tja, ze heeft het hele proces meegelopen. Gelukkig zijn de foto’s in orde en ze wil het zelf ook nog even bekijken. Het wordt al wat losser. Klopt de fysiotherapie en oedeem therapie doet goed. Ik voel soms strengen van lymfe klieren die onder spanning staan om het vocht af te voeren. Dat is normaal. En er zit nog vocht in de borst en de tepel, maar het ziet er goed uit.

Hele scan ter controle

Tot slot vraag ik waarom ik alleen een mammografie krijg. Een uitzaaiing elders in het lichaam is ten slotte op deze foto’s niet te zien. Klopt en we kunnen een tumor pas op een scan zien, als het ongeveer 3 centimeter groot is. Dat is ook het moment waarop de klachten ontstaan. Iedereen helemaal scannen is zinloos, maar zodra je het gevoel herkent controle aanvragen. Dan gaan we wel een hele lichaam scan aanvragen.

Controle over een jaar

De volgende controle is over een jaar. We nemen afscheid en ik loop door want, mijn chemo maatje is er vandaag ook voor een controle gesprek. Om het te vieren dat we elkaar zien en het er bij ons beide gaan we lekker lunchen. Als ik thuiskom ben ik bekaf. Dit hele na controle gedoe bracht toch meer spanning mee dan ik wilde toegeven.  

Een jaar verder,

Een jaar verder. 24 December 2020 kregen we de boodschap dat ik een tumor in mijn borst had. Het is nu maart 2022. Meer dan een jaar later. Mijn haar groeit al lekker. Het was altijd stijl, nu heb ik een bos chemo krullen. Ik laat het weer groeien, dus de krullen verdoezelen dat er nog geen model in zit. Daar ben ik wel blij mee. En het is niet eens grijs! Eens kijken of ik nog weet hoe het werkt om een blog te schrijven!

Ongemakken

Ik ervaar nog wel lichamelijke en geestelijke ongemakken. Bijwerkingen van de heksenpillen merk ik nauwelijks. Ben wel nog vier kilo zwaarder dan ik was en de opvliegers blijven. Normale overgangsklachten die iedere vrouw kan ervaren. De nasleep van de bestraling valt mij niet mee. Het is sneaky. De bestraling gaat wel, maar pas later blijkt de schade.. Harde, pijnlijke plekken op mijn borst en oedeem. Mijn rechterborst voelt alsof ik stuwing heb. Deze borst is groter en anders van kleur. Oedeem therapie bij de fysio helpt en zelf masseren. En het is een vervelend ongemak. Stramme gewrichten. Mijn energiepeil is ook nog wisselend. Soms voel ik me lekker. Ik krijg ook reacties dat men vind dat ik er goed uitzie. Is ook zo, ik houd het alleen nog niet een hele dag vol. En ieder pijntje krijgt meer aandacht dan voorheen. 

Een jaar verder en geestelijke ongemakken

Een jaar verder en geestelijk valt het ook nog net helemaal mee. In mijn geheugen vallen soms nog gaten, soms niet. Dat onvoorspelbare vind ik lastig om mee om te gaan. En afgelopen week schrik. Een van mijn chemo maatjes is terug bij af. Nieuwe tumoren en uitzaaiingen die niet meer te behandelen zijn. Dan komt de realiteit wel weer even hard binnen en ben ik een paar dagen uit balans. Als het bij haar kan gebeuren kan het bij mij ook. Het kost tijd om de balans terug te vinden en mezelf gerust te stellen. 

Een jaar verder, de nasleep en de draad weer oppakken

Een jaar verder en we hebben te dealen met de nasleep. Ik ga braaf naar de fitness fysio en er is vooruitgang, maar ik wil sneller en beter. Het werk in mijn praktijk heb ik weer opgepakt. Ik dacht dat ik helemaal opnieuw moest beginnen en dat valt reuze mee! Nieuw aanmeldingen dienen zich druppelsgewijs aan. Het is te behappen en vind ik fijn. Betreft mijn werk bij buurtdiensten voelt het als een dood spoor. Ik kan me er niet te zetten terwijl loondienst mij een inkomen verschaft. Voor een arbeidsongeschiktheid verzekering van zelfstandigen hoef ik niet meer aan te komen. Dat station is gepasseerd. 

Een jaar verder, de draad weer oppakken.

Een jaar verder de draad weer oppakken valt nog niet mee. Mijn puberzoon heeft een terugslag. Het komt vaak voor dat als pas het beter gaat met een ouder, dat het kind de ruimte voelt en de spanning eruit komt. Vanwege de complexe situatie met mijn ex man geeft het extra gedoe. We zijn bij de hulpverlening terecht gekomen. Deze hele situatie vraagt veel aandacht en energie. De draad weer oppakken na een borstkanker traject vereist incasseringsvermogen van vallen en opstaan.

Afgerond

De bestraling is afgerond en daarmee ook het intensieve deel van mijn borstkanker traject. Ik ben moe, in de zin van: Ik hoef niet meer vol te houden voor de behandeling van morgen. Soort van ontlading. Deze finish is ook weer gehaald. De bestraling werkt nog 10 tot 14 dagen door. In december staat er een afspraak in mijn agenda bij de Radiotherapeut. Bij de fysio hoor ik dat pas na zes tot tien weken zichtbaar wordt of en welke schade de bijwerkingen van de bestralingen hebben. Verhard weefsel van mijn borst of oedeem. Maar de dagelijkse bezoeken aan het ziekenhuis, die zijn afgerond!

Intensieve behandelingen afgerond

Nu het chemotraject, de operatie en de bestraling is afgerond, rest enkel de anti hormoon behandeling en de bijwerkingen zeven jaar lang. Naar verwachting valt daar niet veel meer over te schrijven. Maandag over een week heb ik een telefonische afspraak om te overleggen hoe het gaat met de anti hormoon pillen. Er zullen controles volgen, maar ik betwijfel of daar veel over valt te melden. Ook Marije, de verpleegkundig specialist neemt nog contact op. Maar ook dat contact gaat naar een minder intensieve fase. Dus is dit voor mij tevens de afronding van mijn blog…..

