Blij. 

Vandaag ben ik blij. Het is een dag met een vlaggetje. Lurkend aan mijn zelfgemaakte yoghurt shake, kruik bij mijn voeten, kijk ik voldaan terug op deze dag. Het heeft gevroren vannacht en het was zonnig. Dat scheelt bij het opstaan al de helft vind ik. Maar eerst koffie! Onder een berg kaas die René voor me heeft gestapeld, vind ik zowaar een boterham met roomboter. Ik mag nu beslist niet afvallen. Nou, als ik op de weegschaal kijk, zie ik een hoger getal dan voor de chemo. René heeft talent als feeder. Kan ook vocht zijn, want mijn bosje vocht afdrijvende peterselie ligt te verleppen in de koelkast. 

Wandeling.

Ik ben begonnen met wandelen, want uit al die woeste plannen moet ik prioriteiten stellen. Het is me gelukt de wandeling te maken die ik wilde. Gelukkig maar, want deze route duurt anderhalf uur en ik kan niet afsnijden. Het vervelende is wel dat ik altijd halverwege moet plassen. Om nou met dit weer in de kale bosjes te gaan zitten jubelen vind ik niet zo aantrekkelijk. Dus wat was ik blij toen ik thuis was! Wel erg moe, normaal ben ik na deze wandelronde minder moe. Heb de afgelopen week wel conditie ingeleverd. 

Stofzuigen en dweilen.

Na een lunchpauze heb ik de stofzuiger gepakt en ik heb gedweild. Geloof me, het is hier puur zo’n oppervlakte, dus het komt overeen met een heuse work out! Alles lekker gelucht. Dekens naar buiten. Hout naar binnen. Nu nog effe koken en we zijn helemaal voorbereidt op de tweede ronde. Ik ben blij dat het gelukt is alles te doen wat ik wilde.

De tweede chemo.

De tweede chemo morgen, is later op de dag dan de vorige. Ik heb dus ook nog de hele ochtend. En ik wil natuurlijk ook een beetje uitgerust zijn. Anders sta ik aan het begin al een , nul achter. Stiekem hoop ik dat de verpleegkundige van gisteren gelijk had. Dat de eerste het heftigste is. Daar zou ik wel blij van worden. Toch best jammer dat ik zo kort kan genieten van mijn herwonnen energie en kracht.

De jongens.

De jongens. Voor Jaro was het vorige week effe pittig. Het valt niet mee je moeder kwetsbaar te zien. Dat kan ik me nog wel herinneren. Het heeft impact. Gelukkig heeft hij René die hem opvangt , zijn vrienden, vriendin en zijn grote broer die Jaro er met een grap op wijst dat zijn moeder een terminator is. Letterlijk appte hij: “ik ken niemand anders die zo vaak door een auto is aangereden en nog steeds rondloopt” Er zit verdorie nog een kern van waarheid in ook! Sinds ik de magneet uit mijn hoofd heb laten verwijderen gaat dat gelukkig een stuk beter! Gisteren en nu geniet Jaro blij van de sneeuw. Wordt hij lekker rozig van. Dus het gaat naar omstandigheden goed.