Hoe is het met je?

Iedereen die me vraagt “Hoe is het met je?”, verwijs ik consequent naar deze blog. Dat komt wellicht wat bot over. Het is voor jouw misschien vriendelijker om een antwoord te krijgen als: “Op dit moment,…..” Dat geeft weer een opening tot interactie. Bot is beter voor mij. Ik ben namelijk enorm goed in het verschieten van mijn kruid en merk dat contact hebben op de meeste momenten te intensief voor mij is, omdat ik me niet kan beheersen. Ik merk dat het beter voor mij is een harde grens te stellen om mezelf, tegen mezelf te beschermen. Weet dus dat het nooit mijn bedoeling is iemand af te wijzen als ik je doorverwijs naar de blog. Ik vind het juist lief en attent als mensen belangstelling tonen!

Dit ben ik nu.

Dit ben ik nu, vijf minuten geleden. Misschien denk je als je hiernaar kijkt, Goh!? Dat is nog niet zo verkeerd. Er zit nog haar op, wat kleur en ze probeert te glimlachen. Klopt, ik heb net een redelijk  goede nacht achter de rug. De afgelopen week werd ik veel vroeg en hyper wakker. Ik kan je vertellen, dit proces valt me niet helemaal mee. Ik heb nu per dag wel meer goede momenten. De jeukende blaasjes zakken af. Gisterenmorgen heb ik een gewandeld. Het was heerlijk en het voelde als een overwinning. Ik wilde meer en verder. Het was echt effe genieten. Kort gebabbeld met onze nieuwe buurman. Effe samen gelachen om mijn pet. Vluchtig, vrolijk, fijn. Thuis gekomen kelderede mijn energie tot onder het nulpunt. Dus met een warme kruik in bed. Het herstel van energie duurt zo lang! Ik vergaloppeer me heel snel. Dingen die ik er normaal effe bij doe, kosten nu de grootste moeite. Eten verteren is al vermoeiend voor me. Wees gerust als ik je doorverwijs naar de blog. Ik vind je nog altijd hartstikke lief en ik waardeer het als je aan me denkt.

Waar geniet ik van?

Ik heb enorm veel plezier in het schrijven van deze blog. Het is echt een hulp, kracht en inspiratiebron. Hartverwarmende reacties als, “Het raakte me toen ik las”. “Die foto deed me denken aan” of “Ik heb gelachen om” en “Ik herkende het zo, toen ik las”. Daar word ik blij van. Ik vind het leuk als het iets los maakt. Dan krijg ik het gevoel dat ik toch nog iets aan een ander kan bijdragen vanuit mijn belabberde positie. 

Kicken.

Het is voor mij onwijs kicken om het bericht zo te krijgen dat het leesbaar en te vinden is. Jullie kunnen het niet zien en degene die met websites werken, zijn wel bekent met Yoast. Yoast is een hulpprogramma achter de site, wat werkt met stoplichtjes. Als mijn bericht niet goed leesbaar is omdat ik alles eruit klap wat in me opkomt, krijg ik een rood stoplichtje te zien. Die moet natuurlijk op groen! Als ik op oranje kom, ben ik op de goede weg. Je begrijpt, het is een uitdaging en een spel om het voor elkaar te krijgen. Als het lukt vind ik het kicken en het gaat steeds makkelijker. Dat geeft me voldoening.

Mijn doel voor vandaag.

Mijn doel voor vandaag is Jaro zelf op te halen in Alkmaar. Het is vanmiddag pas dus ik moet onwijs doseren en ook bewegen, anders krijg ik weer zo’n pijnaanval. De hele dag draait momenteel om het stellen van prioriteit. Wat wel, wat niet, wanneer? Eerlijk gezegd had ik verwacht Jaro al eerder te kunnen halen en brengen. Het valt me vies tegen dat het zo veel tijd energie om te herstellen. En ik wil ook feeling houden met autorijden. Als ik een half jaar niet achter het stuur kruip, wordt mijn rijkunst er niet beter op. Wel veiliger op de weg dat half jaar! 

Wat kan jij wel voor me doen?

Het schrijven maakt me ook heel druk in mijn hoofd. Hoe verwoord ik iets zonder een ander onnodig te kwetsen? Vandaar mijn verzoek: Wat jij wel voor mij zou kunnen doen, in het geval dat je contact met mij wil, wil je het dan als volgt doen?

