Lusteloos

Lusteloos. Ik ben niet vooruit te branden! Heb nergens zin in of interesse voor. Deze chemo kuur is lichter en nog niet makkelijker. Heel andere ervaring. Een terugkerend gevoel van lusteloosheid domineert. Vaak een onbestemd gevoel van nutteloosheid en zinloosheid. Zo ken ik mezelf helemaal niet? Niet in deze mate. Gevoel van leegte, lethargisch, geen zin en onverschillig. Het liefste antwoord ik op alles: “Zal me boeien”, “Zal best” of  “Who cares!?” Ik denk het alleen en hou mijn mond. Weinig betrokken bij de wereld om me heen. Ik besef dat het voor mijn dierbaren momenteel niet gemakkelijk is om verbinding met mij te maken. De verbinding met mezelf,  interesse voor wat ik wil, of waar ik blij van wordt, verslapt ook. Ich habe keine lust?!

Paradox

Ik lees: “Op een baaldag helpt het om te reflecteren op mijn plek in het universum. Je bent als mens volstrekt betekenisloos en ook het belangrijkste wat er is.”  Tja, mijn gezond worden is nu het belangrijkste en het gevoel weinig bij te kunnen dragen aan anderen geeft een gevoel van betekenisloos zijn… De balans is flink verstoord. Waarom zou ik vandaag iets doen als het morgen ook kan? Of overmorgen, of helemaal niet. Ik merk dat zelfs mijn drive om gezond te eten verslapt. Niet dat ik nu iedere dag patat eet. En ik kies wel vaker voor gemak waar ik eerder uitgebreid een salade maakte of een lekker broodje met ei met tomaat. Het eten  smaakt gelukkig wel, enkel de zin is eraf. Letterlijk en figuurlijk lusteloos. Ook wandelen en bewegen komt steeds meer op discipline aan. Er is genoeg wat ik zou kunnen doen of zou moeten doen. Daar heb ik geen zin in en het interesseert me ook niet!

Waardering

Ik heb nog steeds veel waardering voor het feit dat we het goed hebben samen. Het is meer verbazing over het verlies van wilskracht. Vraag me af of dit in de richting komt van depressieve gevoelens? Het is niet dat ik wil opgeven of klaar ben met de behandeling. Meer een nog dieper gevoel van dwaallicht te zijn (blog 54), verdwaald, gemis van richting, zingeving. Terwijl ik heel goed weet wat ik wil. Verwarrend. Geen pijnlijk gevoel, pure desinteresse…. Erg ongezellig. Toch zal je het niet snel aan me zien of opmerken. Ik doe mijn stinkende best om me thuis zo belangstellend mogelijk of op zijn minst neutraal op te stellen om de verbinding te behouden. Maak grapjes en zet me eroverheen met als doel verbinding te behouden. Dat kost energie! En zo draag ik toch maar weer mooi bij aan ons geheel. 

Lusteloos wachten.

Lusteloos wachten, tot de wekker gaat. Dan wachten tot het tijd is om te gaan bloedprikken. Vervolgens wachten tot het tijd is om te koken en te eten. Tot slot wachten tot het tv programma is afgelopen en het tijd is om naar bed te gaan en de wekker weer gaat etc. Wachten totdat dit hele traject voorbij is en afwachten hoe het dan is. Wat hierna wel of niet mogelijk is. 

Afronding

Afronding van de boekhouding was nodig vanwege de belasting aangifte. Na weken van uitstel heb ik het gisteren klaar gemaakt voor de boekhouder. Niet eens zo veel werk, want ik heb het goed bijgehouden. En heel gek, normaal bij de afronding van het jaar lopen openstaande posten door. Dat komt wel. Afgelopen jaar heb ik er best achteraan gezeten om te zorgen dat alle openstaande posten eind december waren voldaan. Alsof ik het wist dat dit stond te gebeuren. Ik heb nu een hele lege schone lei. Als ik denk aan alle moeite die het heeft gekost mijn praktijk op te bouwen tot het punt waar ik was. Zakt de moed in mijn schoenen. Straks weer van nul af aan beginnen. Dat is op een moment dat ik me lusteloos voel geen helpende gedachte! Ho, maar weer.
Met een handje vol cliënten heb ik nog regelmatig contact. Dat vind ik oprecht fijn. Soms willen ze gewoon even wat delen en soms is er een wat dieper liggende vraag. Dat leidt de aandacht even af.

Lusteloosheid doorleven

Als ik kijk naar de afbeelding hiernaast, denk ik: “Zou dat het zijn?” Is het aan mij gevoelens van lusteloosheid te doorleven?  Het voelt niet direct als pijn. Ook niet als opstandig of weerstand. Meer indirect pijnlijk omdat dit niet is wie ik wil zijn. Te kort schiet. Het gevoel van, te kort schieten en nooit goed genoeg zijn, voelt wel als pijn. Lusteloosheid geeft me gevoel van ongemak en afstand. Het voelt zeker niet fijn!

Leren hanteren van lusteloosheid

Misschien een beetje rare denkwijze en toch deel ik het. Stel je voor dat wij door pijn en ongemak bewust te voelen en te doorleven een bijdrage kunnen leveren aan ons herstelproces. En tevens oude open, verwaarloosde wonden die al generaties in onze familie worden doorgegeven genezen. Zou dat geen prachtige bijdrage zijn aan het geheel? Een nieuwe balans in de paradox van betekenis zijn en betekenisloosheid. Stel dat de uitdaging om deze gevoelens in plaats van weg te stoppen te hanteren een onderdeel is van mijn genezingsproces? Ik heb me voorgenomen het te proberen en mijn gevoel van lusteloosheid te accepteren. Mind full toe te staan en met vriendelijke nieuwsgierigheid af te wachten wat hierna komt. Alles komt en gaat, dit ook. Als ik het mag zeggen: “Liever vandaag dan morgen.” Ik mis mijn levenslust!