Zware griep

Na de misselijkheid heeft het gevoel van zware griep zich weer aangediend. Het voelt erger dan de eerste keer. Zware ledematen, keelpijn en hondsmoe. Om half zeven s’ morgens heb ik een opleving, waarna ik weer instort. Het is grillig. Mijn lichaam probeert keihard door te gaan met menstrueren. Heel krachtig van mijn lijf en zoals mijn jongste zegt: “Mam, ik vind het zo leuk om te zeggen dat je al een halve eeuw oud bent!” Zo, is het. Dus als ik een halve eeuw oud ben, dan heeft dat hele menstrueren voor mij geen doel meer. Ik heb twee leuke gezonde jongemannen op de wereld gezet. Ben er klaar mee. Het is naast de chemo hartstikke belastend.

Reuze irritant.

Reuze irritant vind ik dan ook dat ik regelmatig verpleegkundigen of artsen hoor zeggen: “Er zijn ook mensen die er helemaal geen last van chemo of de injectie hebben”. Mogelijk proberen ze te vertellen: “Wist ik maar wat het geheim was dan kon ik je helpen” of “Dat zou ik iedereen gunnen”. Dat is niet wat ik versta. Op het moment dat ik me wel  beroert voel door de chemo ervaar ik dat eerder als akelig dan als opbeurend. Dat is soms naast tegenstrijdige berichten soms net effe te veel. De ene zegt de injectie moet in de koelkast, de ander zegt, dat hoeft niet hoor. Het duizelt me, net als het zware griep gevoel. Ik zwalk mijn wandeling voorzichtig en kom bezweet weer thuis. Eten of drinken staat tegen. Waardeloos!

Wel leuk

Wat ik wel leuk vind zijn de contacten met vrienden uit mijn jeugd die nu ook via facebook meer toenadering zoeken omdat ergens is opgepikt wat er speelt met mijn gezondheid. Een vriendin van de lagere school en uit de buurt, mijn maatje van de middelbare school. En een goede huisvriend waar ik ooit mee zou trouwen. Dan gingen we wonen op een woonboot met een papagaai en honden. Ik dacht eraan dat zijn moeder ooit in mijn poëzie album een prachtige tekening had gemaakt. Gisteren heb ik het opgezocht een foto geplaatst. Helemaal leuk en ik zag ook weer wat anderen hebben geschreven. Echt verborgen schatten. Vooral die van mij paps. Een bijzonder versje op maat gemaakt. Dat is er ook! Daar kom ik anders niet aan toe om te bekijken.

En alle hartverwarmende berichtjes!

En alle hartverwarmende berichtjes! Ongelooflijk hoe lief, creatief en attent allemaal. Van een kaartje of een bloemetje tot een snoepje. Gisterenavond voor het slapen gaan ontving ik een foto van de volle maan! En een kwispelend hondje! Effe laten weten dat ik aan je denk. Vanmorgen een filmpje met het geluid van Egmond aan zee! Ontroerend. Pagina’s van boekjes, een leuk plaatje of een foto. Ik voel me echt warm omarmt door al deze hartelijke attenties. Heel erg bedankt allemaal! Het maakt het zware griep gevoel meer dragelijk.

Praatje, plaatje, daadje.

Normaal begint iets met een theoretisch praatje, dan volgt een plaatje zien, daarna het oefenen en doen of het daadje. Ik probeer de lezers van de blog in het hier en nu mee te nemen in mijn proces. Hiermee komen we direct bij het daadje. En het kan best zo zijn dat mijn daadjes een ander niet voegen. Als het iemand wel kan ondersteunen bij het inspireren van vinden van eigen kracht of hulpbronnen. In welk proces dan ook. Zou ik dat geweldig fijn vinden.

Delen

Gisteren kreeg ik een bericht van een vriendin die door het lezen van deze blog iemand in haar omgeving steunt in een soortgelijk proces. Dat vind ik helemaal geweldig! Dus als je behoefte hebt berichten te delen. Ik zeg doen!