Kaal geschoren.

Ik ben kaal geschoren. Gisterenavond onder de douche trok ik het niet meer. Overal haren, jeuk en weer plukken haren in mijn handen. Yek! Ik heb René geroepen en gevraag de tondeuse te pakken. Anders doe ik het zelf, dit gaat zo niet langer. René begint voorzichtig van achteraf te scheren. Hondje Mylo staat onzeker naast ons te kwispelen. Hij heeft wel wat weg van Dobby, de huis elf van Harry Potter, met zijn knikker ogen en puntige witte oortjes. Mylo, is een sensitief hondje wat feilloos aanvoelt dat er iets speelt bij zijn baasjes.

Heftig!

Dit vind ik een heftig moment! Ik sla mijn handen voor mijn ogen terwijl ik gebukt voor de wastafel sta. Het jeukgevoel op mijn hoofd lucht op. Als ik mijn handen laat zakken om in de spiegel te kijken, schieten mijn ogen vol tranen. Ik zie een intense pijn. Op de foto kun je waarnemen dat de rechterkant van mijn gezicht, die mijn gevoel weergeeft. Een soort van verslagen uitdrukking heeft. De linkerkant, focus is iets helderder en ook verdwaald.  Ik herken mijn broer Ruud in mijn spiegelbeeld. Kort geschoren haar en de blauwe ogen. Bij hem is dit uiterlijk normaal. Ik zie ook iets anders in mijn spiegelbeeld. Het gezicht van Ruud is ronder dan het mijne. Ik zie er nu zo hard uit. Ik denk aan de kaalgeschoren vrouwen na de oorlog. Moffen hoeren. Alsof er nu een oordeel plakt aan mijn uiterlijk. Ook al neem ik het initiatief. Ik voel me weerloos. 

Gevolg.

Dit gevolg van de chemo en het gevolg daarvan blijkt lastig te overzien. Onder de douche spoel ik de losse haren van me af terwijl René de afgeschoren haren buiten legt voor de vogels. Ik pluk aan mijn schaamhaar. Dat valt ook uit! Excuus voor mijn taalgebruik. En heb ik daar straks een kinderkutje! Getver! Ik weet dat er mannen zijn die schaamhaar als bedreigend ervaren en dat er mensen zijn die het gewoon fijn vinden schaamhaar weg te scheren. Alsof het vies is, net als haar op je rug? Haar op mijn hoofd vind ik ook niet vies. En de vacht van de dieren is bijna zelfreinigend. Ik vind mijn schaamhaar niet vies! Ik vind het volwassen. Een beetje bijknippen doe ik wel en helemaal kaal vind ik helemaal niet fijn! Ik weet het, dit is ook een oordeel. Er gebeurt zo veel wat buiten mijn macht ligt. Heel frustrerend.

Phoenix.

En als ik als de Phoenix wil herrijzen leidt de weg door het as. Transformatie is afsterven en wedergeboorte. Net als buiten alles wat overbodig is geworden nu bevroren is door de sneeuw. Ben ik binnenkort zo kaal als een baby. Volgend jaar, houdt ik mezelf voor. Volgend jaar rond deze tijd ben ik trots op mijn grijze nieuwe dotje haar. Heb ik een nieuw gedaante en ben ik vele ervaringen rijker.

Pijnlijk proces.

Haaruitval en kaal worden ervaar ik als een pijnlijk onderdeel van het proces. Ik vergeet dat mijn haar eraf is. Dat ik er anders uitzie. René vergeet het ook. Als hij naar mij kijkt zie ik zijn (schrik) reflex. Dat moment doet zeer. Hier gaan wij met de tijd ook aan wennen. Al deze stappen maken mij steeds meer concreet kankerpatiënt. Zichtbaar voor de buitenwereld. Degene die het nog niet weten kunnen het ineens zien. Op straat of in de winkel. Ik voel me naakt, onbeschermd en kwetsbaar op dit moment. Dit gevoel kon ik me van te voren niet voorstellen of bedenken. Dit ervaren is hard werken.