Lui

Vandaag voel ik me lui en ik besluit gehoor te geven aan dit gevoel. Gisteren heb ik toch nog even foto’s gemaild naar de mamacare afdeling. Kan allemaal tegenwoordig! De arts heeft ze bekeken maar zag geen verontrustende beelden. Zij adviseert wel diclofenac te nemen met maagbescherming in plaats van ibuprofen. En nog een goeie tip, die ik zelf had kunnen bedenken, want ik heb medische basiskennis gehad. Zet met een stift een cirkel om je rode plek. Zo kun je zien of het groter wordt. Zo heerlijk dat ik bij mamacare terecht kan met vragen. Het stelt me gerust en dat ontspant. En dat is weer goed voor mijn herstel. Tenzij…. Je Coja bent en door die ontspanning, opluchting gaat rommelen. Dan door de pijnstillers geen grens voelt. Er vervolgens achter komt, dat er nog gekookt moet worden. En daarna toch nog effe een klein klusje meepakt. Het is net als het eerste snoepje pakken. Voor je het weet is de zak leeg! Op en te kort. Het is geen hogere wiskunde om te bedenken dat dit mis gaat in mijn situatie. Dussss…..

Koorts

Koorts. Koude rillingen en voeten halverwege de avond. Ik wil perse het tv programma afkijken. Maar als René thuis komt, ben ik onderweg naar bed met een kruik. Ja echt! Half juli en ik lag met een warme kruik in bed! Daarna bloedheet vanzelf. Lekker met een harnas om, want tja, de sport BH moet aan blijven. Vanmorgen weer wakker met koude voeten en rillingen. Serieus weer een kruik met heet water gepakt. En daarna zweten! Misschien moet ik het iets anders aanpakken voor een gewenster resultaat? Want, als je doet wat je altijd hebt gedaan, zal je krijgen, wat je altijd hebt gekregen. Ik wil liever iets anders. Dus dan maar even lui vandaag.

Lui vandaag

Lui vandaag. Ik heb ook nergens zin in. Kan me niet voorstellen dat er wel weer een leven komt met vitaliteit en energie op een acceptabel peil. Heel raar. Geen zin om te lezen, niks. Ik vraag Jaro of hij zin heeft samen een film te kijken. Mwahhhhh, als puber kan hij uitermate goed lui doen. Dagen, weken, maanden. Kan ik nog wat van leren. Ik weet genoeg. Vouw een wasje op, zet de vaatwasser aan. App wat rond. Slaap heb ik nu niet. Pppft.

Ontkenning

Ik wil eigenlijk op dag twee na de operatie weer kunnen wandelen. Een vriendin herkent dit. Ze zegt: “Ik heb daar over nagedacht. Volgens mij is dat ontkenning.” Ja, ik wil het niet hebben, maar eerlijk is eerlijk. Dan is de eerste stap eraan toegeven.  Als een chirurg blij zegt: ” Het is gelukt he!? Via één ingang! Ik moest nu wel effe dieper graven!” ” Thank you!  To much info… (dacht ik) Dan zou dat zomaar kunnen betekenen dat herstel iets langer duurt. Dus toegeven. Dat doe ik vandaag door lui te doen. En dat doe ik al een tijdje. De dag duurt best lang. Nog maar een blog schrijven dan?

Dagboek

Ik merk dat er veel trouwe lezers zijn van deze blog. Een zeer lieve vrouw, noemde het een dagboek. Dat is het ook wel, soort van. Enkel in een dagboek zou ik alles opschrijven en ongenuanceerd! Ik schijf openhartig over mijn borstkanker behandeling proces en mijn beleving. En er zijn dingen in mijn leven die ik privé houd, maar evengoed spelen in mijn leven. “Een dagboek van mijn borstkanker proces”. Ik ben lang niet de enige die dit doet en oprecht blij dat het wordt gevolgd. Dat stimuleert me om ermee door te gaan. Het geeft me iets om handen. Een doel. Iets creëren. En ik vind het fijn dat ik blijkbaar iets creëer waar belangstelling voor is. Zelf was ik als lezer waarschijnlijk halverwege afgedwaald door andere dagelijkse bezigheden. Ik merk dat dit ook wel gebeurt bij mensen en dat is ook prima. Ben heel blij en dankbaar voor de harde kern. Ik voel me hierdoor heel erg gedragen!

Hartelijk bedankt!

En nu ga ik weer verder met lui doen en hopen dat de koorts weg blijft!