3. Ik heb borstkanker, hoe vertellen we dit?

Hoe vertellen we dat ik borstkanker heb?

Het was eerste kerstochtend 2020. We lagen er beide van wakker.
Borstkanker… En wie weet waar nog meer?
Ik kon alleen maar huilen. Hoe gingen we dit vertellen en met wie? Wanneer?

Niet te bevatten

Ik kon niet bevatten hoe ik nu kanker kon hebben? Net nu alles in ons leven zo goed gaat? Dit is onze zevende kerst samen. Ik durf ons leven samen bijna perfect te noemen. Bij René ervaar ik eindelijk een veilig thuis. Ik heb afstand genomen van energie vretende, beschuldigende personen in mijn leven. Hard gewerkt aan het hanteren van gevoelens en maken van opbouwende keuzes. Fijne relatie, gezonde, leuke, lieve kinderen, leuk werk, lieve dieren. Een prachtig nieuw huis. Ons plekje in Oudesluis: “Chateau Hoebe”. Ik heb echt alles wat mijn hartje begeert. En ineens spatte de zeepbel van geluk uiteen.

Lijst

Ik maak een lijst met namen van wie we persoonlijk willen inlichten.
Eerst mijn kinderen. René heeft geen kinderen. Helaas, want hij is wel een fantastische opvoeder en rolmodel.

De oudste eerst.

Mijn oudste zoon, Anco (1991), woont, met zijn Finse vriendin, Arli in Polen. Dat zij ver weg wonen vinden we jammer. En ik ben het ook gewend. Toen ik Anco zijn vader verliet was Anco 13 jaar oud. Ik had het niet verwacht en ik heb toen jaren geen contact met hem gehad door ouderverstoting. Dat was heel pijnlijk. Pas een jaar nadat zijn vader overleed nam Anco weer contact met mij op. Hij woont nu ver weg en we hebben wel weer fijn contact.

Hout hakken

René en ik besloten hen eerste kerstdag overdag te bellen. In Polen viert men kerst op kerstavond, dat wilde we niet verstoren. Om de tijd te doden gingen we in de ochtend hout hakken. Ik vind het fijn fysiek iets te doen in tijden van stress. En dit was nog nuttig ook.

Eindelijk bellen

Eindelijk was het tijd om te bellen. Via de app had ik Anco al voorbereidt dat het een slecht nieuws gesprek ging worden. Aangezien ik alleen kon huilen, zette we de telefoon op speaker om gezamenlijk te vertellen over het bericht van de arts. René opperde het idee om het alleen te doen. En ik wilde er bij de kinderen zelf bij zijn.
Toen we ons verhaal hadden gedaan werd het stil aan de andere kant van de lijn.

We hoorden Anco diep ademhalen en hij zei: “Mam, ik ken jouw als een sterke vrouw. En jij hebt zelf ooit tegen mij gezegd: Iedereen krijgt wat hij aankan” . “Hier kom je ook doorheen.”
Ik huilde en lachte tegelijk. Ik vond het zo hartverwarmend te horen hoe hij mij ziet. Het was een hele opluchting voor me dat dit achter de rug was.

De jongste

Toen de jongste, Jaro (2008). Jaro was tot tweede kerstdag bij zijn vader. Het contact tussen mij en zijn vader is slecht. Normaal haal ik Jaro op en aangezien Jaro mijn gedrag kan lezen wist ik dat het geen goed idee zou zijn als ik hem die dag zou ophalen. Ik lichtte Jaro via de app in dat René hem kwam halen. Hij vertrok op tijd en dit was het ongemakkelijkste uur uit mijn leven.

