Afscheid

Afscheid. En dan is het alweer tijd om afscheid te nemen van het stel. We hebben het zo goed gehad samen. We hebben toch zo veel kunnen ondernemen met elkaar! Waarschijnlijk liep ik op adrenaline, want nu zij zijn vertrokken ben ik ingestort. Niet verwonderlijk, maar alle moete waard. Wat hebben we genoten van en met elkaar! Omdat Arli, de vriendin van mijn grote zoon uit Polen, ook lichamelijke klachten ervaart, hebben we regelmatig pauzes genomen en goed gelet op afwisseling van actie en rust. Maar het mocht niet baten. We zijn bekaf. Het schakelen van Nederlands naar Engels denken en spreken, met de bijbehorende accenten. We hebben te veel gegeten, te veel gedronken en heel veel leuks ondernomen. Overvloed aan allerlei overprikkelingen. Maar met een schat aan prachtige nieuw gecreëerde verbinding en herinneringen namen wij gisteren afscheid. 

Leeg huis

Het huis voelt leeg. Het afscheid was raar. Anco en Arli liepen de veerboot op in Amsterdam. Zij gingen nog een dagje Amsterdam ervaren en vertrekken van daaruit vandaag naar Schiphol. Jaro en ik bleven achter terwijl we hen verheugd de boot op zagen stappen. René, is er veel bij geweest en zijn werk gaat door, dus dit deden Jaro en ik samen. Op de terugweg in de auto waren Jaro en ik stil en wat verdrietig. Het is een teken dat zij belangrijk voor ons zijn. En het is tevens afscheid van onze vakantie. Morgen begint de realiteit, School, wekker en ziekenhuis afspraken. Gelukkig hebben we een volle dag om dit afscheid te verwerken en de pijn te doorleven. 

Kennis maken en afscheid

Het was een week van kennis maken en afscheid. Onze vrienden en vriendinnen die Anco kennen, wilde graag kennis maken met Arli. Het is allemaal gelukt. Het waren korte bezoekjes, want Arli spreekt Engels en met haar bescheiden Finse afkomst, houdt zij zich liever afzijdig. Maar wel heel leuk. We zijn ook bij onze vrienden geweest die ook te maken hebben met chemo en immunotherapie vanwege kankerbehandelingen. Wij kennen elkaars kinderen vanaf de geboorte dus het was heel fijn om ook daar even met de jongens te zijn. Natuurlijk hopen we dat er een nog volgende keer komt! We houden moed en de tijd zal het leren.

Afscheid van opa

Anco, Jaro en Arli hebben de afgelopen week ook afscheid genomen van opa, mijn vader. Omdat ik al afstand heb genomen vroeg ik Anco of hij zijn opa nog wilde zien. Dat wilde Anco wel en zo kon Jaro fijn met hen mee, want in zijn eentje is die stap voor een puber wel heel groot.  Opa en Jaro hebben elkaar al een poosje niet gezien. Van wat ik hoor, zag opa er kwetsbaar uit. Hij vond het duidelijk fijn om de jongens en Arli even te zien. Zijn ogen liggen diep in zijn kassen en zijn lippen zijn blauw, vertelde de jongens. Ik wist al dat hij ook vocht vasthoud, dus zijn hart krijgt het steeds zwaarder. En van wat ik begrijp raakt hij er steeds meer klaar voor de overgang te maken. Bij het afscheid zei opa: “Tot ziens!”, maar hij herstelde zichzelf. “Dit was waarschijnlijk de laatste keer.” Ik ben blij en trots dat mijn jongens dit hebben gedaan. Het ontroert me nu ik dit schrijf. Ik heb fantastische kinderen, kan niet anders zeggen.

Doorgaan en achter laten

Het zelf doorgaan en achter laten van lotgenoten voelt best dubbel. Dat merkte ik in het ziekhuis na de laatste chemo behandelingen wel. Er waren mensen met wie ik in de loop van de tijd contact heb gemaakt, met als enig toekomstperspectief “Zo lang het hart blijft kloppen, krijg ik chemo behandeling”. Het voelde ongemakkelijk van van hen weg te stappen. Ik heb geen garantie dat ik afscheid kan nemen van kanker, maar die kans dat het weg blijft is er wel. En anders heb ik bonusjaren vanwege deze behandelingen. Mijn vader is oud en van hem heb ik al soort van afscheid van genomen door vorig jaar afstand te nemen. Ook al liep dit afscheid met mijn vader anders dan voor beide wenselijk is, afscheid nemen van een ouder voelt meer als de natuurlijke weg. En toch, zijn favoriete zangeres zong het al: “Scheiden doet lijden, afscheid brengt leed, lang zal het duren, eer je vergeet.” Ik koester de fijne herinneringen en laat de rest zo veel mogelijk los.