Mijn blog afgerond

Alles heeft een begin, een midden en een eind. Ik begon deze blog te schrijven om dierbaren op de hoogte te houden van mijn proces. De gebeurtenissen van me af te schrijven. En last, but not least, dit proces te delen met lotgenoten en of naasten van lotgenoten. Ik merk dat ik steeds meer zelf direct in contact ben met mensen en mijn aandacht steeds meer in beslag wordt genomen door dagelijkste dingen. Er is veel blijven liggen. Ik zie er tegenop om de draad op te pakken. Niet met cliënt afspraken, daar heb ik echt weer zin in. Wel eerst even een paar weken rust en bijkomen van de achterliggende periode. Ook al is alles volgens plan verlopen en blijven nare extra bijkomstigheden bespaart. Het was me nogal wat om te verwerken en nu opnieuw richting te bepalen. 

Litteken.

Als je mijn haar ziet, is het net alsof ik voor kort haar heb gekozen. Aan de buitenkant is weinig meer te zien. Mijn litteken onder mijn kleding is stille getuige. Mijn spieren zijn vaak stram en pijnlijk. De behandeling heeft onzichtbare sporen nagelaten. Niemand kan voorspellen tot hoever mijn conditie en welzijn zal herstellen. In het dagelijks leven kan ik weer aardig functioneren. Ik ben ook vast van plan om de innerlijke rust te bewaren. Afstand nemen van situaties en tijd nemen voor weloverwogen besluiten. Futiliteiten laten voor wat ze zijn. Mijn litteken zal mij helpen door me te herinneren. Waar de klieren zijn weggehaald zitten naast mijn litteken een soort rare deuken. Het ziet er nog niet charmant uit en het voelt ook vaak pijnlijk. Maar dat zal slijten met de tijd.

Tijd heelt alle wonden

Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Ik denk dat er meer nodig is. Namelijk, aandacht en zelfcompassie. Zorg voor mezelf blijft prioriteit. Herstel heeft tijd nodig en vooral aandacht voor de pijn. Lichamelijke en geestelijke wonden hebben zorg en aandacht nodig. Anders gaat het smetten. Dus mocht je een lotgenoot zijn, of dat nu kanker is of anders in mijn verhaal wat jij herkent. Voel je vrij contact op te nemen en je verhaal met me te delen als jij daar behoefte aan hebt. (klik hier voor contact) Nu mijn blog is afgerond ben ik er nog steeds. Ik ga door in een andere vorm.

Hartelijk dank

Iedere lezer en volger wil ik hartelijk danken voor jouw aandacht! Het schrijven en de reacties gaven mij steun,  inspiratie en kracht om dit proces te doorstaan. En ook al is mijn proces nooit helemaal afgerond, voelt het nu als een goed moment om betreft dit onderwerp mijn blog wel af te ronden. Ik wens jullie alle goeds en ben dankbaar voor zo veel medereizigers op mijn pad die mij hebben gedragen. Nogmaals hartelijk dank!

Liefs Coja

P.S. De bestraling voelt na verloop van tijd erg rot. Ik voel me anders moe dan na de chemo. Kan dagelijkse dingen wel aan en alles voelt alsof ik tegenwind heb. Mijn energie is snel op. Mijn huid onder mijn borst en oksel schrijnde een poosje. Dat was niet fijn. Pas vijf a zes weken na de bestraling zijn de gevolgen pas zichtbaar. Mijn gewicht weet ik niet. Ik heb de weegschaal weggegooid. Een aantal broeken passen niet meer over mijn kont. Maar jah. Als je in de overgang komt, veranderd je lichaam. Het went, ik verleg mijn grenzen.

Rust

Rust nemen en dan lukt het allemaal wel. Als ik s’ middags effe rust pak, kan ik de dagelijkse dingen die moeten gebeuren wel aan. Dus deze week ben ik goed doorgekomen. Conditie blijft een dingetje en daar berust ik me in. Komt wel weer. Ik weet inmiddels dat nu rust nemen veel ellende kan besparen. In de loop van de jaren ben ik door schade en schande wijs geworden. Doorgaan betekend minstens twee keer zo veel schade veel inhalen. Dat is het cadeautje van ouder worden. Theoretische  kennis in combinatie met praktische ervaring brengt wijsheid.

Kanker als “cadeau” zien

Wel in beweging blijven, dus gezellig afspreken om te wandelen met een bakkie achteraf. Tijdens zo’n wandeling kwam het gesprek op wat kanker brengt, naast schrik en ellende. Ik heb dit dus niet zelf bedacht, maar voor mij klopt het precies: “Mijn kankertumor is een cadeau. Een cadeau wat ik nooit aan iemand anders zou schenken. En nu ik het uitgepakt heb ben ik er toch blij mee. Ik kan me best voorstellen dat anderen daar anders over denken, zeker bij levensverlengende behandelingen. Voor mij is dit het.

Innerlijke rust

Eerder schreef ik dat deze ervaring mij gevoelsmatig meer tijd gaf, maar specifieker verwoord heeft het mij meer innerlijke rust gebracht. Ik kan makkelijker bepalen wat ik wil en niet wil. Door aandachtig te voelen wat voor mij belangrijk is. Daar over na te denken en een besluit te nemen. Als sensitief persoon, ben ik snel geneigd aan te passen. Om zo rust in de omgeving te brengen. Daar werd ik dan ogenschijnlijk rustig van. Maar niet van binnen. Totdat het me allemaal te veel werd. Dan ging de kont tegen de krib, liep ik weg of raakte ik burn out. De oordelen van anderen zijn nu minder belangrijk voor mij geworden. Ik ga eerst bij mezelf te rade. Het is aan mij verantwoording te nemen voor mijn wensen en verlangens. Dat geeft rust.

Egocentrisch

Dat klinkt misschien “egocentrisch” en dat is het ook. Door mezelf in het centrum te zetten krijg ik vaste grond onder mijn voeten en kan ik aangeven wat voor mij van belang is. Het is iets anders dan “egoïstisch” of narcistisch mijn wil opleggen, zonder oog voor de ander, uit angst grip te verliezen. Het is goede zorg voor mezelf. Ik vind eerst vrede in mezelf en stem dan pas af op de ander om samen te werken.

