Vandaag was geen fijne dag. In de brief die we hebben ontvangen, stond dat we vandaag in de loop van de ochtend zouden worden gebeld.

Ter voorbereiding hebben we tijdig de voorlichtingsfilm bekeken. Seks met condoom wordt geadviseerd tijdens chemo. Fijn! Nog meer om ons niet op te verheugen. Bleh!  We zouden een boekje hebben gekregen. We hebben nog niets? Goed bewegen en allerlei andere relevante zaken worden besproken. Best nuttig.

In de loop van de ochtend is een ruim begrip. Rond half drie besluit ik, als er om vier uur nog niet is gebeld, dat ik zelf de telefoon pak. Er is nog niet gebeld. De telefoniste zegt dat we kwart voor vijf worden terug gebeld. Zucht. Hele dag naar de haaien, want “u moet wel klaar zitten”.

Als om kwart voor vijf de telefoon gaat zitten we, weer, braaf klaar. Excuus, het stond verkeerd in de brief. Heel vervelend. Het is een telefonische intake vanwege corona. Er liggen medicijnen klaar in het ziekenhuis. Die moeten morgen minimaal een uur voor behandeling worden ingenomen. Als we ze morgen ophalen moeten we dus wachten tot dat uur voorbij is voordat de behandeling kan beginnen.

De behandeling:

De behandeling bestaat uit twee zakjes die worden toegediend via een infuus. Eerst een rood zakje. Ik denk meteen aan de verslaggeefster , Elles van Gelder, uit het artikel. Zij zei: “ze noemen het hier de rode duivel”. Oh help! Bij deze kuur wordt ijswater aangeboden om mondschimmel te voorkomen. Ha! Ik ga blauwe bessensap halen en dar ijsklontjes van maken. Dat helpt ook tegen die schimmel weet ik.

Het tweede zakje, ben ik alweer vergeten. Iets met dat je neus kan gaan jeuken en je vocht kunt gaan vasthouden. Bij koorts altijd bellen.

Kaal:

Ik ga sowieso mijn haar verliezen. Binnen twee weken ben ik kaal. Er is van alles geprobeerd en bij deze kuur helpt nog niets. Nou, start de tondeuse maar. Er wordt een folder klaargelegd over haarstukken.

Bij het boekje, dat krijg ik ook morgen. Wij waren al bang dat onze hond de postbode waar de schrik op het lijf had gejaagd. Ook achter een gesloten hek, durven sommige postbodes het niet aan de post te bezorgen en gaat de post weer mee terug.

Er ligt ook een injectie klaar. Dat is om de weerstand op peil te houden. We moeten deze meenemen naar huis. Na de chemo, tussen de 18 en 24 uur, komen ze thuis langs om toe te dienen. Deze injectie kan pijn in de gewrichten en spieren veroorzaken. Eh, dat heb ik altijd al. Als het te erg is een paracetamolletje nemen.

De injectie is geen ruggenprik. Pfiew! Hij wordt gegeven in mijn buik.

Medicijnen:

We besluiten direct de medicijnen op te halen. Op naar Den Helder. Ze waren ermee bezig. De injectie mag morgen pas mee. Het is kostbaar spul, dus pas na de behandeling als zeker is dat het nodig is mag het mee. En de injectie in de koeling bewaren.

Met een tas vol goodies en een brok in mijn keel loop ik naar buiten. Wat is dit een verschrikkelijk moment. De tranen staan in mijn ogen. Het meeste is tegen misselijkheid. Als het ene niet helpt is er een volgende, sterkere tablet. Wat ben ik dankbaar voor degene die mij zijn voorgegaan! Door hen kon deze behandeling worden verfijnt! En wat maakt het me bang.

In de auto komen er weer tranen. Ik laat ze gaan. De toestand is akelig en het komt akelig dichtbij….

In de auto horen we op de radio over de rellen in Nederland. Hotel California van de Eagels komt voorbij. De live versie… Geen weg terug, denk ik. Wat een Kutzooi!

Vanaf morgen is alles anders:

Thuis moet er nog worden gekookt en gegeten. Tja, sommige dingen gaan gewoon door. Vanaf morgen is alles anders. Ook voor de rest hier in huis. René is gewend zijn gang te gaan. Als loonwerker is hij bijna nooit thuis op regelmatige tijdstippen. Dat vind ik fijn. Het geeft me veel “Coja en Jaro” tijd of “Coja” tijd. En als we wel samen zijn is het gezellig. Dat is nu al wennen. Zo’n dag bij de telefoon op niks af, is echt waardeloos. Het kost geld. De prioriteiten van René zijn werk zijn nu nog niet zo hoog. Dat komt zeker weer zodra het gras gaat groeien.

Jaro is nu bijna 13. Hij vraagt zich af of hij vaak zal moeten koken. Koken vindt hij leuk om te doen en het smaakt ons best. Dat mag ook best als ik niet ziek ben hoor, grapte ik.
Veel onzekerheden. Betreft de onzekerheden in werktijden maakt me dat niet zo veel uit. Het geeft mij juist veel vrijheid om ook op afwijkende tijden te werken. En op een bepaalde manier houd ik wel heel erg van voorspelbaarheid in mijn leven.
Ook dit gaat wennen. We verleggen onze grenzen en overstijgen onszelf. Alleen nu voelt het als een slap koord op angstaanjagend wekkende hoogte. Zonder vangnet.

Het vangnet is er wel. We krijgen, heel lief, veel spontaan hulp aangeboden van aardige mensen. Maar jah…, nu nog geen idee wat nodig is