Pauze

Pauze, eindelijk voelt het alsof ik tijd heb om bij te komen. De antibiotica kuur is verlengd met zeven dagen, maar daar heb ik weinig hinder van. Ik moet even niets en daar was ik wel aan toe. Maandag nog even voor controle van de ontsteking en dan 2 augustus weer. Langzaam komen gedachten aan activiteiten weer omhoog. Fietsen, wandelen. Langzaam en gedachten, want het heeft weinig zin om nu als een malle te gaan sporten. Maar die extra kilo’s verdwijnen niet vanzelf. Er wordt gezegd dat het me niet misstaat. Ik vind het maar niks. Mijn hoofd is zo klein in verhouding. Al mijn fleurige jurkjes knellen. Harstikke zonde. En nu eerst even een welverdiende pauze. Ik geniet (met mate) van een koud Hertog Jannetje in de zon, Tijdens de bestraling wordt een alcoholische versnapering weer sterk afgeraden. We eten sla van de tafeltuin. Het zwaarste is achter de rug. En nu?

Verwerken

Soms wordt ik overvallen door een onbestemd gevoel. En nu?  Is het pauze of is het tijd om te verwerken? Ik heb alles wat mijn hartje begeert. En soms voel ik me ineens overweldigend door zinloosheid. Waar zijn we mee bezig? Waarom? Wat is het nut? Ik heb kanker overleefd. Ik zou toch blij moeten zijn? Zover ik kan weten hoe depressie voelt, beangstigen deze gedachten en gevoelens mij. Ik schrik ervan.Hoewel ik mezelf steeds meer herken in mijn doen en laten is dit nieuw voor mij. Het maakt dat ik me verdrietig voel en ik weet er geen raad mee. Misschien tijd voor supervisie? 

Zinloosheid

De zinloosheid die ik voel heeft vooral te maken met maatschappelijke dingen. Ik moet me als therapeut constant verantwoorden met nieuwe regels die kosten met zich mee brengen. Werk hard om alle kosten te voldoen en een bijdrage te leveren aan het welzijn van de maatschappij. Maar kan geen arbeidsongeschiktheid verzekering betalen. René werkt zich momenteel helemaal een slag in de rondte, van s ‘morgens vroeg tot s’ avonds laat voor het geheel. Om vervolgens te worden uitgekotst  door de maatschappij vanwege het stikstofbeleid. Jongeren die geen huis kunnen kopen en zich verdwaald voelen in de huidige maatschappij. De toekomst lijkt zo onzeker. Het voelt allemaal zo groot. En waarom? Ik begrijp het niet.

Pauze

Je snapt dat als ik zo denk, ik wel even aan een pauze toe ben. Het is een fijne pauze en tevens niet gemakkelijk. Je zou denken dat iemand blij is te leven na het overwinnen van kanker. Dat ben ik ook wel en trots. Ik had nooit gedacht dat ik een chemo traject en een operatie aan zou kunnen. Deze mistroostige, verdrietige, onmachtige  gedachte en gevoelens heb ik niet zien aankomen. En ik heb geen idee wat ik ermee moet of wat ik ermee kan. Deze maatschappelijke kwesties kan ik niet veranderen. Ik heb een pauze en geef ook deze pijnlijke gevoelens de ruimte. En ben benieuwt waar het me naartoe leid. In mijn praktijk staat dit bordt. Ook al heb ik op dit moment soms twijfels over de toekomst. Ergens weet ik dat, als mijn leven geen meer zin had gehad, ik wel dood was gegaan. En ik weet, voel ook, dat mijn aanwezigheid hier thuis en in mijn werk zeer wordt gewaardeerd. 

Meno pauze

Dus onder het motto: “Alles komt en gaat, dit ook.” Onderga ik deze gevoelens lijdzaam en kies ik ervoor te  genieten van de aangename momenten tijdens mijn pauze van de behandelingen. Het kan ook iets hormonaal zijn. Tenslotte is dat ook over de hoop gehaald en ben ik vervroegd in de meno pauze beland. Hormonen zij gekke dingen. Of door mijn darmen. Het schijnt dat je gemoedstoestand ook kan worden beïnvloed vanuit de darmen. Antibiotica vermoord de darmflora. Dus op naar Yolande voor een potje probiotica om dit te herstellen. Lichaam en geest weer in balans brengen.