Voelen en denken op een lijn

Voelt doet goed? Nee? Waarom niet? Wat zou wel goed voelen? Dat breng ik dan ter sprake. Dit is haalbaar voor mij, dat niet. Zo wil en kan ik evengoed iets doen voor een ander en met behoud van mezelf. Die kennis had ik al en ik kon het soms wel, soms niet, toepassen. Maar nu is het nog verder ingedaald in de praktijk. Tijdens het chemo proces moest ik noodgedwongen egocentrische keuzes maken. En dat bevalt me prima. Voelen en denken op een lijn. Lekker duidelijk voor de ander om op af te stemmen en win – win situaties te creëren. Vanuit vertrouwen en innerlijke rust. Ik heb namelijk bestaansrecht. Wat ik wil mag er ook zijn. Zo niet, ga ik met iemand anders spelen. Leuke mensen genoeg! 

Gesprek met de arts

Gesprek met de arts was goed. Het gaat goed, enkel mijn huid van mijn borst begint te irriteren. Dus ik mag smeren met bepanthen. Goed binnen de lijnen van de bestraling en niet vlak voor de bestraling. Fijn, de zalf verlicht en geeft mijn huid rust. Vooral de huid van mijn tepel werd gevoelig. Ik hoef deze week nog maar drie keer en dan is het alweer klaar. Nou, ja, ik hoef niet meer naar het ziekenhuis. De bestralingen werken zeker nog tien dagen door. En pas na een week of zes worden bijwerkingen zichtbaar. Ik ben er nog niet, maar wel lekker op weg! Er is weer wat rust in de tent.

Vertrouwen in mijn lichaam

De bijwerkingen van heksenpillen (blog 122) of anti hormoon pillen vallen mij mee. Ik blijf emotioneel stabiel. Ik was zo bang om pinnig of labiel te worden. Enkel de opvliegers zijn vervelend. En mijn lichaam probeert alsnog hardcore te menstrueren. Ongelooflijk! En ongelooflijk hoe mijn lichaam alle behandelingen heeft verdragen. In het begin dacht ik “Dit kan ik nooit!” Chemo, operatie. Ik wilde weg lopen en vond sterven best een aantrekkelijk idee. Achteraf ben  ik zo veel sterker dan ik dacht. En dat heeft rust gebracht. En dat geldt eigenlijk ook voor andere nare ervaringen in mijn leven. Twee keer gescheiden en die lessen hebben me wel bij de relatie gebracht waar ik nu zielsgelukkig mee ben. Ik heb daardoor mijn, vrijheid, waardigheid en eigen emoties herwonnen. En twee fantastische jongens op de wereld gebracht. Door deze tumor te overwinnen heb ik mijn bestaansrecht terug. Ik geniet intens van leuke dingen. Verwen mezelf met badolie en al het andere waar ik van geniet. Omdat ik het waard ben!  Dat besef geeft innerlijke rust. Dat straal ik uit naar mijn dierbaren en naar de wereld. Mensen op straat kijken me glimlachend aan in het voorbijgaan. Dat maakt mij weer blij!

Gesprek met de radiotherapeut

Op de donderdagen heb ik na de bestraling een gesprek met de radiotherapeut. Twee keer, in een traject van 15 bestralingen, iedere werkdag. Eindelijk zien we elkaar eens volledig. Video bellen mislukte, de intake was telefonisch en toen ik op de bestralingstafel lag, zag ik bijna niks. Toch heb ik vanaf het begin af aan een fijn gevoel bij deze arts. Ik voel me op mijn gemak en gelijkwaardig behandeld als mens. Niet als de zielige of onwetende patiënt. Bovendien is H. van der Heide ook erg belangstellend voor privé zaken. Hij weet bijvoorbeeld te herinneren dat mijn zoon naar Nederland kwam met onze Finse schoondochter.  Een bijzonder en relaxed persoon, bij wie ik wel denk. Goh, het lijkt mij dat je toe bent aan een uitdaging. Effe te relaxed misschien?

Observeren

Ik kan het niet laten mensen op deze manier te observeren. Het zal te maken hebben met mijn sensitieve brein. Momenteel lees ik daar opnieuw het boek over. (blog 90) Het schijnt dus aangetoond te zijn dat het brein van sensitieve personen anders is ontwikkeld dan bij de gemiddelde mens. We denken effe verder. Dat kan voordelen hebben en nadelen. Wat ik grappig vond bij de bestraling afgelopen week, is dat een mannelijke arts een knikje gaf naar een vrouwelijke assistent die op zijn plek wilde gaan staan. Ze vloog weg! Dit soort non verbale communicatie valt mij direct op dus ik maakte er een grap over. Dat u dat zag, zei reageerde bij wat beschaamt. De toon van ons gesprek was vriendelijk en gemoedelijk, dus dan heb ik lol. Soms is het beter enkel te observeren en mijn mond te houden. Bovendien zit mijn gevoel bij de waarneming er ook wel eens naast. 

Terug naar het gesprek met de radiotherapeut

In het gesprek met de radioloog laat hij de foto zien die gemaakt is voor het bestralen. Ik heb aangegeven dat ik schrijnende pijn ervaar, ook van binnen. Mijn huid ziet er volgens hem goed uit. Binnenin is het weefsel nog aan het herstellen. Er zijn nog bloeduitstortingen, het is ook nog wat hard. Misschien blijft dat wel zo, zegt hij. Dat vind ik geen leuk nieuws, maar de arts is wel transparant in zijn antwoorden. Hij kan niet concreet aantonen wat de bestraling behandeling  doet.

Overbehandeling

Het is over behandeling zegt hij. We weten dat het nut heeft maar we weten niet voor wie wel en voor wie het overbodig is. Dus, net als bij de anti hormoonpillen. “Precies, de meeste mensen vinden dat prettig voor de zekerheid.” Dat vind ik zo fijn aan deze arts. Hij geeft ruimte voor eigen beleving. De meeste mensen vinden dat prettig. Niet altijd en iedereen. Dat waardeer ik en heb ik laten blijken  op zijn zorgkaart.

Na het gesprek met de radiotherapeut… BAD ASS! 

