43. Gewicht

Gewicht

Gewicht is momenteel belangrijk. Ik mag tijdens de chemo beslist niet afvallen. Sinds ik thuis ben en veel tijd in bed doorbreng, is mijn gewicht toegenomen. Ik ben zogezegd een gewichtiger persoon geworden. Zo voelt het en zo ziet het eruit. Als ik onder de douche sta en ik kijk naar beneden zie ik een ander landschap dat ik gewend ben. Ik heb nooit een plat buikje gehad en na twee bevallingen was het al ietwat heuvelachtig. Dat tonnetje wat nu onder mijn bungelende borsten uitpuilt, heeft meer weg van een berglandschap. René grijnst. “Gelukkig heb je al een mannetje. Jij bent mijn mooie meissie”. Ik geloof hem op zijn woord. Want ik ben namelijk meer dan mijn lijf en of mijn haar. Zelf ervaar ik me nu vaak als in het lichaam van een oud dametje. Alles kost meer moeite. Oud, stram, stijf en nog geen 80! En op spaarzame heldere momenten, ben ik gewoon Coja, zoals mensen mij kennen, maar dan kaal.

Kale bolletje.

Mijn kale bolletje went. Het heeft ook wel iets grappigs de reactie van mensen te zien. Toen ik ging wandelen rond het geestmerambacht, waar het die dag erg druk was, moest ik er wel even over een hobbel heen. Ook met een petje op, is het zichtbaar anders dan anderen. Als ik erover praat raakt het me nog wel. Als er bezoek voor René in huis komt, zonder ik me af. Het is me te druk want over het algemeen wordt er heel luid gesproken. Ben zo blij met het nieuwe huis! Paar deuren dicht en ik zit heerlijk rustig. Ik wil soms best even gedag zeggen en wat klaar zetten voor koffie en of lunch. En dan zonder ik me weer af.  Ook in de winkels wordt het makkelijker. Ik focus gewoon op de boodschappen.

Petje

Met dit weer heb ik mijn ruiten winterpetje verruilt. Het is te warm. Nu draag ik mijn Mount Blue pet. Ik heb hem al jaren en nooit echt gedragen. Deze pet heeft een belangrijke betekenis voor mij. Het is een link naar mijn favoriete band Aerosmith en de leadzanger Steven Tyler. Steven is een echte artiest met ietwat bijzonder gedrag. Toen hij in een dorp kwam wonen waar geen restaurant was, heeft hij zelf een restaurant geopend met zijn gitarist: Mount Bleu

Bijzondere fase in mijn leven.

Ik ben er geweest in een bijzondere fase van mijn leven. Ooit ben ik betrokken geweest bij een theater agentschap. We waren in Boston voor de rechten van een theaterstuk Momologues. De schrijfsters hadden een tour helemaal speciaal voor mij georganiseerd langs de huizen van de bandleden en lunch in Mount Blue. Zo lief! Daar hebben we toen dit petje gekocht. Heel, heel leuke, bijzondere ervaring. Ik draag het nu met plezier. Door deze ziekte word mijn hele leven, van een halve eeuw lang, geëvalueerd en onder de loep genomen. Van mijn poëzie album, tot alle andere souvenirs. 

Aerosmith

Een van de nummers die ik het liefste van Aerosmith hoor is full circle. Met name de tekst: “I used to think that every little thing I did was crazy. But now I think the Karma cops are comin’ after you!!!!” Vind ik heerlijk om uit volle borst mee te brullen. Ik zie het zo vaak in mijn praktijk. Mensen die goed bezig zijn en door oordelen van anderen aan zichzelf gaan twijfelen. Nou: “Dream on, Dream until your dream come true!” Je bent het waard! Wat een ander vindt mag ie houden. Kinderen hebben daar een quote voor: “Wat je zegt, ben je zelf”.

Andere ongemakken

Misschien is het een beetje gek. En als de chemo kan zorgen dat mijn haar uitvalt. Wellicht kan het ook zorgen dat andere ongemakken verdwijnen? Zoals een kalknagel of andere vage klachten. Het lijkt ook wel of alle klachten die ik in mijn leven heb gehad worden aangetipt. Ik heb het gevoel alsof ik enorm koortsuitslag in mijn neus heb. Lichte oorpijn, keelpijn, door angina, zwangerschap ischias. Alles wordt weer even aangewakkerd. Zou het kunnen dat er naast kanker meer parasieten en oude shit wordt opgeruimd? Dat zou een mooi meegenomen zijn! Je kunt natuurlijk zeggen dat het niet realistisch is om zo te denken. Als blijkt dat het niet zo is, kan ik dat ook accepteren.

Gewicht en trots op mijn lijf

Dat mijn gewicht is toegenomen is wel goed. Als ik straks wel in een mindere fase kom heb ik iets om op terug te vallen. Dat tonnetje wat uitpuilt onder mijn bungelende borsten, wordt waarschijnlijk ook deels veroorzaakt door opgeblazen darmen. Het is nogal wat, dat wat mijn lichaam te verwerken krijgt. Ik heb iemand eens horen vertellen dat hij gezien heeft hoe en zakje chemo van het infuus stuk viel op de grond. De voelbedekking werd weggevreten…. Dat spul laat ik om de week in mijn aders stromen. Binnenkort iedere week. Hoe knap is het dat mijn lichaam dit aankan en verwerkt?! Dan maar iets meer gewicht. Een opgezwollen buik, snel overprikkeld en andere ongemakken. Onaantrekkelijke joggingbroeken dragen omdat ze niet knellen. En een poosje plat op zijn tijd. Ik vind het een wonder dat ik zo op mijn lijf kan vertrouwen.