Mijn eerste chemo behandeling

Gedachten op de vroege ochtend van mijn eerste chemo behandeling.

Vandaag krijg ik mijn eerste chemo behandeling. Vanmorgen werd ik om vier uur wakker. Pffft, nog zo lang wachten? Kon ik de klok maar terug draaien. Tja, wat had ik dan in mijn verleden anders gedaan om dit te voorkomen? Geen idee. Ik lust graag een borrel. Bier, wijn, whisky, maakt niet uit! Dat kan een oorzaak zijn. Mijn moeder dronk nauwelijks alcohol, die had het ook. Dus het kan ook niet de oorzaak zijn. Het drinken van alcohol drinken zal niet hebben geholpen.

Stress

Als ik stress ervaar ben ik geneigd meer en vaker alcohol te drinken.  Stress had mijn moeder ook wel. Stress, tja, hoe had ik dat kunnen voorkomen? Vijfentwintig jaar geleden al iets met René beginnen. En wie garandeert dat het dan goed was uitgepakt? Misschien had ik mijn ervaringen allemaal wel nodig om te komen waar ik nu ben.  Bij het leven wat bij mij past. Wie ik wil zijn en samen met wie ik dat wil zijn. Want daar ben ik nu inmiddels over het algemeen  tevreden mee.

Nuchter of niet?

Oh, jeetje, dat is ook zo! Ik weet nog niet of ik mag eten of nuchter moet blijven. Kon er ook niets over vinden. Als ik wel eet wordt ik misschien wel eerder misselijk, of juist niet. Of de behandeling gaat niet door. Wat een gedoe, er is niets over gezegd. Ben het ook helemaal vergeten te vragen.

Tussendoor: Mijn doel van de verslagen.

Houd in gedachte, dat ik in mijn verslagen vooral wil laten zien dat er geen perfecte manier is. Dat ook ik momenteel zoekende ben en dat iedereen kwetsbaarheid mag tonen. Hulp of informatie mag vragen. En zover haalbaar, liefdevolle zorg verdient.  Er is niks geks aan wat je denkt of voelt. Het is jouw proces. Iedereen is altijd wel in een of ander proces verwikkeld. Geef het de ruimte op een voor jouw veilige plek en probeer oplossingen te vinden die bij jouw passen. Weet ook dat jouw reactie uniek is. Voor de ander hoeft jouw reactie niet logisch te zijn. Lichamelijk en mentaal.

Terug naar de ochtend van mijn eerste chemo behandeling

Pffft, vijf over vier. Ik besluit me te richten op de tekst die ik onthouden heb uit het boek. “Het lichaam liegt nooit, door Ted Troost“. Ik laat me wegzakken in het matras en vertrouw erop dat ik wordt gedragen zodat mijn spieren ontspannen. Het werkt, half zeven gaat het licht van de wekker aan. Het lukt me na te doezelen en om zeven uur gaat het geluid van de wekker. Ik voel weer onrust en begin op mijn telefoon te zoeken naar het nummer van het ziekenhuis. Wordt niet opgenomen. De algemene telefoon bellen vind ik ook zo wat. Op googel vind wat ik zocht. Eten is geen probleem. René stapt uit bed om koffie te zetten en een broodje te smeren. We houden dit even onder ons en ik ben echt een verwend nest. Als René tijd en gelegenheid heeft, wordt ik behandeld als een prinses. Gelukkig kan hij zelf ook goed grenzen stellen, of ik ben met weinig tevreden? Dat kan ook! Blijkt maar weer dat al die eerdere ervaringen nuttig zijn geweest.

De eerste pillen slikken

Na het douchen is het tijd de eerste medicatie te nemen. Dat vind ik wel effe een momentje. Lastig slikken, trouwens, met en brok ik mijn keel. Dan gaan we al vrij vlot op pad. Jaro heeft alweer thuisscholing en heeft zijn kopje thee gehad. Aangekomen in het ziekenhuis zet René me af. Hij mag niet mee. Het zou een uurtje duren in plaats van twee, hoorde we gisterenavond.  Dus hij heeft de krant mee, komt goed.

In het ziekenhuis

 Het is rustig en de afdeling is eenvoudig te vinden. Dat is alvast maar weer gelukt. Ik zit alleen in de wachtruimte. Het is er zo knus mogelijk aangekleed. Dan word ik opgehaald en naar de behandelruimte gebracht. Er staan 6 stoelen. Een is er al bezet. “Oh, mag ik bij het raam!?” Ja, hoor, ik mag kiezen. Het is een comfortabele stoel, de verpleegkundige is superlief en sluit me aan op het infuus. Als ik moet plassen kan kan ik gewoon wandelen!