Voorbereiding is het halve werk

Heel praktisch, heb ik ter voorbereiding de moeders van zijn Jaro zijn vrienden op de hoogte gebracht. Dit zijn ook mijn vriendinnen. Ik wil niet dat ze het van hun kind horen en ik vermoed dat Jaro zodra hij weet dat ik borstkanker heb zijn vrienden zal appen.
Ik ging maar huishoudelijke dingen doen om de tijd door te komen. Regelmatig happend naar lucht. Uitademen. Een steentje in mijn hand, knuffelen met de honden. Daar kwam de auto het pad op gereden. Mijn hart sloeg over. Als ik dacht aan de gevolgen die het voor Jaro kan hebben, stortte ik in. Hij heeft het zo fijn hier. Een prachtige kamer, rust, ruimte, harmonie en zijn huisdieren. Stel je voor dat ik wel op korte termijn zou komen te overlijden?! Hij kan vanwege de afstand nog niet zelfstandig naar school. Dat is nog meer dan alleen het verlies van zijn moeder. Die gedachte kon ik nauwelijks verdragen.

Vertellen

De honden sprongen blij naar buiten en om Jaro heen. Zelfs de kat laat zich dan even zien. We gaan met wat drinken zitten bij de keukentafel en Jaro heeft allang door aan de sfeer dat er iets speelt. We doen het verhaal en natuurlijk moet ik huilen. Jaro blijft vrij rustig. Zijn stem is wel schor als hij vragen stelt, zijn ogen vochtig en ook deze kanjer vat het bericht stabiel op. We pakken de kerstcadeautjes uit, want ja, die lagen al klaar onder de boom toen we nog niets wisten. Tussen de tranen door lachen we om de scheerspullen en voordat Jaro naar boven vertrekt om zijn maatje te bellen omhelst hij me en zegt: “Mam gelukkig is het niet besmettelijk en kan ik je gewoon knuffelen”.

Verbinding belicht

Hoe mooi en positief is dat! Dat is er ook! En de verbinding tussen René en de jongens waarvan we wel wisten dat het er was wordt nu ook ineens extra belicht. De bewustwording van hoe belangrijk we elkaar vinden en hoe liefdevol onze verbindingen zijn geeft moed.

De rest van de lijst

Dan werken we de rest van de lijst af.
Ik weet uit ervaring hoe het is om zo’n naar bericht te ontvangen. Een goede vriend heeft afgelopen zomer ook onverwacht diagnose kanker. Het heeft vrij lang geduurd voordat ik deze realiteit kon toelaten in mijn hoofd. Het was ronduit overweldigend dit bericht te ontvangen.

In overleg neemt René contact op met een aantal personen. Hij neemt telefonisch contact op. Ik niet. Ik kan niet overweg met de reacties. Om mezelf te beschermen stuur ik iedereen die ik het wil laten weten heel onpersoonlijk een persoonlijk app bericht. Sommige willen meteen bellen. Dat wil ik niet, ik neem dan ook niet op. Van sommige mensen van wie ik weet dat ze sensitief reageren, licht ik eerst de partner in. Wellicht klinkt dat overdreven en achteraf denk ik dat we er goed aan hebben gedaan. In het bericht “reacties van de omgeving” en het bericht “kanker en werk”, ga ik dieper in op wat het met de omgeving doet en wat het met mij doet.

Wie niet vertellen?

Een aantal mensen vertellen we het (nog) niet. Dat gaf wel even een dilemma om het nu openbaar te maken. Door op mijn site te vermelden dat ik borstkanker heb. Komt het bericht ook wellicht bij mensen voor wie ik het liever stil hou.
Bij voorbeeld mijn vader(1934). Ondanks dat ik onlangs afstand van hem heb genomen en het contact heb verbroken. Hoop ik dat dit bericht hem bespaart blijft. Hij wordt enkel herinnerd aan het verlies van mijn moeder. En horen dat je kind een levensbedreigende ziekte heeft is groot. Ook als er geen direct contact is.

Mijn ex, de vader van mij jongste. Hoe mooi zou het zijn om dit te delen en samen ons kind hierin te begeleiden. Het verleden heeft dikwijls uitgewezen dat het enkel onrust brengt. Ik overleg constant met Jaro betreft zijn wensen hierin en van daaruit neem ik mijn beslissingen. René, Jaro en ik willen de situatie en omgang zo lang mogelijk zo normaal mogelijk laten verlopen. Herstellen en stabiliteit hier in huis heeft vanaf nu prioriteit.