Na het gesprek met de radioloog, met positief nieuws want de behandeling verloopt goed, zie ik “afgunst” in de hal zitten, die gereserveerd is voor begeleiders. Details daar gelaten, zie ik iemand zitten, wie, in mijn beleving, mijn existentiële waarde en bestaansrecht, waarschijnlijk onbewust, onbedoeld en uit onmacht, heeft aangetast. Ik voel een enorme kracht opwellen. Ik heb over dit moment gefantaseerd. In mijn fantasie was ik nog kaal, maar dit volstaat prima. Ik voel een enorm gevoel van overwinning en trots opwellen. Ineens besef ik: “Ik heb een kankertumor overwonnen, ik heb mijn bestaansrecht genomen!” Met een enorm fier, BAD ASS gevoel van zelfrespect, loop ik naar de auto.

Radicale verandering na ziekte?

Vrij van rancune en wel met een puberaal “fuck you!” gevoel rij ik naar huis. Het heeft me een boost gegeven waar ik ondanks mijn vermoeidheid de afgelopen dagen door wordt gedragen. Was dit mijn moment wat bedoelt wordt als met zegt dat ziekte een radicale verandering teweeg kan brengen? Ik lees op mijn kaart van vanmorgen: “Als angst vertrekt, verdwijnt de kou van vroegere pijn. Concreet voor mij betekend dat:” Als de angst voor oordelen van anderen vertrekt, kan ik erkennen dat ik waardevol ben en onvoorwaardelijk bestaansrecht heb zoals ik ben, met wat ik kan en doe. Net als iedereen.” Ik weet niet of het goed of fout is wat ik voel. Ik weet wel dat ik het lekker vind, ik er niemand kwaad mee doe en mezelf plezier verschaf. En daar doe ik anderen ook een plezier mee. Ik ervaar dat als heel bevrijdend en een flinke stap in mijn persoonlijke ontwikkeling.

Afstemmen

Afstemmen. Daar gaan we weer! Afstemmen op de nieuwe situatie. Ik dacht dat de bestraling wel zou meevallen en ik heb het onderschat. De behandelaars kunnen tegen mij beter niet zeggen, dat er mensen zijn die er helemaal geen last van hebben. Bij de een schept dat hoop, bij mij schept het verwachtingen. Hoop en verwachtingen. Tegenstellingen, paradoxen van het leven. Dat is voor behandelaars steeds maar weer afstemmen. Tegen wie, zeg je wat, als je iemand nauwelijks kent? Want wie verwachtingen heeft, kan teleurgesteld worden, of juist voldoen aan de verwachting van vermoeidheid, terwijl dat niet hoeft.

Ineens doodmoe

Mijn conditie is bij de fysio getest, was top, dus dan hoor ik vast bij die groep die er zo doorheen fiets. Puh, ik heb een chemotraject achter de rug. Wat kan mij gebeuren? Mispoes! Ik werd op maandag na de eerste bestraling ineens hartstikke moe. Viel s’ middags op de bank in slaap. Dat gebeurt me nooit?  Ook s ‘avonds lig ik steeds vroeger in bed. Mijn ogen vallen gewoon dicht. Dat voelt als falen en te kort schieten. (blog 60) Want, anderen hebben hier geen last van, zeggen de behandelaars. Natuurlijk had ik wel een reactie verwacht, ik ben hartstikke sensitief. Na een behandeling bij een fysiotherapeut kan ik al slapen. Maar het overvalt me toch.

Afstemmen met lotgenoten

Wat ben ik blij met ons app groepje met mijn chemo maatjes. Ik vraag hoe de anderen het ervaren. Iedere maandag had ik een dip, was het antwoord. Oké, dit is dus niet raar. En ook wel raar, want na een weekend zonder bestraling zou ik na de eerste keer geen dip verwachten. Ik hoor op de fysio van een vrouw dat zij nergens last van had tot vlak na de bestraling. Bam, ineens nergens meer toe in staat. Dan maar liever nu en eraan toegeven. Ik voel me heel….ik weet niet hoe ik het moet omschrijven? Als ik opsta voel ik me wel goed en na de bestraling gaat er een knop om. Het is niet verdoofd of zo, niet futloos. Gek onwerkelijk gevoel van moeheid. Ik heb er geen woord voor om het te omschrijven.

Het kan altijd erger

Maar klagen heeft geen zin en als ik hoor wat lotgenoten allemaal voor slecht nieuws krijgen bij de uitslag van de weefselkweek, voel ik me toch een zondagskind. Schokkende verhalen over extra behandeling is geen uitzondering. En er zijn mensen die bestraalt worden tijdens hun chemokuur. Daar moet ik toch helemaal niet aan denken. Het kan altijd erger en dan gaat men ook door.

Conditie

Mijn conditie heeft duidelijk een opdonder gehad. Was het op donderdag nog top, maandagochtend is het niveau gekelderd. Dat merk ik tijdens mijn wandeling. Ik besluit een heuvel op te lopen. Dat doe ik op de loopband bij fysio ook. Maar nu kom duizelig en uitgeput boven. Bij het klauter traject wat ik voor de lol probeer, haak ik af. Ik ben gelukkig zo slim geweest om een ronde om het meer te lopen in plaats het risico te nemen om te verdwalen in de duinen. Eerder liep ik dit met gemak. Ook op de betere dagen van de chemo lukte dat.

Rubberen benen

Nu loop ik nog maar halverwege met rubberen benen en moet ik af en toe gaan zitten. er staan gelukkig genoeg bankjes onderweg. Ik gier van de honger en dorst. Alles is nog dicht op dit tijdstip. Gelukkig zie ik wat bramen onderweg die ik kan plukken. En heb ik een fles water met een broodje in de auto liggen. Op dinsdag bij de fysio merk ik ook de achteruitgang. En weer veel pijn in mijn benen en gewrichten. Dat valt me vies tegen.

Tijd afstemmen

In de loop van de week is het wat bijgetrokken. Heel gek. Bij de chemo was het ritme van niets naar bewegingsvrijheid. En dan terug naar niets. Nu is het van bewegingsvrijheid naar beperking. Dat ervaar ik als veel lastiger! Bovendien hebben de meiden achter de balie hun stinkende best gedaan om de tijdstippen van de bestraling op mijn verzoek in de ochtend te plannen. Dat is gelukt. Enkel wel zo dat ik om half negen in de buurt ben en bijvoorbeeld pas om half twaalf in de magnetron kan. Uurtje wandelen, boek mee en dan weer uren voordat de school uit is dus toch maar even naar huis om te rusten. Ik rij iedere dag zo’n 80 kilometer heen en weer. Dat helpt ook niet. En op dagen dat Jaro er morgens niet is, kan ik om 9:00 terecht. Ik onderga het lijdzaam. 