* Stuur een berichtje, zoals, Hey !, ik dacht aan je en stuur je een knuffel.
* Heel veel positieve energie sturen! Alle kaarsjes die worden gebrand helpen me los te laten. Stuur eventueel een foto van je kaarsje.
* Wees creatief! ik kreeg laatst een videootje uit Ierland met de uitnodiging om in gedachte naar die plek te gaan in meditatie. Kom er maar op!?
* Maar vooral, weet en vertrouw erop dat ik de verbinding wil behouden, ook al ben ik nu niet altijd in staat tot wederkerigheid.
* Lees mijn blog. Ik snap best dat het veel is, voor je contact opneemt, alleen de meeste recente dan. Bespaar mij de energie het te moeten uitleggen. Het vertellen wekt herhaaldelijk moedeloze gevoelens bij me op.
 * Wens me goede wensen, wensen mag altijd!
* En zorg vooral goed voor jezelf. Dan heb ik een zorg minder en lift ik even mee op jouw positieve ontwikkelingen.

Wat leuk! Hoe is het met jouw? 

Als ik er aan toe ben, reageer ik dan wel met een bericht als: “Dankjewel, wat leuk. Hoe is het met jouw? Heb je nog iets leuks gedaan vandaag?”
Ik vind het namelijk heel fijn te vernemen dat het met een ander goed gaat.
Dieren kunnen dat heel goed. Onze Willem rent het liefst de hele dag langs de sloot heen en weer al blaffend naar iedereen die voorbij komt. “Ik ben Willem en ik woon hier!” Dat zo’n beetje het belangrijkste wat hij te doen heeft op de dag. Zodra hij dan binnen komt, under cuffer, under de mudder, kijkt hij me verheerlijkt aan en zucht als of hij zeggen wil: “Dat was effe lekker!”.  Als ik dat zie, kan ik daar helemaal in meevoelen.
dus: Deel vooral dingen met me. Ik dacht een je en wil je effe vertellen dat…. Dat mag ook best iets verdrietigs zijn. Zolang….

Klagers en dragers

Wat mijn irritatieklier momenteel pijlsnel activeert is blijven hangen in gevoelens van ongemak. Je hebt klagers en dragers, ik zoek momenteel constant naar de middenweg. Probeer zowel klagen als dragen te vermijden. Ik had gisteren een moment in contact met iemand waarvan ik dacht: “Stop! Je gedraagt je nu als een klein kind wat word begrenst.” Klagen hoort erbij. Niks mis mee. Als je soms effe lekker mag spuien komt er weer ruimte voor een helpende gedachte. Er is altijd wel een reden tot klagen met alle beperkingen in deze huidige tijd. Tel je zegeningen schiet soms effe te kort. Het dagelijks leven is gewoon al heel lang, niet fijn. Voor niemand. Zeker niet voor een bijstand moeder met drie kinderen, drie hoog achter  computers moet regelen voor zoomlessen. Gisteren dacht ik: “Ga het achterhuis lezen van Anne Frank. En kijk dan weer nog eens naar jouw beperkingen vanwege Corona.” Deze slachtoffer energie kan ik slecht verdragen. Dan kap ik het gesprek af en werp je terug op zichzelf.

Van klacht, via wens, naar concreet verzoek.

Het is niet aan mij om anderen op te voeden. Ik doe alleen een poging jouw mee te nemen in mijn wereld en duidelijk te zijn in wat wel en wat niet bijdraagt aan mijn herstel.  De vraag hoe is het met je? uit fatsoen, frustreert me. Ik probeer met gevoelens die ik tegenkom in mijn huidig dagelijks leven, een verzoek tot concreet wenselijke handelingen te doen. Verduidelijking:

Als ik tegen René zeg ik heb het koud (klacht). Komt hij misschien heel lief met een trui aan. Hoe makkelijk is  het dan om te roepen “Nee! Dat bedoel ik niet!”.
Dat doet iets met hem.

Als ik er van te voren nadenk over wat ik zeg.
Klacht: Ik heb het koud.
Wens: Wat wil ik? Warmte (duhuh!) En ook frisse lucht.
Concreet: Hoe wil ik dat? Ik wil het raam in de badkamer een beetje dicht en het gordijn voor het rooster ook.

En dan vraag ik: René, wil jij het raam in de badkamer iets dicht trekken en het gordijn voor het rooster ook. Natuurlijk wil en doet hij dat! en zeg ik: “Fijn, dankjewel!”

Dus, mijn concreet verzoek aan jouw staat verwoord in het blauw halverwege deze blog onder: Wat kun jij wel voor me doen?.  Alvast bedankt en een dikke knuf van mij vanuit Oude Sluis