Normaal.

Dit weekend voelde ik me eindelijk wat meer momenten normaal. Ik slaap sinds mijn bezoek aan de Jolanda beter. Zij legde uit dat mijn lever overbelast was. Rond twee uur snacht’s gaat de lever extra aan het werk. Als deze overbelast is, kun je hyper wakker zijn.  Nu voel ik me overdag vaker zoals ik gewend was. Zoals wij gewend waren. Nog geen honderd procent en dat gaat het voor woensdag waarschijnlijk ook niet worden. Iedere kuur verwacht ik iets inleveren. Woensdag is de volgende kuur. Tenminste, als mijn bloedwaarden goed zijn. Anders word het uitgesteld. Het is dubbel. Ik ben er al weer helemaal klaar mee en het moet toch, dus dan liever voortgang.

Bloed prikken.

Vanmorgen moesten we bloed laten prikken. Ik heb inmiddels alweer auto gereden en dat ging goed. Maar met dit weer ben ik toch heel blij dat René er was om te sturen! Getsie, wat een bende met die sneeuw op de weg! Vanmiddag worden we gebeld door de verpleegkundig specialist. Die gaat waarschijnlijk de uitslag bespreken. Ik verwacht wel dat de volgende ronde doorgaat woensdag. Heb enkel wat last van mijn hoofd en oor. Ken je het gevoel en het geluid als je in een vers pak sneeuw stapt? Dat watterige geluid hoor ik in mijn linkeroor. En wat last met slikken snacht’s. Alsof het achter in mijn keel wat gezwollen is en ik het weg wil slikken. Dat gaat natuurlijk niet. En nog wel veel en snel zweten. Ik blijf hemdjes verschonen en wassen. Niet normaal!

Ravijn.

Het voelt alsof ik uit een ravijn ben geklommen en er woensdag weer in wordt geduwd. De verhalen over het vervolg zijn zeer uiteenlopend. In het ziekenhuis zeggen ze:” de eerste keer wordt over het algemeen als zwaarst ervaren.” De man van een ervaringsdeskundige vrouw met hetzelfde traject: “de eerste keer viel mee. De tweede keer…..! Nou!  er staat je nog wat te wachten hoor! ” Kortom, weer het ongemak van het niet weten. 

Kracht en hulpbronnen.

Gelukkig heb ik toegang tot een heel scala van kracht en hulpbronnen. Dragende factoren die balans brengen. Bijvoorbeeld, René, de dieren en Jaro. Maar ook mijn steentje, het bad, heel veel vrienden. Nu besef ik pas echt hoe breed, rijk en steunend mijn sociaal netwerk is!

Rolmodellen.

En rolmodellen. Het doorzettingsvermogen, de levenskracht en moed van mensen in erbarmelijke omstandigheden heeft mij altijd al gefascineerd. Niet degene die hard voor zichzelf zijn en mogelijk bewondering willen afdwingen. Ook niet degene die blijven hangen in ellende en slachtoffergedrag. Of degene die heen en weer peddelen tussen beide. Ik heb het over mensen die hun lot aanvaarden. Mensen die, ondanks hun kwetsbaarheid, al is de kans klein, toch de moed opbrengen om te beginnen en zien hoever ze komen. Stil staan bij hun pijn en hun angst en verdriet. Tevens doorgaan. Creatieve oplossingen bedenken, kijken waar mogelijkheden liggen. Ik heb bijvoorbeeld ooit een toneelstuk vertaald. ” De kracht van onze geest”  geschreven door Cynthia Mercati. Dat thema vind ik mooi, daar ligt voor mij ware, pure, levenskracht.

Wandelen.

Gelukkig kon ik vandaag weer wandelen. Zuurstof, lekker! Gisteren was de wind zo guur! Toen heb ik een parcours gelopen in huis. Trap op, trap af, rondje keuken en trede op trede af. Een traptrede, open en af, Twee op en af. etc. En terug. Zestien op en af, Vijftien op en af. etc. Ik kon mijn shirt wel uitwringen! Vandaag werd ik onderweg wel twee keer uitgenodigd voor koffie. Hartelijk dank en nee. Als ik daar ja tegen zeg, zeg ik nee tegen wat anders. Prioriteiten stellen gaat de hele dag door, niet normaal!

Lekker op tijd!

De verpleegkundige belde ruim voor de afgesproken tijd! Mijn bloedwaarden zijn normaal. Nierfunctie en leverfunctie goed, dus woensdag ben ik weer aan de beurt. Hij vroeg ook of ik gevoeld heb of de chemo iets doet. “Wat dacht jij dan!” Zei ik: “Het lijkt wel iets kleiner en het trekt ook wat onder mijn oksel. Iets vind het duidelijk niet prettig dat dit gebeurt.” “Goed zo!” riep hij enthousiast. Ik hoor het vaker dat mensen na de eerste keer al iets opmerken”. De keer na woensdag, komt hij op de dagbehandeling zelf om te beoordelen. 

Morgen.

Morgen ga ik druk aan de voorbereidingen. Stofzuigen, dweilen en vooruit koken. De boodschappen vandaag in huis gehaald. En vooral ook genieten dat het nu weer even goed voelt. De verpleegkundige is erg bemoedigend. Je lichaam heeft het nu ervaren. Effe eerder beginnen met paracetamol. Meestal gaat het de tweede keer makkelijker. Ik ben voorzichtig, eerst zien, dan geloven!