Nucleaire afdeling

Ik ben eerder op de nucleaire afdeling geweest voor een PET scan.(blog 4) Het is in de kelder, of zoals de lift zegt: “Het souterrain”. Ik krijg hier een injectie naast mijn tepel. Ook niet echt iets om me op te verheugen. Ik mag vrij vlot naar binnen. De dame die me behandeld is vriendelijk en belangstellend. “Ik ga u twee injecties geven.” Oh? Ik dacht één. Vort maar weer. Ben er nu toch. Een in de borst en een naast de tepel. Het zijn baby naaldjes dus u voelt er weinig van. Dat is dat weer opbeurend.

De injecties

Ik mag gaan liggen op een zacht matras. De injecties voel ik nauwelijks. De ingespoten vloeistof kan ik wel goed voelen. Het is net alsof de naald er nog in zit? Dat hoor ik vaker. Ik vraag of ik nog na de sauna mag als de klier(en) zijn verwijderd in verband met oedeem. Oftewel of ik dan een klotzarm stimuleer? In principe is het zo. dat als er een klier wordt verwijderd, en andere klier deze taak op zich neemt. Het zou in theorie dus gewoon moeten kunnen. Geen garantie. Ik vraag haar of we kunnen zien of de aangetaste klier de poortwachter klier is? Nee dat zal tijdens de operatie blijken. Mij is verteld dat er twee klieren uit moeten. De aangetaste klier en de poortwachter. Tenzij, de aangetaste klier de poortwaterklier is. Dan hoeft er maar één uit. (lees minder pijn)

Twee uur wachten

Ik moet twee uur wachten voordat er foto’s kunnen worden gemaakt. Het is de bedoeling dat ik om het half uur naast de tepel, waar de vloeistof zit, masseer. Ik ga naar buiten en bel René. We rijden naar de school van Jaro om hem op te halen, wandelen een stukje door het dorp en drinken wat op een terras. Ik ben ruim op tijd terug in de wachtkamer. Ik zie mensen binnen komen voor een PET scan en denk terug aan het begin. Een oudere heer en een oudere dame. Gut, als die die moeten doorstaan wat ik heb doorstaan lijkt het me een hele kluif op die leeftijd. Dan loopt er een kale dame voorbij. Dat heb ik achter de rug. Ik heb inmiddels weer een donzig vachtje op mijn hoofd. Ze zeggen wel eens dat je door ziekte vertrouwen kunt verliezen in je lichaam. En ik ben zo trots hoe mijn lichaam dit allemaal doorstaat!

Foto op de nucleaire afdeling

Voor de foto op de nucleaire afdeling gaan we naar een ander kamertje waar een voor mij, nieuw apparaat staat. Ik blijf me verwonderen! Ooit heeft iemand bedacht: “Ik ga dit maken, met dat doel”. Techniek staat voor niets. Mijn dank ik groot. Ik mag gaan liggen en we lachen om mijn verpakking. “Je kunt me zo versturen hoor!” grap ik. Geeft niks, blijft het goed vast zitten als ik slaap vannacht. De foto’s zijn gelukt en ze zoeken het op met geluid, heel grappig. Waar ik gemarkeerd moet worden met een stift ben ik beplakt. Dat zal wel weer. Er wordt assistentie gevraagd. Joh, ik heb het wel eens op de pleister gedaan. Zo gezegd zo gedaan. Nog effe een extra tape op het stukje wat al los was gehaald en klaar! Ik mag weer van de nucleaire afdeling af.  De marketing zit opmerkelijk dichtbij de draad…. Ik hoop zo dat er maar één klier uitgetrokken wordt.