5. Ik heb kanker. Reacties van de omgeving.

Ik heb kanker. Reacties uit de omgeving

Sinds het moment dat we te horen kregen dat het knobbeltje in mijn borst een kwaadaardige tumor is, is niets meer hetzelfde.

Het doet iets met jezelf, het doet iets met je omgeving en er gebeurt van alles met jezelf in contact met je omgeving.

Hele lieve steunende reacties en ook heel goed bedoelde onhandige reacties maken weer een kettingreactie van gevoelens los. Juist dan is het zaak bewust te blijven handelen.

De ochtend na het bericht dat ik borstkanker heb. Lagen we nog in bed. We hadden beide nauwelijks geslapen. Toen René deelde wat hem wakker had gehouden kon ik mijn oren niet geloven. Hij had namelijk een heel scenario voorbij zien gaan van zichzelf als hij ziek zou zijn en dood zou gaan.
Mijn eerste reactie was inwendig: “Hallo, de ziekte is geconstateerd in mijn lijf!”
Ik bedacht me dat hij zich heel kwetsbaar opstelde door dit met mij te delen en dat dit nu eenmaal is wat het met mensen doet.
Toen ik hoorde dat de man van mijn vriendin zeven tumoren in zijn hoofd heeft en nog vier elders op vitale organen in zijn lijf, werd ik ook plotseling bewust van mijn eigen kwetsbaarheid. Als hij het kan krijgen, misschien moet ik dan ook maar eens laten kijken naar slepende kwaaltjes. Het is heel menselijk eerst je eigen scenario te verbeelden. Misschien ook wel om het idee van de ander mogelijk te verliezen uit de weg te gaan.

Ook goed bedoelde opmerkingen over anderen die het ook gehad hebben en dat ik vooral positief moet denken raken mij soms. Rot op met je positief denken! De realiteit is dat er een levensbedreigende ziekte in mijn lijf zit. Er overlijden nog steeds mensen aan borstkanker. Vooral in de periode dat we nog niet wisten wat en hoe erg, kon ik dit soort reacties slecht aan. Nu ik weet dat het beperkt blijft tot mijn borst er lymfe gaat dat beter. Het hebben van toekomstperspectief bleek van groot belang voor mij. Ach, wellicht vinden mensen de realiteit ook lastig te aanvaarden. Door de werkelijkheid hoopvol te maken kun je eventueel eigen verdriet wellicht uitstellen.

Ik heb gelachen om de hartverwarmende tips over wietolie, mutsjes, geloofsovertuigingen, behandelingen, diëten en weet ik het allemaal niet meer. De behoefte om oplossingen aan te bieden zit gewoon in de mens. De timing is vaak wat vroeg waardoor het doel mist. Ik verzamel alles en als ik tijd, zin en gelegenheid heb zal ik het onderzoeken.

Dan zijn er de ongemakkelijke momenten als ik een ruimte binnen stap en aan de sfeer voel. Ze weten het en durven er niets over te zeggen. Bij voorbeeld in mijn tweede bericht. Mijn man. René en ik kwamen op een bedrijf kijken bij een werktuig. Ik merkte aan de vertegenwoordiger van de machine dat hij het wist. Zijn oogopslag en onderzoekende blik. Normaal wordt ik nooit zo onderzoekend aangekeken. Ik wist niet of hij op de hoogte was. Door het contact had ik een vermoeden. Normaal benoem ik het dan zelf. Hup, hete hangijzer op tafel en weer door met de orde van de dag. Nu zei ik niets omdat ik dacht, als het niet zo is komt dat misschien zo aandacht trekkerig over.

Dan de vraag waarom? Waarom jij? Mijn moeder zou zeggen: “Waarom ik niet?” Een op de zeven vrouwen krijgt borstkanker. Ondanks dat ik het niet heb zien aankomen, kan ik het nu wel relativeren. Ik ben lang niet de enige en gelukkig is het een vorm die goed te behandelen is. Het is niet fijn, het wordt geen fijn jaar, ik had het net zo lief niet en het feit ligt er. Het is zoals het is, niet zoals ik wil dat het is.

Tot slot de berichtjes, kaartjes en oprechte belangstelling ervaar ik nu al als helend! Ik had moeite had de eerste reactie van mensen te hanteren. Hun geschokte reactie is een teken dat ik belangrijk voor iemand ben. Dat kon ik toen slecht aan. Ik had op dat moment echt genoeg aan de emotie van mezelf mijn man en mijn kinderen. Nu voelt het als een warm bad om lieve oprecht steunende, kaarten, berichten, chocolade en bloemen te ontvangen. Soms uit heel onverwachte hoek. Superlief!