Afstemmen op elkaar

Omdat ik moe ben, ben ik ook weer prikkelbaar. René heeft de neiging om het huis binnen te stappen en direct zijn verhaal te spuien. Vooral ongenoegen over wat er allemaal mis gaat. Omdat ik dat geklaag van Jaro al incasseer, die, zoals een echte puber betaamd, zodra hij de auto instapt begint met klagen, kan ik de lading en het volume van René niet altijd zo snel verwerken. Bij Jaro ben ik erop voorbereidt. Ben René weet ik nooit wanneer hij thuis komt en zit ik soms lekker in mijn eigen bubbel, die dan bruut wordt verstoord. Bovendien helpen die strepen op mijn lijf en het ontbloot bovenlichaam onder zo’n apparaat, niet bij mijn gevoel van aantrekkelijk zijn. Gloeiende, schrijnende borst en oksel, maakt aanraking weer ongemakkelijk.

Terug bij af

Het voelt een beetje terug bij af. Een stap terug doen is nu eenmaal niet fijn. Maar het is tijdelijk. Ik ga gewoon lekker aftellen, nog maar 8 keer. Over anderhalve week ben ik hiervan af. Hoewel ik hoor dat het een behoorlijke nasleep kan hebben. Door nu toe te geven aan vermoeidheid, hoop ik de schade te beperken.

Herfst

Herfst. Ik voel en ruik het als ik buiten kom. We naderen de herfst. Ondanks dat mijn zonnebloemen net beginnen te bloeien, merk ik, dat het verval in de tuin is begonnen. De ochtendlucht is vochtig en de paddenstoelen schieten de grond uit. Herfst is voor mij een punt van evaluatie. Waar was ik vorig jaar? En nu? Volgend jaar. Waar wil ik dan zijn? Ik vind het gek hoe mensen altijd onderweg zijn en kijken naar anderen en naar wat ze nog niet hebben. Doordat ik in de herfst stil sta om te zien waar ik nu ben, kan ik mijn groei en verandering waarnemen. Ook al was mijn groei afgelopen jaar een onverwachte kronkel. Vorig jaar rond deze tijd, hadden we geen idee wat ons te wachten stond. Gelukkig maar.

Herfst 2020

In de herfst van 2020, was ik best op een goede plek, mijmer ik. Ik kijk naar de bijen die hun buikje vullen en ijverig hun wintervoorraad verzamelen. Wij waren net ingetrokken in ons prachtige nieuwe huis. We noemen het gekscherend “Chateau Hoebe”, vanwege de fam Meiland van tv. René en ik hebben een fijne, stabiele relatie. Jaro ging net naar de middelbare en was erg enthousiast. De oudste had het goed. Als het mijn kinderen en man goed gaat, vind ik dat een zorg minder en gaat het mij ook goed. Mijn praktijk liep lekker, ik genoot van mijn werk in mijn prachtige praktijkruimte. We hadden lieve, gezonde dieren. Dus alles ging zijn gang zoals wenselijk was.

Los laten en meenemen

Ik heb in de herfst van 2020 het contact met mijn vader los gelaten. Niet leuk, het was een hele worsteling. Maar er is nu meer rust voor mij, voor hem en het geheel. Wat ik wilde meenemen naar 2021, was groei en ontwikkeling op persoonlijk gebied. En in mijn werk. Nou dat heb ik gekregen! Maar, je krijgt altijd meer dan je wenst…

Herfst 2021

Herfst 2021, waar ben ik nu? Ik ben 50 geworden. Dus letterlijk en figuurlijk in de overgang naar de herfst van mijn leven. Ik ben veel thuis en heb een chemo traject met operatie overleefd. Ben begonnen met preventieve behandelingen. En geniet onwijs van de thuiscursus moderne hypnotherapie. Tevens schrijf ik een blog. Wie had dat ooit gedacht?! Onze relatie is nog hechter, ook al is mijn libido soms onder het vriespunt. We hebben deze periode samen overwonnen. Momenteel heeft mijn puber voor het eerst intens liefdesverdriet. Dat vind ik pijnlijk voor hem, en om aan te zien, maar het zal tijdelijk zijn. Hij zal sterker groeien uit zijn verdriet. Ik merk dat appeltaart bakken en shoppen ook helpt bij jongens. Hij gaat er waardig mee om. Trots op de jongeman. Mijn oudste gaat goed, we hebben een heerlijke week met hem en zijn vriendin gehad.

Oogst

Ik ben veel ervaringen rijker. Merk dat ik een ander tijdbesef heb. Alsof ik meer tijd heb, rustiger aan kan doen. En ik ben nog mondiger geworden. Ik neem mijn ruimte nog meer in. Vooral letterlijk, op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Ze zeggen wel eens, wat je zaait zal, je oogsten. Ondanks dat mijn oogst niet de vorm heeft die ik vorig jaar had gehoopt, vind ik het wel een rijke oogst. Ik ben mezelf op vele fronten overstegen. Wat is nu overbodig geworden en wil ik los laten? En wat neem ik mee om te zaaien voor mijn oogst in de herfst van 2022?

Herfst 2022

Waar wil ik naartoe vanaf hier? Welke wensen koester ik voor de herfst 2022? Ik wil me weer fit en vitaal voelen. Vrij bewegen. Naar de sauna, massage en festivals bezoeken. Iets nuttigs met mijn ervaringen betreft borstkanker doen, om anderen te steunen en een bijdrage te leveren aan een gezondere maatschappij. Weer een stabiel inkomen werven. Het leven en liefde blijven vieren met René. Evenwicht en stabiliteit creëren voor mijn puber. En het allerliefste de oudste wat dichterbij huis. Maar dat is niet in mijn handen. Vooral blijven genieten van elkaar en met onze dieren.

Wat is daar nu voor nodig?

