We zijn vanmorgen op tijd opgestaan. Vanwege de nervositeit waren we sowieso vroeg wakker. Het is nog donker buiten als we aan de koffie beginnen. Na het douchen kreuken we een broodje naar binnen. Goed gegrond blijven nu we door gaan naar de volgende stap. Nog een half uur over voordat we vertrekken. Jemig, normaal kom ik iedere ochtend tijd te kort!

Het is nog rustig in het ziekenhuis als we aankomen. Natuurlijk lopen we eerst te zoeken naar de afdeling. We zijn ruim op tijd. Ik heb mijn gladde steen in mijn hand. Dat stelt me gerust. En pak er ook een papieren zakdoek bij.
Als ik nerveus ben ga ik hoog ademhalen. Ik ben de hele tijd bezig diep adem te halen en aanwezig te zijn in het hier en nu. En ik wil alleen maar weg! Weg uit deze wachtkamer, Weg uit deze situatie! Dat kan en dan gaat de borstkanker zich uitbreiden. Dan ga ik zeker dood. Dat wil ik niet, dus ik blijf zitten. Zuchtend met een knoop in mijn maag.

De oncoloog ziet er vriendelijk uit. Zij nodigt ons uit in haar kamer en we nemen plaats op de stoelen. Hoe gaat het nu met je? vraagt ze. Ik antwoord: “Gespannen”
Dat vindt zij wel logisch. René zit naast me en ik vind zijn grote stevige hand. Zijn hand voelt koud. Ook voor hem is de situatie natuurlijk beladen.

“Ik neem aan dat je gestopt bent met je werk?”
“Ja, ik heb alles laten vallen.” antwoord ik.
“Dat doe je goed”, klinkt het ferm. Ik hoor het wel eens anders. Het is nu goed om je volledig te richten op je herstel.” Het voelt fijn dat ik wordt bevestigd in mijn beslissing.

We nemen eerst alle onderzoeken die gedaan zijn nog eens door.
De tumor is hormoon gevoelig. Dat is gunstig
Er waren geen eiwitten. Dat is gunstig
En het is matig snel groeiend soort.

Gelukkig geen uitzaaiingen in de rest van mijn lichaam!

De MRI was een extra controle. Soms blijkt dat er meer is dan in eerste instantie te zien is. Bij mij bleek het verder in orde, Dus dat is ook gunstig.

Nu, als er tien vrouwen zijn met borstkanker zijn er veel onderlinge verschillen en trajecten. Chemo wordt ingezet voor de toekomst.
Enkel operatief verwijderen is geen garantie dat er geen nieuwe tumor zal groeien of resten achterblijven.
En de oksel hoeft niet te worden uitgelepeld zodat de rest van de lymfe in tact blijven en een klotsarm woord voorkomen.

Met chemo worden de snelle celdelingen vernietigd. Niet alleen de schadelijke. Ook de haarcellen, maag, darm en beenmerg. De misselijkheid wordt zoveel mogelijk tegengegaan met medicijnen die ook in het infuus zitten. Mijn weerstand wordt plat gelegd. Daarvoor krijg ik een injectie.
Er is geprobeerd met koelzakken het haarverlies tegen te gaan en dat werkt teleurstellend. Ik zal mijn haar verliezen. Daar zijn we al vanuit gegaan. Ik ben blij dat ik mijn haar al heb afgeknipt en gedoneerd. Dat was emotioneel best pittig om te beleven.

Ik merk dat ik ongeduldig wordt. Ja, ja, kom maar op met wat je voor mij in gedachte hebt. Nou, daar is het dan:
Starten met de zwaarste kuur vier keer om de week. Dus in totaal 8 weken.
Dan een lichtere kuur, 12 weken achter elkaar, iedere week.
Zo! Dat is niet mis.

Aangezien de lichaamscellen dit redelijk aankunnen en de kankercellen niet, wordt er wekelijks behandeld. De kankercel krijgt geen tijd om te herstellen.

Er wordt tussendoor geavaleerd en we mogen altijd contact opnemen met vragen.
Daarna de operatie en bestraling en omdat de tumor hormoongevoelig is nog vijf jaar medicijnen.

Hoe raar het ook klinkt, ik voel me rustiger worden. Het is niet niks wat ons te wachten staat en ik schiet direct in mijn praktische modus.

Oké, het zwaarste eerst. René heeft het nu nog niet druk en vanwege corona is de school nog dicht. Dat is gunstig. Effe rekenen. Zeg dokter, als ik het zo bekijk kan ik na de zomervakantie weer voorzichtig dingen opstarten. Klopt dat?

De arts, bevestigd dat, als alles naar wens verloopt, er een reële kans is dat het mogelijk is. Je moet ervaren wat het met je doet. Ook tijdens de behandelingen kan ene zelf auto rijden, de ander wordt suf en laat zich halen en brengen. Je zult slechte momenten beleven en betere die zich afwisselen. Daarin zal  je een bepaald patroon ontdekken tijdens de behandelingen waarop je zult afstemmen. Zodat je kunt inschatten wat je wel of niet kan en wanneer.

Mijn lichaam reageert over het algemeen nogal heftig. We gaan van het slechtste uit. Dan kan het alleen maar meevallen. Het idee te beginnen met het zwaarste, nu het werk van René rustig is en de school gesloten en dan voorzichtig vooruit is nog minst beroerd. Ik sta met mijn rug tegen de muur en kan alleen maar vooruit, door de ellende heen. Leuk is anders.

Volgende week maandag staat er een afspraak om de markers te plaatsen en waarschijnlijk later in  dezelfde week krijg ik mijn eerste chemo. Er komt nog een gesprek over de details. Ik voel angst en opluchting tegelijk.

Hoe eerder ik door deze emotionele achtbaan heen ben, hoe beter.