Weekendgevoel
Weekendgevoel is anders nu ik iedere dag thuis ben. Ons dagelijks leven heeft op alle fronten een ander ritme. Wat werktijden betreft was het hier altijd al een ongeregeld zooitje. Het lukte altijd wel om af te stemmen op elkaar en in de gestolen uurtjes samen te genieten. Zomertijd of wintertijd. Maakt niet uit. De enige die hier in huis weekend gevoel creëert is de jongste. En die was dit weekend in Alkmaar. Bovendien heb ik, uit praktisch oogpunt verzocht de chemobehandeling op vrijdag te plannen. Dat help de feestvreugde van het weekendgevoel ook niet.
Wrijving
Wrijving geeft glans. Misschien op den duur wel en onder de huidige omstandigheden is het lastig om glans te ontdekken. Of zijn we misschien verblind door de glans? De schommelingen maken het niet gemakkelijk om af te stemmen. Waar we bij de vorige kuur een duidelijk ritme hadden als leidraad – De eerste week gewoon niets en wat daarna kwam is meegenomen – Valt er nu nog geen peil op te trekken. Waar ik vorige week en die week daarvoor in het weekend al pittig in de weer was, zijn we nu terug bij af. Betreft zijn werk bungelt René ook nog tussen alles of niets. Kortom verwarrend en ruk.
Te kort schieten
Op veel momenten heb ik het gevoel dat ik te kort schiet. Keihard faal. Verstandelijk weet ik dat deze gedachte niet klopt. Ik ben bezig een levensbedreigende ziekte uit mijn systeem te werken met een heftig middel. Mag ik dan buiten werking zijn? Ja, dat mag. Emotioneel reageer ik daar anders op. Op momenten dat het goed gaat, is het al snel weer vanzelfsprekend dat ik dingen zelf doe. Vind ik niet erg, wat haalbaar is doe ik met liefde. Alleen, nu het ritme is verstoord is, is wat haalbaar is, onvoorspelbaar. Dat geeft verwarring en wrijving. Balans tussen geven en ontvangen voelt constant scheef.
Schuld en schaamte
Velen zullen de tegenstelling in denken en gevoel herkennen. Wie is er niet opgevoed met schuld en schaamte om gewenst gedrag af te dwingen? Mij is van jongs af aan tot in het extreme verteld dat ik een “secreet” ben en “dingen en expres doe”, “lui ben” , “alles cadeau krijg” en ga zo maar door. Hoe verleidelijk is het dan het tegendeel te bewijzen en grenzen te verleggen? Als kind had ik geen besef van wat een realistische norm was? Dus geloofde ik iemand die ouder was, achteraf bleek, wel ouder maar niet wijzer. Zelfs, zelf nog een kind. Ik sluit niet uit dat zij haar best deed om mij te behoeden voor straf en te beschermen. Nu weet ik, goed is goed genoeg en door mijn huidige omstandigheden wordt ik voortdurend extra getest!
Terugval.
Afgelopen weekend denk ik dat we kunnen spreken van een terugval. Het begon eigenlijk donderdag al. Ik had alleen stof gezogen, niet gedweild. Wel boodschappen gehaald, niet voor vrijdagavond gekookt. Daaraan kon ik al merken dat mijn energie peil daalt. Afgelopen weekend heb ik me weer best beroerd gevoeld. Dat doet iets met mij en dat doet weer iets met ons. René wil graag helpen, vraagt uitleg. Duidelijke uitleg geven is al te vermoeiend. Nu hij zelf nog geen duidelijk ritme heeft in zijn werk, ervaart hij ook stress. Daarnaast het halen en brengen op vaste tijden. En als het beter met mij gaat, voelt het al snel als een verworven recht dat dit constant zo zal zijn. Bovendien kan ik er erg slecht tegen als iemand mijn tijd en taken wil regisseren. Dat doe ik liever zelf. Zo groeien er wederzijds onrealistische verwachtingen die nogal confronterend blijken. Er ontstaat bij ons beide wrijving…..
Echo’s uit het verleden
De echo’s uit het verleden met de innerlijke kritische stemmen van schuld en schaamte, overschreeuwen de realiteit. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken en heb de indruk dat we beide worstelen met de illusie van perfect willen zijn. De wens onvoorwaardelijk erkent en gezien te worden door de ander in onze pogingen. En het gevoel daarin te falen. Ik trek me even terug voor een time out. Uiteindelijk komt er aangebrande boerenkool op de borden en kan ik er wel weer om lachen. De laatste paar uurtjes van de dag zijn gezellig en ontspannen. Zonder wrijving geen glans….
Vrees
Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest..
De was en administratie stapelt zich op en ik begin me af te vragen of het haalbaar is een inhaalslag te maken? Wat dat betreft hoeft er hier niet veel. Zolang overdag het licht niet aan hoeft omdat de ramen te vies zijn, zit het allemaal wel goed. En er is genoeg hulp aangeboden. Daar ligt het echt niet aan. Voor mij is hulp van buitenaf nu te druk om me heen. Te veel gedoe, rust vind ik belangrijker. Zeker nu de reactie van mijn lichaam zo wispelturig is. Als ik even in beweging ben geweest kleuren mijn nagels geel. Mijn opa had ook van die gele vingers, maar die rookte zijn hele leven al zware shag! In bad kleurt mijn huid knalgeel. Ik ben net een Aziatisch persoon. Ik had altijd al dunne wenkbrauwen en ook dat beetje dooit nu lekker af. Dus er gebeurt van binnen genoeg. Focus op weekendgevoel.
Toch weekendgevoel
Om toch een beetje weekendgevoel te creëren gaan we op zondagochtend even wandelen met de honden. Er wordt me vaak verbaasd gevraagd waarom ik de honden niet mee heb nu ik vaak wandel. Ik zou het ze graag gunnen en het is momenteel niet te doen. De een wil altijd voor de ander en ze weten dondersgoed dat als de aandacht bij de een is, de ander vrij spel heeft op het moment dat ik alleen ben. Bovendien is Mylo niet te harden als we een andere hond tegen komen en is Willem gespannen als we een man tegenkomen. Ik neem het risico nu niet. Schiet ik ook weer te kort! Voor hun, voor mij is het veiliger. De heren hebben een groot erf om te ravotten en als ze wel mee mogen is het echt feest. Dat is er ook. Na de wandeling lig ik een groot deel van de dag weer uitgeput op bed. En als de hondjes genieten, genieten wij ook! Morgen weer beter?
Martin Gijzemijter – Gedichten – Voor wie de woorden niet kan vinden