Grenzen verleggen

Tijd om grenzen te verleggen. Naast de lessen in grenzen bewaken komt tevens het grenzen verleggen aan bod. Ik was altijd bang voor injecties en prikken. Inmiddels ben ik zo vaak geprikt dat het me weinig meer doet. Gisteren was ik naar het ziekenhuis om het te bestralen gebied te laten aftekenen. Naast een beschildering met henna zijn er een aantal punten getatoeëerd. Ik zal niet zeggen dat ik het lekker vond. Met name het puntje aan de linker kant deed venijnig pijn, maar het wordt makkelijker omdat ik bij het ondergaan van behandelingen heb geleerd mijn grenzen te verleggen.

Nieuwe behandeling

Bestralen is een weer nieuwe behandeling voor mij. Ik herinner me de paniek voor de chemo en de operatie. Ik dacht: “Dit redt ik nooit!” Toen duidelijk was dat mijn borstkanker behandelbaar was, zei  René : “Dit kunnen wij”. Ik dacht “Lekker lullen kan jij, ik moet het ondergaan he?!” Misschien vond ik het daarom niet erg om dood te gaan. Ik was zo bang voor deze behandelingen. Het gaat te ver om te zeggen dat het meevalt. Het is een zwaar traject. Maar ik had verwacht dat ik zou moeten braken. Daar heb ik een grondige hekel aan en dat is helemaal niet gebeurt. Ik ben ook zo blij dat de chemo, het ergste, als eerste kwam in mijn traject. Bestralen is wat ik hoor, te overzien. Vermoeiend, dat wel. En het verleggen van mijn grenzen gaat blijkbaar makkelijker af. 

Aftekenen voor de bestraling

Het aftekenen voor de bestraling duurt een half uurtje. Ik moet op mijn rug op een plank liggen voor een scan waar mijn houding wordt bepaald. handen boven mijn hoofd. Ik wordt betekend en beplakt met draad. “Alles valt en staat met de kleuterschool”, grap ik. De zusters beamen het. Na een korte controle en kennismaking met de arts, ga ik in een scan die lijkt op een centrifuge die om mij heen draait. Dan wordt ik beschildert met iets van Henna. Mijn voorkant en beide zijkanten worden bekladdert. Ik lijk wel een indiaantje. En tot slot krijg ik een aantal tatoeage stippen. Voorzichtig met douchen en afdrogen, want het moet een week blijven zitten tot de eerste bestraling. Geen bad.

Fysieke grenzen verleggen

Het is ook weer nodig fysieke grenzen te verleggen. Gisteren ben ik weer naar de oncologische fysio geweest. Omdat ik een paar keer heb overgeslagen, was ik verbaasd te merken dat ik weinig spierpijn had. Op de loopband gaan we weerstand inbouwen om grenzen te verleggen. Dus vandaag nadat ik de jongste in Bergen op school heb afgezet besloot ik te wandelen in de duinen. Ik ben constant met mezelf in overleg, want ja, soms heb je het advies van een expert nodig! Zal ik doorlopen naar het strand of is dat te ver? Zal ik de weg aanhouden of door het duingebied wandelen? Ik moet tenslotte wel weer bij de auto kunnen komen, dus grenzen bewaken is ook belangrijk.

Grens bereikt

Ik vind grenzen verleggen eigenlijk alleen leuk als ik het zelf kan bepalen. Ik heb heel veel begrip voor de emoties van mijn puber die er vreselijk tegenop ziet weer naar school te moeten. Ook daar worden steeds grenzen verlegd, maar die mag je nauwelijks zelf kiezen. Dat we nog geen rooster hebben help ook niet bij de behoefte van voorspelbaarheid. Ondanks mijn begrip en geduld geef ik na een aantal keren grenzen verleggen bij mijn puber wel een grens aan. Mijn grens bij het aanhoren van zijn geklaag, gezeur en houding is bereikt. De rek is eruit. Het is niet leuk. Ik vind het ook niet leuk dat ik weer om 7:00 moet opstaan. Hoewel ik wel merk dat na ruim een half jaar loslaten van structuur. Een beetje orde en regelmaat ook wel weer fijn is.

Mijn wandeling

Het is nog mooi weer, dus besluit ik door te pakken met mijn wandeling. Ik ontmoet een vrouw met twee honden. Nieuwsgierig wordt ik besnuffeld en ik raak in gesprek met hun baasje. Het zijn mishandelde dieren. De littekens op de neus en kont getuigen van zweepslagen volgens de dierenarts. Tja, als je geen kant op kan, is grenzen verleggen een noodzaak om te overleven. Een van de dieren is knuffelhond bij de hospice. Ik vind dat zo mooi! En dan: Ja, ik loop door naar het strand en drink daar een kop koffie. Ja ik ga binnendoor in plaats van de kortste weg. Deze fysieke grenzen verleggen heeft gevolgen. Mijn hele lijf protesteert weer. Ziek in bed liggen lijkt op dit moment makkelijker. Ik zie de heide, die had ik langs de weg niet gezien. Ik wist niet dat heide zo’n heerlijke zoete geur heeft. Prachtig hoe ook in de schaduw de heide groeit en bloeit. Zo is het, denk ik “Ook op schaduwmomenten in mijn leven is er groei en bloei” 

Let go

Ik ben dankbaar en blij als ik merk dat ik in de buurt van de parkeerplaats kom. Tijdens wandelingen krijg ik vaak ruimte in mijn hoofd. En soms dringen gedachten zich op. Ook deze keer denk ik weer aan de situatie met mijn vader en degene die hem beïnvloed. Hoe onze contactbreuk in mijn beleving tot stand is gekomen. Ik was voor mijn gevoel altijd bezig met grenzen verleggen. Het was nooit genoeg. Grenzen aangeven had consequenties. Agressief of passief agressief. Op de hoek bij de parkeerplaats, zie ik een beschilderd steentje liggen. “Let go” staat erop. “Zo is het denk ik “Ik kan doorgaan met grenzen verleggen tot ik erbij neerval. Weerstand bieden of herkauwen over wat is voorgevallen hoeveel ik wil. Soms is los laten, de beste optie.”