Voor de operatie

Voor de operatie heb ik redelijk geslapen. Ik bedenk me s’ avonds dat ik een coolpack in de koelkast heb liggen. Na het plaatsen van de extra marker, het draad en de kleurstof in mijn borst, is het wel wat gevoelig. Dat lucht op. Gelukkig hebben we er nog een in de vriezer liggen! Als ik wakker wordt waggelt René naar de vriezer  die in de garage staan om het coolpack om te ruilen. Ik heb mijn sport BH aan. Daar kan ik het precies in frommelen. Met wat paracetamol komen we de nacht door. Hoewel dat draad behoorlijk irriteert. Dat hoort er niet, dus weerstand.

Nuchter beleid voor de operatie

Ik mag tot uiterlijk twee uur s’ nachts eten voor de operatie, dus ik neem voor we naar bed gaan een bak yoghurt met walnoten en wat andere scheppen super food. Omdat ik voor de operatie maar tot vier uur s’ nachts mag drinken, zet ik de wekker om half vier. Tenslotte heeft mijn lichaam dan afvalstoffen af te voeren dus wat extra water voor de operatie lijkt me een strak plan.

Mijn stemming voor de operatie

Mijn stemming voor de operatie is wel oké. Ik merk wel dat ik wat ongeduldig en prikkelbaar reageer. Het is toch wel spannend. Gelukkig moeten we er vroeg zijn. Half negen melden, tien uur opereren. René brengt me wel en kan me niet ophalen. Hij zegt in de auto dat hij dat rot vind. Het is een keuze om te gaan werken en ik respecteer zijn keuze. We leven er goed van en de taxi werkt prima. Zelf heb ik bedacht, tien uur opereren, elf uur klaar. Uitslapen, eten, plassen. Nou! Na de middag ergens naar huis toch?

Op de afdeling

 Op de afdeling wordt ik voor de operatie naar een kamer begeleid. Ik krijg het bed bij het raam. Een pilletje om te ontspannen en twee paracetamol. Het is onrustig en druk op de gang. Ik wacht, en wacht. Om half tien krijg ik een kamergenoot. Leuke vrouw. Zij werkt zelf op een oncologie afdeling. Het viel me op dat zij zo veel vaktermen kent. Mijn operatie blijkt niet om tien uur, maar om elf uur te zijn ingepland. Een uur langer wachten voor de operatie. De zuster verzekerd mij dat het pilletje lang werkt!

Naar de operatie zaal

Een bekende van mijn zaalmaatje werk in dit ziekenhuis en komt even aan. Ze praat zo druk en enthousiast. Ik herken het gedrag van mezelf en wordt er nu spekloof van. Ik sluit mijn ogen. Gelukkig wordt ik opgehaald. Het operatie schema is wat ingelopen. Op de gang is er even verwarring. Niemand komt mevrouw Voogd halen? “Oh, jee, het gaat toch wel goed?” Ja ,hoor, de zuster rijdt me zelf over de gang. Ik kijk nieuwsgierig om me heen. Wat een aparte ervaring.

Voorbereiding voor de operatie

Alles wordt gecheckt en gemeten door een verpleegkundige. Ik krijg een infuus en plots staat er een energiek, jeugdig vitaal ogende man naast mijn bed. Hij trekt een paarse handschoen aan en reikt zijn hand uit. Chirurg J. de Jong. Hij kijkt me vriendelijk aan en stelt zich voor. “Niet schrikken als je wakker wordt, Ik ga het via één ingang proberen. Ik zal niets vergeten maar dan hoef je maar een snee. Waarschijnlijk had ik het zelf niet eens bedacht en hij denkt al na over mijn welzijn na de operatie. Ik voel me zo serieus genomen door zijn houding. Zelfverzekerd, maar niet arrogant. Zorgzaam, maar niet opdringerig. No nonsens zonder lomp te zijn. Wat een charismatische aangename persoonlijkheid en uitstraling! Ik voel me als mens gezien en dat vind ik heel geruststellend.

Naar de operatiezaal

Voordat ik naar de operatiezaal ga wordt ik nog voorgesteld aan dokter Goen. Die loopt met dokter J. de Jong mee vandaag. Wat een bofkont met zo’n leermeester! Er komen nog twee assistenten die mij naar de operatiezaal rijden. We rijden voorbij een kamer waar ik een glimp opvang van de chirurg. Het lijkt of hij lekker ontspannen op een broodje zit te kauwen. We rijden de operatie kamer in: “Het is hier koud hoor.” zegt de assistent. Ik moet lachen. Gisteren was ik in de kelder en we rijden nu de koelkast in. Ik zie de lampen boven het operatie bed. Dit is net als op tv denk ik.

Bezieling

Dokter Coen praat tegen me. Denk maar aan iets leuks. Waar hou je van. Ik vertel over onze hondjes. Met belangstelling vraagt hij door. Hoewel ik de indruk heb dat praten met een patiënt voor hem nog wat onwennig is. Daar verschijnt chirurg J. de Jong weer. “Kijk eens zegt hij!? Allemaal voor jouw”. Ik lach: “Ik voel me een echte diva”. “Zo hoort het ook” En hij heeft gelijk. Er is zo veel geïnvesteerd om dit mogelijk te maken. de Jong ziet eruit alsof hij op zijn plek is. In zijn element. Net als Debora in de sauna als zij een opgieting geeft. Die danst op de maat van de muziek terwijl ze wappert met haar handdoeken. Zij is dan echt aan het geven! Of de bouwvakkers die ons huis bouwde, René op zijn trekker of kraan, of ik, in mijn praktijk? Ik zie bezieling die verder gaat dan geld verdienen of werk uitvoeren. Wat voel ik me dankbaar! “Even wachten tot het team compleet is” zegt hij luchtig tegen mij. “Dan kunnen we beginnen”.