Wat nu nodig is, voor groei en bloei in 2022 is rust. Rust om de bestraling door te komen. Beweging om conditie te behouden. Focus op herstel. Los laten van verwachtingen en zover haalbaar meebewegen. Afwachten en tevens mezelf met mijn werk wel laten zien. Doorgaan met studeren en investeren in ontwikkeling. De jongste begeleiden met hulp van school. Aandacht, zorg en betrokken blijven bij René. Verbinding behouden met mijn oudste. Liefde, verbinding en geduld. Heel veel geduld. Om het zaad van mijn ervaringen te laten rijpen deze winter. Dat is de verantwoordelijkheid die ik zelf kan dragen. Dingen doen en dingen laten. Om de wensen die ik koester, te kunnen zaaien zodra de tijd rijp is. Dan weer te verzorgen tijdens de groei, zodat er nieuwe bloei en zaad ontstaat voor een nieuwe cyclus in 2023. 

Bestraling

De eerste bestraling is achter de rug. Ik kan er weinig over zeggen. Ze leggen je in de positie onder het indrukwekkende apparaat. Twee minuten in deze magnetron en het is gepiept. Vreselijke lieve zusters en begeleiding. En ik heb grote bewondering voor de techniek. Foto’s van rozen op het plafon. Ik bedenk me weer terwijl ik daar lig, hoe moeilijk het moet zijn als je onbekend bent met ontspanningsoefeningen. Ik voel spanning in mijn benen, adem uit en zeg tegen mezelf ” De tafel draagt jouw, laat maat los” en voel de spanning uit mijn benen wegvloeien.

Spanning voor mijn eerste bestraling

Natuurlijk voelde ik wel spanning voor de eerste bestraling. Het is nieuw, het is onbekend dus ik voelde me best anders dan anders. Maar na afloop vroeg de verpleegster. “Goh, voor een eerste keer lijkt het of het niet veel indruk maakt?” Ik lach haar toe, “Ik heb chemo gehad”, zeg ik, “Daar zag ik veel meer tegenop”. “Ah”, knikt zij begrijpend, “Voor jouw is dit het staartje van de behandeling” En zo is het, was dit het begin van mijn behandeling geweest, had ik er anders in gestaan.

Perspectief

Kwestie van perspectief. Het is niet wat je ziet, het is hoe je het ziet. Ik heb het over bestraling met onze monteur Mike. Een heel erg leuke, aardige, gedreven jongeman, die zelf ook kanker heeft gehad. Voor hem was het bestralen een veel groter punt. Ook omdat hij daar met zijn moeder heeft gezeten die uiteindelijk aan kanker is overleden. Allemaal factoren die meespelen. Bovendien kreeg hij een heel hoger frequentie straling en veel meer behandelingen. Zo heeft ieder zijn eigen unieke ervaring. Zelf al is de behandeling exact hetzelfde, is je ervaring anders gekleurd dan die van een ander. Kijk maar naar de ervaringen van broers en zussen in een gezin. Een ander perspectief, brengt een andere waarheid. Daar zijn Mike en ik het over eens.

Ontlading na de bestraling

Het is vreselijk druk op de parkeerplaats! Het is rond vier uur, dus waarschijnlijk bezoektijd van het ziekenhuis en er is een deel van de parkeerplaats in beslag genomen als helikopter landplaats. Je moet vooraan je parkeerticket betalen. Dat is niet handig. Ik vind dat vervelend omdat je dan altijd in de weg staat. Heen en weer lopen is best een eind en niet praktisch. De dame achter de balie zegt. “Er zijn een aantal invalide parkeerplaatsen bij dat betaal hokje, daar kun je rustig even staan”. Dus zo gezegd zo gedaan. Ik ben nog een beetje beduusd van de bestraling. Als ik uit de auto stap zie ik dat de neus van de auto vrij ver naar voren staat. Ik hoor een man mopperen omdat het raampje van zijn auto open staat. Dus stap ik direct weer in om er iets aan te doen, maar, de man gaat door met mopperen. Dat schiet me verkeerd.

Grens bereikt.

Mijn grens is bereikt. Het kan me niet schelen dat hij in een grotere auto zit. Ik stap weer uit en zeg beheerst:  “Luister, zoals u ziet ben ik bezig om er iets aan te doen. Als u zo doorgaat heb ik er helemaal geen moeite mee om de auto een nog stuk naar voren te zetten. Dan wacht u maar even tot ik klaar ben. Zeg het maar?” Zonder zijn antwoord af te wachten, stap ik weer in en rij ik de auto een stukje naar achter. Ik hoor de man nog na pruttelen. Ik heb begrip voor zijn irritatie. Het is een chaos op het parkeerterrein. Misschien is hij op weg naar een dierbare in het ziekenhuis? En ik ben ook maar een mens. Ik zie geen reden waarom hij zijn frustratie op mij zou mogen afreageren. Ik merk dat ik me enigszins opgelucht en ontladen voel omdat ik naar hem mijn grens heb aangegeven. Ook dit is voor mij een nieuwe ervaring.

Gevoel tijdens en na de bestraling

Het gevoel tijdens de bestraling is vooral ongeduld van binnen. Het liefste stap ik van die tafel af. Ik voel wat prikken op mijn borstbeen en van binnen in mijn oksel. Verder weinig en het is zo klaar. Ik voel wel dat het doorwerkt. Als ik in bed lig prikt het nog een beetje van binnen. Wat ik hoor is bestraling “sneeky”, het werkt door. Klachten als vocht ophoping en mee bestraald weefsel komen vaak pas na twee maanden tot uiting. Vermoeidheid,  is zoals altijd:  “bij iedereen anders” Het geijkte antwoord, dus ik ga het ervaren. 

Schema van de bestraling 

Tot slot, kreeg ik mijn schema met tijdstippen voor volgende week. Ze hebben bij het maken heel attent rekening gehouden met mijn voorkeur voor de ochtend. Echter, het sluit voor geen millimeter aan bij de schooltijden en op de dagen van mijn fysio, exact op dezelfde tijd. Dat betekend, veel wachten of heen en weer rijden. De afstand van huis, ziekenhuis en school is ruim 20 kilometer. Gelukkig is mijn praktijkruimte dichtbij school en het ziekenhuis. Want telkens op viste gaan of wandelen, heb ik niet altijd zin in. Ik ben wel creatief in het plannen zodat ik bij thuiskomst bijvoorbeeld een makkelijke maaltijd kan bereiden. En tussendoor wat voorbereiden en thuis opruimen, heeft mijn voorkeur. Ik voel me soms net een zigeuner. Altijd onderweg. Na een dag onderweg lukt het allemaal niet meer zo makkelijk om nog van alles te doen wat nodig is. Maar het is tijdelijk, geduld is een schone zaak!  

