Hoe het begon in december 2020:

Als ik terug kijk op: Hoe het begon in december 2020, voelt vandaag als een pijnlijke dag. Ik heb de opening van mijn berichten gisteren geplaatst. Nu is het openbaar. Dat doet meer met mij dan ik verwachtte….
In het bericht: “Hoe vertel ik het mijn omgeving?” Schrijf ik over mijn dilemma het openbaar te maken. Dat is nu mijn pijnpunt niet niet. Door de aankondiging op de site komen alle bijkomende emoties terug van hoe het begon in december 2020….

Het is nu zaterdag 16 januari 2021. We zitten in de auto. Mijn man René en ik reden vandaag naar een dorp om een machine voor zijn bedrijf te bekijken.  Normaal maken we er een gezellig dagje van.
En nu is alles anders… Alles draait nu om wat komen gaat. Geen idee wat of hoe?

We zijn inmiddels onderweg naar huis. Ik zit in de auto naast René verlamd van angst. Ik voel de tranen branden. Machteloos geef ik me over aan deze gevoelens. Ik voel dat tranen over mijn wangen biggelen. Terwijl het landschap aan mij voorbij trekt herbeleef ik de dag van het schokkende bericht…..

Terug naar: Hoe het begon in december 2020:

Ergens begin december 2020 voelde ik wat prikken in mijn oksel. Ik dacht dat het kwam door een oude beugel bh. Als de beugel door de stof komt geeft dat een schrijnend gevoel. Ik wreef wat met mijn hand en voelde een knobbeltje….

De volgende dag voelde ik weer en ja, hoor het knobbeltje zat er nog. Het lag niet aan mijn bh. De dag erna nog. Ik vroeg mijn man René of hij het ook voelde. René kon het niet voelen. Hij zei wel: “als het wel wat is, moet je er op tijd naar laten kijken.”

Zorgmijder

Ik ben een echte zorgmijder. De huisarts ziet ons zelden. Straks heb ik iets! Dus ga ik gewoon niet heen. Maar ja, mijn moeder is overleden aan kanker….
Ze vonden bij haar laatste controle een knobbeltje. Ik weet nog dat ik haar een dag voor de uitslag buiten tegenkwam. Ze keek me recht aan met haar heldere blauw ogen en zei: “Als het morgen slecht nieuws is vind ik het ook goed”
Zij was niet bang voor het hiernamaals en wilde beslist geen chemo kuur. Uiteindelijk is het uitgezaaid en is zij overleden. Ze was in de zeventig. Respectabele leeftijd. Er had nog best tien jaar van haar leven bij gekund en gemogen!

Gedachten:

Onlangs dacht ik nog, tja op haar leeftijd kan ik me er iets bij voorstellen. Dat ze niet aan chemo wilde beginnen. Als je rond de vijftig bent en je hebt jonge kinderen, dan sta je er wel anders in. Ik had op dat moment nog geen idee wat mij te wachten stond! Op 1 januari 2021 ben ik 50 geworden. Toeval bestaat.

Afijn. Toen ik het knobbeltje eenmaal had opgemerkt bleef het de aandacht trekken. Vlak na het overlijden van onze moeder, voelde ik ook van alles. Ik ben toen naar de huisarts gegaan en om dingen uit te sluiten heeft hij mij doorgestuurd voor een mammografie. Niets te zien, dat gaf weer lucht!
Dus, ik dacht lekker praktisch. De jongste die nog thuis woont, gaat in de kerstvakantie naar zijn vader. Kan ik mooi effe naar de huisarts en doen we dit kunstje nog een keer. Heeft hij geen last van de eventuele spanning. Zo gezegd zo gedaan.

Bij de huisarts.

De huisarts merkte inderdaad op dat dit knobbeltje iets was wat niet in mijn borst thuis hoorde. Zij ging me doorsturen voor een mammografie en een echo. Ze benadrukte, dat als er tijdens de echo iets wordt opgemerkt,  er direct een biopsie wordt genomen. Dus wees voorbereidt. Ja, maar, ik voelde het zitten, dus het zal toch niets wezen?
Het kan een ontstekinkje zijn en we laten het even nakijken.
Eigenlijk ging ik op dat moment best gerustgesteld naar huis.

Mammografie

De mammografie kon op de donderdag voor kerst. Ik had die dag een afspraak staan met een cliënt om tien uur. Rond acht uur werden we in het ziekenhuis verwacht, want zo zei de dame aan de telefoon, als er iets is kan het dezelfde dag nog naar het lab.

Ik heb het gehoord, dezelfde dag naar het lab. En gewoon langs me heen laten gaan. Wat nou naar het lab!? Acht uur de monografie, echo er achteraan. En om tien uur mooi op tijd te werk. Ik weet niet wat mij op dat moment bezielde. Pure ontkenning!
Natuurlijk heb ik in de loop van de week overwogen de afspraak met cliënt te verzetten. En het was net alsof ik verwachtte dat ik de uitslag op deze manier kon beïnvloeden. Dat bleek dus anders te zijn.

