Gevoel

Gevoel. In mijn bericht van de uitslag mis ik gevoel. Op het moment dat de arts zegt: “De tumor was dood”, antwoord ik koel met : “Dat wist ik”. Dat voel ik ook zo. Net zoals ik stiekem heus wel wist dat het foute boel was toen ik naar de huisarts ging en mijn gevoel glashard ontkende. Waarom voel ik me dan niet blij dat mijn gevoel wordt bevestigd? Deze hele blog zou gaan over gedachten gevoel en gedrag? Als ik de uitslag van de kweek terug lees is het een soort van technisch verslag. Waarom zo onpersoonlijk en rationeel?

Gevoel rationaliseren

Gevoel rationaliseren kan ik goed. Daarmee zet ik niet toegestane gevoelens buiten spel. Dan kan ik mijn gevoel lekker uit de weg gaan. “Ik wist het al, dat voelde ik gewoon. En ging er vanuit dat het goed was. Logisch dat ik dan geen spanning of blijdschap voel”, zeg ik tegen mezelf. Ik geloof het ook nog. Zo, ik heb een verklaring dus is mijn geweten weer gesust.  “En ik moest me groot houden voor Jaro. Hij is de “kleine” Als René mee geweest was had ik op hem kunnen leunen. Dan had ik meer gevoel toe gelaten. Het is heel goed van mij, dat ik niet op mijn kind leun”, beredeneer ik door. “Oh, nee dat klopt niet. Er was naast ontkende spanning ook goed en blij bericht. Opluchting hadden we makkelijk kunnen delen?”

Drogredenen

Ik vervolg mijn onderbouwing met nog meer drogredenen: “De lezers die de blog volgen moest ik op de hoogte brengen. Zij leven mee. Ik was moe, had pijn en dus hield ik het zakelijk. Dat is het natuurlijk!” Hield ik mezelf voor de gek. Het waren op zich factoren die zouden kunnen meespelen. Maar het zijn ook drogredenen, zelfbedrog. Want ik voel nog steeds niet het : “Oh, ja!” gevoel wat ik wil vinden. Nog een schepje er boven op. “Met zulke goeie uitslagen van de MRI en het verloop van de chemo, kan het toch bijna niet anders dat de buit binnen is? Zeker drie artsen hebben gezegd dat de verwachting goed is?” “Het zou zelfs raar zijn met al deze informatie dat ik spanning zou voelen over de uitslag! ” Ik zie een beeld uit het verleden. Het is mijn moeder: Zij snuift: ” Huh, aanstellerij, wat een aandachtrekker!” zou zij zeggen. Oké, hier gebeurt iets belangrijks.

Gevoel in mijn gezin van herkomst

Gevoel werd in mijn gezin van herkomst opgepot en ingeslikt. Of opgepot en ongenuanceerd gespuid als de emmer over liep. Meer smaken waren er niet. Of een grap, weglachen. Dat mocht wel. Is dit een verwijt naar mijn ouders? Nee, joh! Die komen ook ergens vandaan. Zij zijn in de oorlog opgegroeid en waren bezig met basis behoeften. Eten, een dak oven je hoofd verwerven, veiligheid, overleven. En dat is het prima gelukt met de middelen die zij tot hun beschikking hadden. Bovendien hadden zij blijkbaar ook geen lichtend voorbeeld, over hoe je anders met gevoel zou kunnen omgaan. Mijn generatie was materieel in basisbehoeften voorzien. Dus ik heb de kans gegrepen meer te leren over gevoel. Waarom doe ik dan zo? Voelde ik dan niets gisteren? Deels heb ik mezelf duidelijk geblokkeerd en op één moment voelde ik kwetsbaarheid.

Kwetsbaarheid

Kwetsbaar, als Marije bij aanvang vraagt: Hoe is het nu met je? Hoe heb jij het afgelopen jaar beleefd. Voel ik tranen opkomen. Ik zeg dat het zwaar was en niet leuk en slik de tranen weg. Volwassen gedrag, geen slachtoffer gedrag! Waar haal ik het vandaan? Ik heb een f*cking zware periode achter de rug. Dan hoef ik me toch voor niemand groot te houden? Ja, nu. Nu lopen de tranen over mijn wangen. Toe maar, laat die bevroren tranen maar stromen. Geef het de ruimte. Ook dat mag er zijn. Gelukkig wist ik mezelf tijdens het gesprek tevens te beheersen. Ik heb de neiging om haar over de blog te vertellen om af te leiden en te zeggen dat het ook als een overwinning voelt. Zo bang om overspoeld te worden door emotie. Zij vraagt het, dan mag het er toch zijn? Waarom doe ik zo?

