Bestraling

De eerste bestraling is achter de rug. Ik kan er weinig over zeggen. Ze leggen je in de positie onder het indrukwekkende apparaat. Twee minuten in deze magnetron en het is gepiept. Vreselijke lieve zusters en begeleiding. En ik heb grote bewondering voor de techniek. Foto’s van rozen op het plafon. Ik bedenk me weer terwijl ik daar lig, hoe moeilijk het moet zijn als je onbekend bent met ontspanningsoefeningen. Ik voel spanning in mijn benen, adem uit en zeg tegen mezelf ” De tafel draagt jouw, laat maat los” en voel de spanning uit mijn benen wegvloeien.

Spanning voor mijn eerste bestraling

Natuurlijk voelde ik wel spanning voor de eerste bestraling. Het is nieuw, het is onbekend dus ik voelde me best anders dan anders. Maar na afloop vroeg de verpleegster. “Goh, voor een eerste keer lijkt het of het niet veel indruk maakt?” Ik lach haar toe, “Ik heb chemo gehad”, zeg ik, “Daar zag ik veel meer tegenop”. “Ah”, knikt zij begrijpend, “Voor jouw is dit het staartje van de behandeling” En zo is het, was dit het begin van mijn behandeling geweest, had ik er anders in gestaan.

Perspectief

Kwestie van perspectief. Het is niet wat je ziet, het is hoe je het ziet. Ik heb het over bestraling met onze monteur Mike. Een heel erg leuke, aardige, gedreven jongeman, die zelf ook kanker heeft gehad. Voor hem was het bestralen een veel groter punt. Ook omdat hij daar met zijn moeder heeft gezeten die uiteindelijk aan kanker is overleden. Allemaal factoren die meespelen. Bovendien kreeg hij een heel hoger frequentie straling en veel meer behandelingen. Zo heeft ieder zijn eigen unieke ervaring. Zelf al is de behandeling exact hetzelfde, is je ervaring anders gekleurd dan die van een ander. Kijk maar naar de ervaringen van broers en zussen in een gezin. Een ander perspectief, brengt een andere waarheid. Daar zijn Mike en ik het over eens.

Ontlading na de bestraling

Het is vreselijk druk op de parkeerplaats! Het is rond vier uur, dus waarschijnlijk bezoektijd van het ziekenhuis en er is een deel van de parkeerplaats in beslag genomen als helikopter landplaats. Je moet vooraan je parkeerticket betalen. Dat is niet handig. Ik vind dat vervelend omdat je dan altijd in de weg staat. Heen en weer lopen is best een eind en niet praktisch. De dame achter de balie zegt. “Er zijn een aantal invalide parkeerplaatsen bij dat betaal hokje, daar kun je rustig even staan”. Dus zo gezegd zo gedaan. Ik ben nog een beetje beduusd van de bestraling. Als ik uit de auto stap zie ik dat de neus van de auto vrij ver naar voren staat. Ik hoor een man mopperen omdat het raampje van zijn auto open staat. Dus stap ik direct weer in om er iets aan te doen, maar, de man gaat door met mopperen. Dat schiet me verkeerd.

Grens bereikt.

Mijn grens is bereikt. Het kan me niet schelen dat hij in een grotere auto zit. Ik stap weer uit en zeg beheerst:  “Luister, zoals u ziet ben ik bezig om er iets aan te doen. Als u zo doorgaat heb ik er helemaal geen moeite mee om de auto een nog stuk naar voren te zetten. Dan wacht u maar even tot ik klaar ben. Zeg het maar?” Zonder zijn antwoord af te wachten, stap ik weer in en rij ik de auto een stukje naar achter. Ik hoor de man nog na pruttelen. Ik heb begrip voor zijn irritatie. Het is een chaos op het parkeerterrein. Misschien is hij op weg naar een dierbare in het ziekenhuis? En ik ben ook maar een mens. Ik zie geen reden waarom hij zijn frustratie op mij zou mogen afreageren. Ik merk dat ik me enigszins opgelucht en ontladen voel omdat ik naar hem mijn grens heb aangegeven. Ook dit is voor mij een nieuwe ervaring.

Gevoel tijdens en na de bestraling

Het gevoel tijdens de bestraling is vooral ongeduld van binnen. Het liefste stap ik van die tafel af. Ik voel wat prikken op mijn borstbeen en van binnen in mijn oksel. Verder weinig en het is zo klaar. Ik voel wel dat het doorwerkt. Als ik in bed lig prikt het nog een beetje van binnen. Wat ik hoor is bestraling “sneeky”, het werkt door. Klachten als vocht ophoping en mee bestraald weefsel komen vaak pas na twee maanden tot uiting. Vermoeidheid,  is zoals altijd:  “bij iedereen anders” Het geijkte antwoord, dus ik ga het ervaren. 

Schema van de bestraling 

Tot slot, kreeg ik mijn schema met tijdstippen voor volgende week. Ze hebben bij het maken heel attent rekening gehouden met mijn voorkeur voor de ochtend. Echter, het sluit voor geen millimeter aan bij de schooltijden en op de dagen van mijn fysio, exact op dezelfde tijd. Dat betekend, veel wachten of heen en weer rijden. De afstand van huis, ziekenhuis en school is ruim 20 kilometer. Gelukkig is mijn praktijkruimte dichtbij school en het ziekenhuis. Want telkens op viste gaan of wandelen, heb ik niet altijd zin in. Ik ben wel creatief in het plannen zodat ik bij thuiskomst bijvoorbeeld een makkelijke maaltijd kan bereiden. En tussendoor wat voorbereiden en thuis opruimen, heeft mijn voorkeur. Ik voel me soms net een zigeuner. Altijd onderweg. Na een dag onderweg lukt het allemaal niet meer zo makkelijk om nog van alles te doen wat nodig is. Maar het is tijdelijk, geduld is een schone zaak!