Informatie vragen kan helpen

Het boekje heb ik inmiddels ook gehad. Handig, want daar staat in bij welke symptomen je moet bellen en naar welk nummer. Ook in avond en weekenden. Laten we hopen dat het overbodig is.
Waar ik van baal, is dat we gisteren pas te horen kregen dat voor dat je met chemo begint nog even naar de tandarts kunt gaan. Dat gaat nu niet meer. De verpleegkundige geeft aan dat het niet altijd nodig is en gaat het voor me nakijken. Wel goed spoelen na iedere maaltijd omdat het mondslijmvlies wordt aangetast. Eventueel met zou water. Goed idee!

Het eerste infuus

Na de controle gaat het eerste, rode zakje het infuus in. Eigenlijk voel ik me vrij rustig. Soort overgave. Er zijn meer stoelen bezet.  De anderen zijn ook heel rustig. Ik ben wel de enige die nu nog wel haar heeft. 

Het toedienen van de chemo merk ik weinig van. Mijn arm lijkt wel een beetje koud. Tijdens het eerste zakje, krijg ik een ijsje om mondschimmel te voorkomen. Dat vind ik wel grappig.

Het tweede zakje

Tijdens het tweede zakje lijk ik wel wat te voelen. Vooral op plaatsen waar ik al wat klachten heb. Schouders, nek, even later hele zware benen. Ook een beetje zweverig. Niet heel heftig en wel anders. We krijgen nog wat te drinken aangeboden en als ik zie dat de anderen het aannemen volg ik het voorbeeld. Er zijn geen gesprekken tussen de patiënten. Ik lees het boekje en app wat. Dacht dat ik het geluid uit had en dat was niet zo. Het zijn vooral oudere dames dus ik stop met appen en pak mijn boek wat ik ook heb meegebracht. Ik ga er vanuit dat zij zich zouden kunnen ergeren. Dat is niet nodig, appen komt thuis wel weer. Het uurtje werd zomaar twee uur. Balen want René staat te wachten en had makkelijk in die tijd een boodschap kunnen doen. Of ergens op de koffie gekund. Ik snap dat er zo veel mogelijk rekening wordt gehouden en dit soort tegenstrijdige informatie vind ik dan een tegenvaller.

De injectie

Als er soep wordt aangeboden voor de lunch mag ik weer gaan. Eerst de spuit ophalen. Er is mij verteld dat men thuis komt prikken. Bij de overhandiging van de spuit, word medegedeeld dat ze bellen voor instructie en ik het zelf moet doen. Dat dacht ik niet!
“Oh, ik dacht dat ze thuis kwamen? ” Dat is als het zelf niet lukt. Ik weet nu al dat het niet lukt. En dat René onze hond Giant, injecteerde vond ik prima. Die ervaring is onvoldoende voor mijn lijf! We gaan het beleven. Ik wordt erover gebeld.

Naar huis na de eerste chemo behandeling

In de auto merk ik dat ik erg labiel ben. René krijgt een telefoontje en is ontevreden met het bericht. Hij doet zijn best en het is merkbaar aan zijn rijstijl. Alleen vragen om rustiger te rijden is al een hele toer. Ik voel me super emotioneel. Gelukkig heb ik zakdoekjes. Geen rode tranen. Dat zou wel kunnen door de rode chemo.

Thuis gekomen vul ik een kruik en neem ik wat volle yoghurt. Ben zo bang om misselijk te worden. Ik heb echt een grondige hekel aan overgeven. Ik kruip in bed onder het mom: “Hoe meer ik er nu aan overgeef, hoe minder last.” Bidden dat het werkt.
Misselijk ben ik (nog) niet. Ik voel wel hartkloppingen, lichte hoofdpijn en blijf huilerig op niks af. Er wordt van binnen hard gewerkt. Als ik opsta merk ik dat de wereld wiebelt. Het is wel een beetje anders. Als het hierbij blijft, wel te doen. Niet lekker, wel te doen.

Oh! Tijd voor een tablet, tegen misselijkheid. Mijn wekkertje gaat. Natuurlijk scheurt het zakje verkeerd af zodat het zakje van de pillen van morgenochtend ook open zijn. Heb ik weer. Wat een gezeik! Maar goed, als dat het ergste is. plakbandje erop. Ik hoef er niet eens om te huilen? Kijk, dat valt dan weer mee.

Tot slot

Jaro heeft me, heel lief, water gebracht, zakdoekjes en verse sinaasappelsap uitgeperst. De mannen hebben elkaar afgelost. Ik ben in goede handen. Ik wijs Jaro erop dat er geen verplichting is en als je bijna 13 bent mag je natuurlijk best wat bijdragen en verantwoording nemen.

De hondjes liggen tevreden te snurken. Een vrouwtje wat stil zit, hoef je niet als een schaduw te achtervolgen. Die vinden dit wel lekker zo! De eerste chemo behandeling zit erop.