Voorbeeld

Ik hield me groter dan ik ben. Vandaag pas, kan ik mezelf toestemming geven deze kwetsbaarheid toe te laten. Tijdens mijn leertherapie hebben we hieraan gewerkt. En in spannende situaties val, ook ik, terug op mijn basis strategie. Zette ik mezelf schrap. Weer een beeld uit mijn verleden. Ik ben een klein meisje en wordt s’ avonds wakker van vreemde geluiden. Ik sluip halverwege de trap af en zie mijn moeder bij de wc onder de trap, met haar kunstgebit in haar hand. “Mama, wat is er?” vraag ik geschrokken. Ze ziet me, schrikt zichtbaar en wijst naar boven. “Ga slapen!” sist zij woedend. Achteraf denk ik dat zij moest braken en niet wilde dat ik dat zag. Zij was mijn eerste voorbeeld hoe je gedraagt als volwassen vrouw.

Verwarring

Verwarring voelde ik ook tijdens het arts bezoek. Thuis evalueer ik en vraag ik Jaro wat hij heeft gehoord betreft de bestraling en de klieren die zijn verwijderd. Het was van te voren bekent dat ik zou moeten worden bestraald. Blijkbaar ging dat toen alleen om mijn borst. Zo ver ik weet was duidelijk dat er klieren waren aangetast. Ik hoor dat bekent is dat chemo niets doet bij de klieren. Daarom moet nu ook de oksel worden bestraalt? Het punt is dat ik in het gesprek mijn verwarring niet onder woorden kon brengen. Ik was verward over mijn verwarring. We wisten toch dat er klieren waren aangetast? Dan hadden we er toch vanaf het begin van kunnen uitgaan dat mijn oksel ook moest worden bestraald? Gelukkig had ik geen idee dat dit apart ging. Ik ervaar dit nieuws niet echt als tegenvaller. Het ergste nieuws wat ik kon krijgen was dat ik extra chemo zou moeten. Dat kan ik en dat hoeft gelukkig niet. Ik ervaar het als een opluchting. De rest hoor ik wel bij de intake voor de bestraling.

Opluchting

Opluchting ervaar ik als er niet in mijn ontstoken borst hoeft worden geknepen. Maar waarom geen opluchting en blijdschap op het moment dat we het nieuws horen dat de kanker met succes is verwijderd? Waarom voel ik hier geen geen gevoel bij? Ik begrijp er niets van. Het verward me. Ik voel dat het niet klopt ondanks mijn logisch geformuleerde (be) drogredenen. In een app bericht schrijf ik dat de kanker in theorie weg is. Een lieve collega en vriendin, die zelf een andere vorm van kanker heeft overwonnen vraagt: “Zeggen ze dat?. Hoe komt het dat je niet gerust bent.” Haar onbevangen vraag raakt mij. Zij ervaart dit anders, terwijl zij het zelf ook heeft meegemaakt?  Dan zit het dus in mij. Hoe dan?

Spoken uit het verleden die gevoel kunnen beïnvloeden.

Ineens valt er een kwartje. Ik hoor de stem van mijn vader. “Jij denk nu zeker dat je heel wat bent….” Natuurlijk! Hij vond het altijd nodig om de realiteit te benadrukken. Waarom hij dat deed? Misschien om te beschermen tegen teleurstelling of kapsones. Misschien om te kleineren of een poging te projecteren wat er vroeger bij hem gebeurde, als hij blij en trots was op zichzelf. Hoe mooi zelfstandig leven hij ook voor ons had opgebouwd, samen met onze moeder. Hij kan zijn waarde niet erkennen. De puzzelstukjes vallen op zijn plek. Ik geef mijn gevoel van vreugde en overwinning de ruimte en voel een gevoel van ontroering opwellen. Zacht, warm en licht voelt het nu in mij. Met compassie kijk ik naar mijn paps en mams. Ze hebben mij ook zo veel goed en nuttigs bijgebracht. Trots op mezelf dat ik dit heb onderzocht en mezelf weer een stukje heb kunnen bevrijden van lasten uit het verleden die niet bij mij horen. Me, myself and I, zijn kankervrij!  Mijn denken, voelen en handelen heb ik weer in balans gebracht. Yoehoe! We gaan taart bakken.