Herstel van (borst) kanker en kankerbehandeling

Het blijft een beetje gek idee. De tumor en de besmette lymfe zijn weg. Bestralen en de anti hormoon pillen is ter preventie. En ik moet herstellen van de bijwerkingen door de chemobehandelingen en straks van de bestralingen. Herstel van kanker en kankerbehandelingen lopen nu door elkaar heen. Ik heb geen idee meer wat nu veroorzaakt wordt waardoor? Opvliegers en stramheid had ik tijdens de chemobehandelingen al en kunnen ook worden veroorzaakt door de anti hormoon of heksenpillen. Wat ik wel weet, is dat beweging een positieve invloed heeft. Maar dat gaat ook gepaard met pijn. Herstel van kanker en kankerbehandeling is een hele klus waar veel tijd en energie voor nodig is.

Opvliegers

Een opvlieger vind ik heel maf. Vooral snacht’s. Eerst krijg ik het koud en kort daarna wordt ik gloeiend heet! Als ik wakker wordt, gloeit mijn kussen en het matras als een elektrische deken op de hoogste stand. Dan breekt het zweet me uit en gutst het van me af. Daardoor kleeft het beddengoed aan me vast en kan ik amper bewegen. De opvliegers door herstel van kanker en kankerbehandeling zijn nu kunstmatig op gang gebracht. Ik weet niet of ik meer of minder opvliegers heb dan de gemiddelde vrouw. Als ik geïrriteerd raak, koffie drink of blij wordt krijg ik ze ook. Ik moet 7 jaar die anti hormoon pillen slikken. Ik hoop wel dat het stabiliseert. 

Overgang

Maar iedere vrouw krijgt rond haar vijftigste leeftijd te maken met het natuurlijke proces van de overgang. Dat is dus normaal op mijn leeftijd. Ik zal nooit weten of dit op de natuurlijke manier makkelijker zou zijn geweest. Dat is bij iedere vrouw anders. Ik krijg nu wel extra ondersteuning van calcium en vitamine D. Misschien zie ik het verkeerd, maar dat lijkt mij een plus. Ik zag menstruatie als een opruiming. Zowel geestelijk (ongenoegen uiten) als lichamelijk. De indianen, zien het als rustperiode van een vrouw. Vrouwen verzorgen constant en mogen zich in deze periode terug trekken om op te laden. Ik vind dat mooi.

Verbranden van het oude

Ik moet bij mijn opvliegers denken aan wat euritmie meester Sjaak zei: “Koorts is het verbranden van het oude”. Zo zie ik het ook wel een beetje. Die opvliegers lijken op een koortsaanval en verbranden ouwe shit. Blijkbaar heb ik nogal wat te verstoken. Omdat mijn tumor hormoongevoelig was wordt ik preventief kunstmatig in de overgang gehouden zodat er geen voeding is voor nieuwe celdeling voor de groei van een tumor. Dat is mooi. De wetenschap heeft al veel bereikt bij bestrijding en herstel van kanker en kankerbehandeling. 

Bewegen helpt

Bewegen helpt bij herstel van kanker en kankerbehandeling, dus naar het bos, de paden op! Als ik aankom bij de parkeerplaats lopen er allemaal kuddes met kwekkende dames. Ik weet als ik bij een groepje ben kwek ik ook. Natuurlijk had ik door kunnen rijden naar een andere plek, maar nee. Ik stap uit en vlucht het bos in. Ondertussen waren er al groepjes dames onderweg. Het is een of andere teambilding speurtocht vermoed ik. Totaal overprikkeld vlucht ik naar een rustiger deel van het bos. Ahhhh, hier hoor ik enkel het kraken van mijn schoenen en wat vogels.

Fietspad

Hier ken ik de weg niet. Al snel merk ik dat ik op een onverhard fietspad door het bos loop omdat ik bijna ondersteboven wordt gereden. Als ik in de berm spring, lacht de man. “Rustig aan hoor! Lekker in de eigen wereldje!?” Ja, ik was in mijn bubbel. Het is hier prachtig tussen de teunisbloemen en paddenstoelen. Voor mijn voeten springen hele kleine kikkertjes uit. Kikker, reiniging en transformatie. We naderen de herfst. Tijd om naar binnen te keren en de draken van binnen te overwinnen. Waar was ik vorig jaar? Waar ben ik nu? Vorig jaar wist ik nog van niets!? Tranen vullen mijn ogen. terugkijken blijft een dingetje. Het is niet dat ik iets zou willen veranderen. Maar ik voel wel rouw om de verandering die zo plotseling heeft plaatsgevonden. Tijd van los laten van dat, wat overbodig is geworden, zoals de bomen hun bladeren laten vallen.

Herstel van kanker en kankerbehandeling: Stilstand

Ik ploeter verder en blijkbaar kom ik van het ene op het andere fietspad terecht? Waarom loop ik toch op fietspaden vraag ik me af? Ik hoor hier als wandelaar niet thuis? Wordt voor mijn sokken gereden en schrik me iedere keer lam? Ik besef dat ik het gevoel heb dat ik heb stilgestaan en ben achtergebleven bij de rest van de wereld. Weer vullen de tranen mijn ogen. Maar ik kan tevens zien dat ik het afgelopen half jaar meer (innerlijk) werk heb verzet dan menig ander die door raast op de fiets. Dat is er ook.

Herstel van kanker en kankerbehandeling: Werk

Ik besef dat het goed is om nu nog niet buiten huis aan te werk te gaan. Alles is nog gericht op herstel van de tumor en van de bijwerkingen van de behandelingen. Momenteel kan ik me net aan staande houden met al die rare vastgestelde tijden en locaties van fysio, bestraling en school. Ik hoor nog niet bij de fietsers. Ik moet eerst vaste grond onder mijn voeten krijgen om weer evenwichtig, krachtig en behendig genoeg te zijn om te fietsen.

Wat ben ik blij als ik weer de plek herken waar ik in het begin van de wandeling was. Ik heb bijna twee uur rondgedwaald in de duinen. Volgende keer een route met pijltjes volgen om mezelf te beschermen. En soms hebben we een dwaling nodig om op het gewenste pad te komen…. Nu eerst Koffie!

