Norm

Norm, wat kom ik mezelf weer tegen! Alles wat ik aan mijn praktijk cliënten probeer mee te geven, wordt ik nu zelf weer keihard mee geconfronteerd. Bah! Dat overschrijd mijn norm. Wat is normaal na een borstoperatie? Als tegen mij gezegd wordt, probeer te wandelen, dan denk ik. Oké, dus dat is normaal. Er is niet gesleuteld aan mijn benen, die doen het prima. Nou, ja, nog steeds stijf, maar als ik eenmaal in beweging ben, lukt het wel. Maar als ik opsta en in huis beweeg moet ik gaan zitten omdat ik me licht voel in mijn hoofd. Dus de straat op, daar ben ik nog voorzichtig mee.

De IJsbeer.

De IJsbeer is een prachtige metafoor. En metafoor is een verhaal waar je voor jezelf betekenis aan kunt geven.  Ik ga de ijsbeer delen, zoals ik deze metafoor heb gehoord:
Er was een een ijsbeer die werd geboren in een oude dierentuin. Het dier groeide op in een klein hok waar hij alleen kon ijsberen. Hoe groter hij werd, hoe minder ruimte hij had. Hij sjokte drie stappen de ene kant op en drie stappen de andere kant op. Dan drie heen en weer drie stappen terug. Toen kwam er een directeur van andere dierentuin. Hij zag de ijsbeer en vond het dier zo mooi dat hij hem kocht. De directeur gaf de ijsbeer een schitterende plek met een rotspartij, bomen en een eigen beekje om in te zwemmen. Toen de ijsbeer arriveerde keek de directeur vol verwachting toe hoe de ijsbeer zijn nieuwe verblijf zou gaan verkennen. En wat deed de ijsbeer met al die ruimte…? Hij sjokte drie stappen de ene kant op en drie stappen de andere kant op. Drie stappen heen en drie stappen terug. Wat was de directeur teleurgesteld!

De norm

De norm van de IJsbeer was zo ingesleten dat hij in eerste instantie niet wist, hoe hij met deze nieuwe vrijheid om kon gaan. Andersom werkt dat ook zo. Mijn norm om vrij te bewegen is op dit moment beperkt en ik ben constant bezig met aftasten wat in het hier en nu, haalbaar is. De ene beweging is goed te doen, terwijl ik bij een soortgelijke beweging een venijnige steek voel. Iedere operatie is uniek, dus ieder herstel proces is ook uniek. Ik ga van een groot hok met alle ruimte naar een klein hokje, waar allemaal blinde muren zijn. En daar wordt ik erg moe van. Daarom ben ik zo blij met mijn kussentje!

Mijn kussentje

Wie, dit kussentje bedacht heeft weet ik niet, maar ik ben dankbaar. Wat een uitvinding bij deze situatie. In mijn oksel heb ik namelijk een schrijnend, branderig en soms stekend gevoel. Alsof daar de wond zit waar de rand van mijn BH overheen schuurt. Dat is niet zo, want de wond zit veel lager. Het heeft met de klier te maken. Dat zal normaal zijn. En door het kussentje komt er wat afstand en voelt het dragelijker. Soms gaat het beter en vergeet ik mijn kussentje. Als ik dan denk, “Wat doet het toch zeer?”, weet ik natuurlijk niet meer waar ik het heb laten slingeren. Maar het brengt enorm verlichting van de pijn. Dus ik vind het geniaal. Als je denkt dat alles al is bedacht komt er in alle eenvoud toch nog iets nieuws.

Norm 

De huidige norm, om een bh s’ nachts aan te houden went ook. Ik dacht eerst. Jemig! Wat erg, ook nog slapen met zo’n harnas aan! Maar het verlicht de pijn dus vind ik deze tijdelijke norm acceptabel. Gisteren vond ik het koud. Ik overwoog de houtkachel aan te steken en besloot een kop warme chocolademelk te maken. Of dat nu de norm is of niet nu het hartje zomer is, het smaakte me prima. Vandaag werd ik eindelijk weer eens wakker zonder koude rillingen en vrij van koorts. Hoera, normaal! Gelukkig maar, want vanmiddag heb ik de controle afspraak in het ziekenhuis.

René gaat niet mee.

Een gangbare norm in de maatschappij is dan dat je partner meegaat. Dat lukt niet vandaag. Ik vind dat niet erg. Ik verwacht goed nieuws en als René wel meegaat terwijl hij met zijn aandacht bij zijn werk is, erger ik mezelf alleen maar aan hem. Wat mensen daarvan vinden mogen ze houden. Dit is onze norm en die bepalen wij samen! Mijn kleine, grote puberzoon begeleid mij vandaag. Mooie kans voor hem om een kijkje te nemen hoe het er toegaat in een ziekenhuis. Want zo’n ziekenhuis is een wereld op zich. Dan is hij ook weer een ervaring rijker.

Wat een kankerdiagnose met je norm kan doen

Wat de kankerdiagnose met je norm kan doen is voor mij een eyeopener. Ik ben zo veel relaxter. Een dierbare vriendin vroeg mij: “Vind je het niet frustrerend dat je in je hoofd zoveel wil en fysiek niets kan?”  Ik antwoorde: “Mijn lijf wint het”. Weet je, Ik merk dat ik  wordt gedwongen om in de overgave te gaan tijdens zo’n behandeling. Weerstand bieden zorgt enkel dat het langer duurt. Jaren geleden had ik een whiplash. Uit frustratie stond ik toen gras met kluit en al uit de tuin te rukken. Stom natuurlijk, maar ik was zo gefrustreerd. Zelf had ik van te voren niet kunnen bedenken, dat het me nu geen bal kan schelen als er weken niet wordt gedweild in huis. Nu denk ik: “Als het gaat doe ik het weer.” Ik laat veel dingen, veel makkelijker los. Dat geeft rust. Dankjewel kanker tumor.