Borstkanker….
Borstkanker, de reden van de tijdelijke sluiting van mijn praktijk. Sinds kerstavond 2020 weet ik dat ik een vorm van borstkanker heb. Natuurlijk ben ik erg geschrokken. Zijn wij erg geschrokken! Dat cadeau hebben we helemaal niet gevraagd onder de kerstboom! Toch is het de realiteit….
Omdat ik emotioneel momenteel niet aanwezig kan zijn voor mijn cliënten heb ik besloten de praktijk voorlopig te sluiten en mij volledig te richten op mijn herstel.
Ik heb drie redenen waarom ik een blog over mijn proces van borstkanker ga schrijven namelijk:
- Ten eerste heeft het schrijven van mijn verhaal een praktisch doel. Om belangstellenden op de hoogte te houden. Wil je weten hoe het met me gaat, hoe ik mijn proces ervaar? Lees dan mijn berichten.
Op het moment dat ik eventjes met mijn gedachten bij iets anders ben, wil ik – hoe lief de belangstelling ook bedoelt is – graag met rust worden gelaten. Wat dat betreft lijk ik op een kat, die zich terug trekt en rust neemt. Mensen opzoeken doe ik liever als ik me fit voel. - En het schrijven van mijn ervaring is een stuk verwerking voor mij persoonlijk. Ordening van mijn gedachten, gevoelens en belevingswereld.
- Tot slot is de belangrijkste reden waarom ik mijn gevoelens en ervaringen deel: “Zingeving”. Dat hetgeen mij nu overkomt, iets zinvols kan bijdragen aan het geheel.
Het idee om mijn erveringen met borstkanker op te schrijven
Het idee om mijn ervaringen met borstkanker op te schrijven, kwam tot stand omdat ik kort na mijn diagnose een Volkskrant magazine las, waarin verslaggeefster Elles van Gelder haar proces van borstkankerbehandeling deelde. Haar man fotograaf Jonathan Torgovvnik heeft haar proces met foto’s vastgelegd. Elles zegt in het artikel: “Wat zeg ik tegen mensen die ik interview? “Deel jouw proces, vertel jouw verhaal”. Daarom publiceerde zij de onderstaande foto’s.
Borstkanker
Borstkanker
De eerste aanblik van de foto’s vond ik heftig om te zien. Dit gaat mij dus ongeveer ook gebeuren dacht ik. Mijn maag draaide om. Ik schrok me rot.
Toen ik van de eerste schrik bekomen was kon ik door het zien van deze foto’s het licht aan het eind van de tunnel zien. De ogen van Ellen op de foto’s raakte mij. Achter de bleke huid met donkere kringen om haar ogen blijf ik haar ziel zien. Haar kracht en wil om te leven. En op de laatste foto’s de hervonden levenslust en terechte trots. Dit beeld geeft mij houvast. Geloof. Vertrouwen, dat het met mij uiteindelijk ook goed komt.
Ik ben therapeut
Ik ben geen verslaggeefster of fotograaf. Wel ben ik therapeut en houdt me bezig met de ervaren, beïnvloeding van gedachten, gevoelens en gedragingen.
Dus is mijn wens dat het beschrijven van mijn ervaringen lotgenoten en hun dierbaren zal steunen. Dat de (h)erkenning bijdraagt aan jouw welzijn en behoud van eigenwaarde.
Als therapeut ben ik namelijk ook maar een mens met mogelijkheden en beperkingen. Dit nieuwe terrein wat ik noodgedwongen moet verkennen, ga ik zowel daadkrachtig als angstig en onzeker tegemoet. We hebben geen idee wat ons te wachten staat aankomend jaar. Dat brengt veel ongemak en dat voelt heel akelig.
Liefs, Coja
