MRI scan

MRI scan vandaag in Alkmaar en echoscopie van mijn borst. Sommige zeggen wat spannend!  En zo ervaar ik het helemaal niet. Het is iets wat moet gebeuren om te zien hoe de operatie het beste kan worden uitgevoerd.  Het zit niet in mijn darmen of andere organen zodat je het van buitenaf niet kunt voelen. Mijn knobbeltje is voelbaar minder, wat dat betreft vind ik het niet echt spannend. Het is fijn dat ik zo snel terecht kan en ik ben nog zo aan het bijkomen van de chemo. Woensdag is wekenlang mijn -vandaag kan ik weer iets doen dag – geweest.  Hoewel het idee, dat ik deze week niet hoef, gevoelsmatig heel veel ruimte geeft. Een weekje later op mijn buik met blote, bungelende borsten in dat herrie apparaat, had ik ook goed gevonden. 

Wandeling

Ik ben vroeg in Alkmaar nadat ik Jaro bij school heb afgezet. Dus ik besluit een oude vertrouwde ronde te wandelen in de Oudorperpolder voordat het tijd is om naar het ziekenhuis te gaan. Ik heb daar wat gewandeld in goede en moeilijke tijden. Het is hier zo mooi. Zodra ik er weer ben voelt het als thuis komen. Letterlijk en figuurlijk want….Ik zie al snel een oude bekende. Freek! Freek was een ADHD stuiterbal golden retriever, die zijn baasje heel wat grijze haren heeft bezorgd met zijn uitbundige gedrag. De hond is duidelijk rustiger, maar kwispelt blij als ik zijn naam noem. Zijn baasje ken ik ook wel. Natuurlijk herkent hij mij in eerste instantie niet! Maar hij vraagt al snel: “Hoe is het met je vader?” Mijn vader en zijn hondje zijn hier ook berucht. De beste man weet niet dat ik geen contact meer heb mijn mijn papa’tje. Dat laat ik zo. Ik vertel hem dat hij na een tia in een verzorgingstehuis is gaan wonen. Dat is zwaar zat.

En dan

En dan. Hoe is het met jouw? Ik meen te herinneren dat zijn vrouw is overleden aan kanker. “Het gaat wel weer goed”. “Oh, dat klinkt als, ik heb een zware periode achter de rug” reageert hij. “Dat is ook zo” antwoord ik, “Ik heb net een chemo traject achter de rug vanwege borstkanker. “Nou, nou. nou, je praat erover alsof je verteld dat je bent gaan skiën en iets gebroken hebt?!” De beste man is niet alleen slecht horend. De tranen in mijn ogen heeft hij  niet opgemerkt. Het is goed zo. Fijn om Freek en zijn baasje weer te ont – moeten.

Landschap

Het landschap is prachtig! Er staan overal wilde orchideeën en ligt er ganzenpoep. Dat is altijd verschrikkelijk rond deze tijd. En dan zie ik nog een oude bekende in het landschap. Zo leuk! Zij heeft een piepklein hondje. Dat was altijd een koddig gezicht met onze vriendelijke reus, Giant. Giant is helaas overleden. Precies op zijn graf bloeien ieder jaar prachtige bloemen. Deze dame herkent mij eerst ook niet, maar zij is slim en ziet het uiteindelijk toch. “Hoe is het met je vader? Ik heb hem zo lang niet gezien?” Ik beperk me tot hetzelfde verhaal van de tia en ga mijn verdriet uit de weg.

Giant

“En met jouw?” vraagt ze door. “Ik kan wel zien dat je een verandering hebt doorgemaakt die je niet voor je lol kiest” Recht voor zijn raap. Precies zoals ik haar ken!  Gelukkig gaat het haar nu goed. Natuurlijk blijft er altijd wat te wensen over. “Op een bepaald moment keek ik naar wat ik wel heb, waar ik blij mee kan zijn en accepteer ik mijn leven zoals het is.” We lopen een stukje met elkaar op en babbelen even verder bij. Het is fijn om zo warm te worden ontvangen op deze vertrouwde en prachtige plek. Dan moet ik er echt vandoor. Ik wil niet net als de eerste MRI scan, nog een keer te laat komen! We wisselen onze telefoonnummers uit. Leuk, ik hoop dat het lukt een lijntje te houden.

Wachtkamer voor de MRI

Ik zit in dezelfde wachtkamer als bij de vorige MRI Scan (blog 4) Ik herinner me het beeld van die kale dame met haar pet. Wat was ik van streek toe ik bedacht dat mij dat ook zou gebeuren. Nu ik verder ben in het proces en mijn haar weer groeit kan ik zelf een beetje grinniken om mezelf. Het blijft zonde van mijn haar, maar ik heb het overleeft. Dan zie ik een bed dat door de gang wordt geduwd. Er lopen misschien wel zeven poppetjes om heen in groene jassen. Net zoals in tv series. In het bed ligt een dame. Volledig buiten bewustzijn met een slang in of uit haar mond. Zou dit een borstoperatie zijn? Is het mis gegaan? Waarom lopen ze hier met haar op de gang? Getverdemme! Waarom zie ik ik dit?! Ik hoef en wil ik dus helemaal niet te zien! 

Na de MRI scan de echo

Na de MRI scan krijg ik nog een echoscopie. Wat ik van deze dame die het uitvoert begrijp, is dat ze willen kijken of de operatie met de echoscopie kan worden uitgevoerd? Opereren is toch iets chirurgisch? Ik wil wel dat mijn hele borst straks goed schoon is. De markers zijn uiteindelijk allebei gevonden. De jonge dame staat te popelen om “het” uit te voeren. Zeg maar dat u op een dinsdag wilt, of vrijdagochtend. Dan ben ik er! Uh, ja, leuk. Ik weet dat jonge mensen in de praktijk moeten leren. Zij zal gerust zorgvuldig en extra alert haar werk uitvoeren. Een ervaren persoon heeft toch mijn voorkeur… Nou! Ik heb vandaag weer genoeg prikkels gehad. Gelukkig ziet de echo er goed uit. Om de markers heen kan ik weinig resten te zien.