Bende

Overal waar ik kijk, zie ik een bende. Vooral de laatste weken heb ik het huishouden flink laten versloffen. “Komt wel als dit achter de rug is, dacht ik.” Gelukkig gedijt René goed in rommel. Op Jaro zijn kamer is het ook een bende en van de dieren geen klachten. Zelf kan ik er ook erg goed tegen tot op een bepaalde hoogte. Op ieder gebied liggen uitgestelde klusjes te wachten. Wasgoed, administratie, stofzuigen, dweilen en ga zo maar door. Het begint langzamerhand te irriteren en uit handen geven vind ik vermoeiender. Tijd voor prioriteit!

Ruimte

Het idee dat ik geen chemo meer hoef gaf al ruimte. Ik hoef niet langer op donderdag de boodschappen te doen voor het hele weekend of anders rekening te houden met de volgende ronde. En pas sinds vandaag echt het besef. Ik hoef niet meer! De vermoeidheid is hetzelfde. Deze week was intensief. Iedere morgen de wekker vroeg en eruit om Jaro naar school te brengen. Wat ben ik dankbaar en  blij dat we tijdens het behandelproces zo veel zoomlessen hadden vanwege Corona! Met daarbij de MRI scan, echo en vandaag het gesprek. Best druk, dus wasgoed en stof had geen prioriteit. Bende en daarnaast nog verleiding…

Praktijk nog dicht

Mijn praktijk is nog gesloten. Soms ga ik wel even naar mijn praktijkruimte. Toen ik daar laatst zat, zag ik dat mijn klokje stil stond. Het klokje zet ik altijd precies zo, dat cliënten het niet kunnen zien en ik de tijdsbewaking in de gaten kan houden. Ik neem altijd ruim de tijd. Zoals het tegenwoordig toegaat in instellingen, zou ik niet kunnen en willen werken. En soms is er een volgende afspraak. En ondanks dat ik het ruim inplan moet ik het wel in de gaten houden. Mijn klokje stond dus stil. Tja, dacht ik, de batterij is een keer op. Maar toen ik het klokje oppakte begon de secondewijzer weer te lopen. Verhip! Hij doet het nog. Het tijdstip klopt niet meer, maar ook een dag later liep het nog!

Verleiding tot nog meer bende

De dag voor mijn laatste chemo ging de telefoon. Het was een nieuwe cliënt. De dag voor de chemo voel ik me redelijk en met het eind in het vooruitzicht voelde ik de kriebels alweer opkomen. Ik luister naar het verhaal en voel de drang weer te beginnen. Het is een schrijnend verhaal. Als iemand een beroep op mij doet wil ik graag helpen dus de verleiding groeit. Ik kijk even niet naar de bende thuis om mij heen. Niet de aankomende week, want dan moet ik zeker herstellen. Maar misschien over twee weken…?

Ver – stand

Dan merk ik dat het luisteren naar de cliënt bij het telefonisch contact mij veel energie kost. Normaal gesproken is dat geen punt en nu gaat het ten koste van mijn herstel en mijn aandacht voor René en Jaro. Wat al maanden tot een minimum is beperkt. Dat gaat zo niet. Ik moet mijn ver- stand erbij halen. Ik merk dat ik meegezogen wordt en te betrokken raak. Tijd om afstand te nemen en het geheel te overzien. Op de eerste plaats is het irreëel te denken dat ik nu mijn werk naar behoren kan uitvoeren. Ik merk het aan mijn reacties. Ten tweede zijn Jaro en René mijn prioriteit. Ik merk dat ik daar nog minder ruimte voor krijg. Tot slot, vind ik, dat als de deur van mijn praktijk weer op een kier gaat, de cliënten wiens afspraak in januari zijn afgezegd eerst de kans mogen krijgen.

Is dit goed voor mij?

Is dit goed voor mij, om nu al aan de slag te gaan? Nou ,nee. Is het goed voor de cliënt? Nee, wat cliënten kunnen missen als kiespijn, is een therapeut die een grenzeloos voorbeeld geeft. Of zoals mijn oudste zegt: “Thos who teach can’t”. Is dat goed voor het geheel? Nou, nee. Pas op de plaats anders wordt de bende nog groter! 

Bende beperken

Ik verzamel de moed om de bende te beperken. Hoe graag ik naar mijn hart wil luisteren en me wil verbinden met deze aanmelding. Mijn verstand zegt me dat het een pittige casus betreft. Ik ben niet de enige therapeut op de wereld en als ik verder in het proces moet afhaken, terwijl er net een vertrouwensband is ontstaan is het tegenover cliënt ook niet eerlijk. Regelmatig komen we in het leven voor een keuze uit kwaden te staan. Samen met cliënt ga ik op zoek naar een andere geschikte therapeut. Dat valt nog niet mee. De ene wordt niet vergoed, of er is in het telefonisch gesprek geen klik. Dit vergt natuurlijk ook energie. Maar voor het geheel kan ik voor nu rust vinden in mijn besluit. En dat heb ik nog steeds hard nodig om te herstellen. Eerst mijn klok weer gelijk zetten. Anders wordt de bende een chaos!