Loslaten.

Loslaten. Laat het los, geef het de ruimte. Ja, ja makkelijker gezegd dan gedaan. Toch gaat het me makkelijker af sinds ik in deze “shit situatie” ben beland. Ik zal niet zeggen dat ik geen last meer heb van frustraties en het gaat me makkelijker af rustig en ontspannen te blijven als dingen niet gaan volgens mijn plan. De spanning eerder van me af te laten glijden en mijn schouders op te halen. Zonder dat het naar binnen slaat om daar verder te broeien. Loslaten: “Het is zoals het is en dat is niet altijd zoals ik wil dat het is”. Wat wil ik deze ontwikkeling graag aan mensen overdragen in mijn praktijk, zonder dat daar van die rotervaringen voor nodig zijn!

De school is weer begonnen!

Ik zie een spandoek langs de weg. “De school is weer begonnen! Volgens mij is onze hond Willem, de enige hier in huis, die blij is dat de scholen weer open zijn. Vrolijk blaffend rent hij weer met de voorbij fietsende schooljeugd mee. Ons schoolrooster werd pas afgelopen vrijdag bekent. Natuurlijk heb ik me daaraan geërgerd!  Voor andere ouders geen punt omdat hun kinderen zelfstandig reizen en voor mij bepalend voor het verloop van mijn dag. Mijn werk plande ik altijd zelf in, onder schooltijden of er omheen. Andere ouders laten hun kinderen dus eerder los reizen. Dat heeft voordelen. En in ons geval is dat vanwege de afstand nog niet haalbaar. Gelukkig ben ik inmiddels wel weer energiek genoeg zelf te halen en te brengen.

Timing bij loslaten

Het aanhoren en aanzien van een mokkende, klagende, paniekerige, onzekere puber omdat hij weer naar school moet, brengt dit jaar extra uitdagingen mee. Mijn kinderen en ik, worden nu eenmaal snel overspoelt door gevoelens, hsp. Vroege wekker. Nog geen rooster. Weer volop naar school in plaats van zoomlessen.  Ik weet ook, dat kinderen verwerking vaak uitstellen. Doordat ik me sterker voel, komt bij mijn puber mogelijk nu pas verwerking van de chemo periode op gang. Alles bij elkaar was dat op een bepaald moment even reden tot paniek. Timing is bij loslaten een kunst. Te vroeg loslaten kan problemen geven en te laat ook. Verbinding behouden en betrokkenheid tonen vind ik dan belangrijk.

Schema bestraling

Daarnaast vind ik het natuurlijk ook niet leuk, dat ik nog geen schema met tijdstippen heb van de bestraling. Ik kan dus niets afspreken of plannen, kapper, tandarts. Gisteren was ik even in het ziekenhuis om de strepen bij te laten tekenen. De strepen vervaagde omdat ik veel en regelmatig zweet. Maar dat wordt tijdens een inloop uur netjes bijgewerkt. Vanaf morgen ben ik er dagelijks, met uitzondering van het weekend. Dan worden de lijntjes ter plekke bij de bestralingen bijgewerkt. Zo goed dat ze na de bestraling een poosje in de huid blijven zitten! Het blijkt, dat ik iedere donderdag een schema krijg voor de volgende week. Dan kan ik weer afspraken maken. Maar mijn behoefte aan voorspelbaarheid blijft nu nog even onvervuld. Loslaten….

Loslaten van beperkingen

Ik heb dus veel tijd en waar ik dan normaal gesproken een warm bad laat vollopen of naar de sauna ga, is daar nu een beperking. Want dan verdwijnen de lijnen, die nodig zijn voor de bestralingen. Op deze manier wordt ik geleefd en dat vind ik niet gemakkelijk. Ik ben gewend mijn tijd zelf in te delen. Gelukkig is het tijdelijk. Bestraling is maar 15 keer en dan ben ik er vanaf. Het besef van tijdelijkheid, helpt me bij de overgave aan dat wat nu eenmaal zo is. En het loslaten van frustratie daarover. Ik denk dat ik dat een jaar geleden anders ervaarde. Het is alsof ik een anders tijdsbesef heb ontwikkeld. Ik heb meer tijd gekregen, dus waarom zal ik me druk maken? Me druk maken is tijdverspilling.

Fysio

De fysio is op vaste tijden waarvan blijkt dat ze ontzettend mismatchen met de schooltijden. Andere groepen zitten vol, dus er valt niets te ruilen. Dat valt effe tegen. Daarbij hoor verhalen bij de fysio van lotgenoten waardoor ik besef dat ik er eigenlijk heel goed vanaf ben gekomen. Behandeling van borstkanker trippel negatief met verwijdering van beide borsten, baarmoeder en eierstokken. Lymfeklierkanker met 50 chemobehandelingen en herhaaldelijk revalideren. Kankerbehandeling is een wereld op zich waar ik nog maar aan de zijlijn sta. En ik hoop vurig dat het zo blijft. Want het noodgedwongen los laten en stevig vasthouden is keihard werken. Het is goed dat mijn agenda nog leeg is want zoals je op de foto kunt zien aan mijn rechteroog, wat energie weerspiegelt, ben ik nog ontzettend vermoeid. Mijn linkeroog op de foto, weerspiegelt mijn focus. Die is wel heel doelgericht. Met mijn haar ben ik wat aan het experimenteren. S’ morgens heb ik een woeste mega kruin op mijn achterhoofd. Die komt soms boven mijn kuifje uit.

Vakantie loslaten, herstel gaat door

Ondanks dat ik me beter voel komt er ook weer extra belasting aan. De vakantie is voorbij. Marije, van de borstkliniek belde onlangs om te vragen hoe het gaat. “Jij bent nu pas op de helft van je traject he?!” Eh. Ja, nou, eerlijk gezegd waande ik mezelf al over de helft. Ik heb tenslotte chemo afgerond en de operatie achter de rug. Dat waren voor mij de spannendste dingen en ik voel me steeds vaker best wel goed. Ik heb zelfs overwogen te stoppen met deze blog, maar het blijkt dat er nog regelmatig met belangstelling wordt gelezen. Hartstikke leuk! De gedachte dat ik over de helft van het traject ben, kan ik dus nog wel weer even loslaten. Herstel van kanker en van de behandelingen gaat nog even door.