Dip dag

Dip dag, daar is ie weer. De troep komt eruit. Na een goede nachtrust, ondanks een verstopte neus, weer brak wakker geworden. Ik voel me als een opgezwollen Michelin poppetje. Enkel zonder brede grijns. Wat een ellende is dit toch iedere keer weer. “Alles komt een gaat” , zeg ik tegen mezelf. “Morgen in de loop van de dag zal het weer beter gaan.” Galbulten ploppen weer op. Dat jeukt. Kleverige stinkende ontlasting. Onverwachte stuiptrekkingen als een ongelukkig uitgevoerde breakdance. Het ene moment bok koud en rillingen, het andere moment slaan de vlammen uit mijn hersenpan en breekt het zweet uit. Zere nagels, hoofd, botten en spieren. Algehele malaise gevoel. Ik onderga het weer lijdzaam. Het is een fase. Hierna nog maar vier keer. Nog even uithouwen. Ik voel me kwetsbaar en huilerig. Alles lijkt te veel.

Gisteren

Gisteren ging het nog wel. De nacht na het infuus slaap ik altijd onrustig. Zo druk in mijn hoofd! Overdag ging het wel aardig. Niet dat ik de tuin zou gaan spitten, maar stofzuigen kon wel effe dacht ik… Verkeerd gedacht, de wereld begon te draaien als een carrousel die niet van plan was te stoppen. Beetje jammer, het stofzuigen had ik beter kunnen laten. Dus maar weer effe plat. Wachten tot het afzakt. Experiment mislukt. Volgende keer beter.

Vandaag is weer een dip dag

Vandaag dus weer een dip dag. De afscheiding van de cytostatica brengt ongemakken met zich mee. Ik wil douchen en het is nu zo’n onderneming. Strakjes. Het liefste zou ik ons bed twee keer per dag verschonen. Mijn kleding gaat regelmatig schoon aan en weer uit naar de wasmand. Alles is wazig en watterig. Blehh! In de overgave maar weer. Het einde van deze tunnel is in zicht…hierna nog 4,3,2,1,0!  Ik kijk er met verlangen naar uit!