Na de borst operatie

Na de borst operatie ben ik voor mijn gevoel kort op de uitslaapkamer. Ik wordt weer naar de eerste kamer gebracht. Het bed naast mij is weg. Mijn kamergenoot wordt nu geopereerd. Ik gluur onder mijn shirt. Mijn borst zit er nog aan. Ja, je weet het maar nooit. Ik mag kiezen wat ik wil eten en drinken. Koffie, lekker. En een glas water, een broodje kaas en later krijg ik nog een smoothie. Echt niet verkeerd.

Lymfe klier

Ik lig nog wat te suffen. De lucht buiten is helder. Dan trek ik mijn sport bh aan en bekijk mijn arm. Oké, ik denk dat ik nu snap wat er wordt bedoelt met de klier eruit trekken…..

Ik vraag om een coolpack. Die hebben ze hier niet. Jammer. Het is al bijna drie uur als mijn kamermaatje terug wordt gebracht. Zij is nog vrij duf zo te zien. Omdat de zuster er is, steek ik mijn vinger op. Mag ik naar het toilet? Dat mag, voorzichtig. Nou mooi, ik heb gegeten en geplast. Naar huis denk?

Wakker

Mijn kamermaatje is inmiddels ook wakker. We kletsen wat. Ook zij krijgt eten en drinken. Heb jij een smoothie gehad? Dat wil ik ook wel. Dan komen de artsen onze kamer nog even binnen. Grappig, ik herken ze bijna niet. de Jong ziet er nog steeds jeugdig uit maar minder op zijn gemak nu in zijn lange witte jas. Goen staat naast hem en zegt weinig. Beide borst operaties zijn goed verlopen. Het weefsel wat weg is gehaald gaat op kweek. Daar krijgen we volgende week uitslag over. Indien nodig, volgt er dan nog chemo. Daar wil ik nog niet aan denken. Eerst genieten dat dit achter de rug is. Ik vind het erg fijn de heren nog even te zien na de operatie. “Meestal zijn de patiënten al weg”. Tja, wij zijn voorbeeldige patiënten. Ze willen ons hier houden. Wij willen naar huis!

Naar huis na de borst operatie

Naar huis, jippi! De mannen zijn na de operatie direct al gebeld door de Jong. De man van mijn kamermaatje komt binnen. Ik bel de taxi, mijn infuus wordt verwijderd en ik krijg net als bij een kinderfeestje een tasje met snoep mee. Geen gekleurde snoepjes met lekkere smaken, maar van deze snoepjes ga ik wel kleurtjes zien! 

Fijn thuis komen na de operatie

Ik wacht op de taxi in de hal. Hij komt om vijf uur. Het was toch een hele dag. Jaro heeft vers gepest sinasappelsap en brouwnies gemaakt. Dat is nog eens fijn thuis komen! René heeft hem gebeld nadat hij de Jong gesproken had. Dat gesprek met de Jong was een korte mededeling dat het goed is verlopen. Jaro had het best zwaar. Zijn vriendin en beste vriend hadden allebei andere bezigheden vandaag zodat ze hem niet in het moment konden bijstaan en afleiden. Daarom ging hij koken. Appelmoes en brouwnies. Heerlijk om weer thuis te zijn. Op zo’n kamer zijn allerlei andere geluiden op de gang. Komen ze binnen, of niet? Ik sta constant “aan”. Hier kan ik beter ontspannen. René heeft trammelant met zijn maaier. Hij is weer stuk, dus druk in de weer met van Iperen landbouwmechanisatie om het probleem op te lossen. Morgenochtend vroeg wordt het gerepareerd en kan hij weer door met gras maaien, alsof er niets is gebeurt. Ik moet nog wel even tijd nemen om te herstellen. Helpen met de caravanstalling zit er nu even niet in. Gelukkig neemt Jaro dat stokje over. Die heeft ook beter inzicht dan ik.

Mijn moeder

De hele avond heb ik met cool pakkingen geknuffeld. Om tien uur slik ik de eerste pijn medicatie. Ik slaap er goed op. Inslapen duurde even, maar ik slaap de nacht door. Als ik wakker wordt voel ik me zo ontroert en dankbaar dat dit allemaal mogelijk is. Ik voel me lekkerder dan na een chemo behandeling. Het is stijf, maar de pijn is goed te doen. Misschien was mijn moeder er nog geweest als zij dit traject wel kon aangaan zoals het nu is. Zij deed mee aan een experiment van een van de eerste borstsparende operaties. Zij heeft mede mogelijk gemaakt dat dit zich heeft kunnen ontwikkelen. Dat er lymfe klieren kunnen blijven zitten en ik mijn borst kan behouden. Op haar crematie wilde zij graag dat de tekst van “de steen” werd voorgelezen, door Bram Vermeulen. U hebt meerdere stenen verlegd mams. Het water zal nooit dezelfde weg meer gaan.

Dankbaar

De hele ochtend staan er regelmatig tranen in mijn ogen. Tranen van ontroering en geluk. Dankbaar voor een fijne, warme chirurg die dat uitstraalt op zijn team. Het zijn ogenschijnlijk kleine dingen. In zijn brief aan de huisarts, staat bij Ok de naam van zijn jongere collega, Goen, als eerst vermeld. Ik vind dat mooi. Tevens dankbaar voor alle uitstekende zorg tot nu toe. En bijdrage van al mijn voorgangers. Met mijn moeder in het bijzonder. En natuurlijk dankbaar voor mijn gezonde kinderen, lieve man, dieren, mijn veerkrachtige lichaam en geest. En mijn hele steunende omgeving die betrokkenheid blijft tonen. Bedankt!