Echoscopie

Op de tafel voor de echoscopie, werd medegedeeld dat er een biopt zou worden genomen. Paniek! Ik schrok me te pletter! Ik heb grote angst om te worden geprikt. Vind ik echt verschrikkelijk! Maar ja, daar lag ik al terwijl de arts nog driftig verder zocht met het echo apparaat.
Zij zei: “ik kijk nu meteen even of je lymfe ook is aangetast want dan nemen we daar ook even een punctie van. Anders moet u daarvoor terug komen en dat kost weer extra tijd” . “Ja hoor, hier is het een beetje gezwollen. Dat nemen we gelijk even mee. Het ligt in hetzelfde gebied als het knobbeltje dus ik probeer het met de zelfde verdoving te doen.”

Ik keek naar René, René keek mee op het scherm. Ik zag hoe hij zijn wangen naar binnen zoog en zijn lippen op elkaar klemde. Dus sloot ik mijn ogen en onderging het lijdzaam. Goed uitademen. De pijn viel best mee.

Terug naar de gang

We werden keurig naar de gang begeleid waar we worden doorverwezen naar de borstkliniek in het zelfde gebouw. Verdoofd, verward hielden René en ik elkaars hand vast. Ik hoor mezelf zeggen: “Moet ik nu die cliënt maar afzeggen? Dit ga ik niet redden in de tijd. Laat staan dat ik mijn hoofd erbij kan houden.” Ik zeg de cliënt afspraak af.

Door naar de Borstkliniek.

We lopen naar de borstkliniek. Ook deze arts is super lief en kundig. Zij legt ons de procedure uit. En nadat zij zelf de knobbel heeft gevoeld bereidt ze ons voorzichtig voor op slecht nieuws. Achter het mondkapje hap ik naar lucht! Er valt een bom omdat ik het nooit voor mogelijk heb gehouden dat ik daadwerkelijk kanker zou kunnen hebben! Met een brok in mijn keel, tranen in mijn ogen, bijna hyperventilerend hoorde ik mezelf met schorre stem zeggen: “Hoe vertel ik dit aan mijn kinderen?”

Naar huis

René, is een rots voor me. Hij houdt mijn hand vast en zucht: “Meissie toch… “Meer hoeft hij niet te doen. Hij is er gewoon. Zo lief. Nasnikkend gaan we huiswaarts in afwachting van het telefoontje met de uitslag aan het einde van de dag.

Rond middag belt de huisarts om te vragen hoe het gaat. Dat vind ik fijn. Mocht ik moeite hebben met slapen kunnen ze me een pilletje geven. En als ik anders hulp nodig heb kan ik bij ze terecht.

De uitslag

De uitslag van het onderzoek van het knobbeltje in mijn borst komt om vier uur. Het bevestigt waar we bang voor zijn. Kanker in de melkgang.
Dat is de meest voorkomende vorm en goed te behandelen.
Fase twee, gemiddeld groeiend.
Het kan dus slechter.

Meer uitslagen

En we zijn er nog niet. Voor de uitslag van de lymfe moeten we wachten tot maandag 28 december na de kerst… De volgende stap hangt af van deze uitslag betreft de lymfe.

Ineens is het concreet. Ik heb borstkanker en misschien ook nog wel uitzaaiingen! Het is niet te bevatten. We zijn verdoofd, lamgeslagen, verdrietig, radeloos en bang. Hoe moet dat nu? Waarom? Hoe dan? Wat zijn de gevolgen voor mijn jongste? Mijn werk, mijn cliënten!? Ga ik dit overleven? Wat zijn mijn kansen? Wie moeten we het vertellen? We weten het niet…

Terug naar het hier en nu

Dan ben ik plotseling weer in het hier en nu. Terug van hoe het begon in december 2020.  Zaterdag 16 januari. We rijden thuis het pad op. René pakt mijn hand. “Gaat het meissie? Ik heb voorzichtig gereden, kostbare lading aan boord.” De schat. Hij opent de voordeur en de honden komen blij springend op ons af.

Om mijn verhaal tot op heden te vertellen moet ik even terug in de tijd. Overmorgen 18 januari  hebben we het eerste gesprek met de oncoloog. Dat is het punt waar we nu zijn.

Trauma

Het terugdenken aan deze ervaringen zijn blijkbaar traumatisch voor me. Ik wordt overspoeld door de heftige emoties die ik toen voelde. En verdween soms helemaal in het verleden. Ook al is het verleden maar drie weken geleden. Ik ging met mijn hele aanwezigheid terug in de tijd. Trauma kenmerkt zich ook door fragmenten en een onsamenhangend verhaal. Hierboven heb ik het wel in de juiste volgorde geschreven anders valt het voor lezers niet te volgen. Mijn werkelijke beleving was chaotisch.

Herbeleving

Herbeleving van hoe het begon in december 2020, is niet helend voor trauma. Het lucht misschien even op de tranen te laten vloeien en de verwerking zit vooral in de vormgeving van het verhaal. Dat het verhaal van een vervelende gebeurtenis, een begin krijgt, een midden en een einde. Dat blijkt niet gemakkelijk nu ik nog steeds aan het begin van het proces sta. Welk einde?

Ik zal erop letten dat ik mijn gevoelens kan toelaten en tevens aanwezig kan blijven in het hier en nu. Door de verleden tijd te gebruiken. Mijn voeten op de vloer te houden en focus op mijn ademhaling.  Mindfulness gebruiken en  naar binnen gaan en voelen wat ik nu nodig heb.