Angstig meisje

Een paar weken geleden, een dag voordat ik weer een chemo behandeling kreeg, zag ik een angstig meisje aan de arm van haar vader. Zij hield een arm stevig tegen zich aangedrukt. De ander hield haar vader haar hand vast. Het was bij het ziekenhuis Alkmaar. Ze liepen flink door. Het meisje brulde tijdens het lopen en het huilen door: “Ik wil dit niet!” Ik voelde inwendig meteen herkenning. Zo voel me ook onderweg naar het ziekenhuis! Dan wil ik ook brullen: “Ik wil dit niet!” Maar ja, als alle volwassenen dat gaan doen zien we wel een ander beeld op straat. Ik vroeg me af wat de reden zou kunnen zijn dat de vader haar niet probeerde gerust te stellen of troosten? Haar gevoel te erkennen. Wist hij zich geen raad?  Heeft hij zelf geleerd, pijn is fijn, bloed is goed. blog 41

Hond

Vandaag merkte we op dat de hond een tand door zijn lip had. Hij liep er achteraf al een tijdje mee want het was ontstoken. Mylo at goed, uit zijn bek ruikt hij nooit naar bloemetjes en zijn gedrag was ook niet anders. Het was dat de andere hond steeds aan zijn bek wilde likken en Mylo hem van zich afbeet. Ik dacht dat de jongste de rol van alfa wilde overnemen. Reuze irritant! Per ongeluk zagen we de wond. Mylo is een sensitief hondje en bij het knuffelen kan hij zich nog altijd maar moeizaam overgeven en ontspannen. Zelfs dan rukt hij zich los en gaat hij of spelen of springt weg! Bij straf gaat hij grommen en laat hij zijn tanden zien, dus wegsturen is zijn straf. Begrijpt hij heel goed. Mylo kwam bij ons toen hij al twee was, dus geen idee hoe het is ontstaan. Blijkbaar heeft Mylo een matig risico profiel van opvoeding, genen, hormonen en neurotransmitters uit blog 49? Als je zijn gebruiksaanwezig kent, is het een superhondje. Want als hij blij is springt hij bijna uit zijn velletje!

Dierenarts

In ieder geval wilde wij geen risico nemen om het zelf op te lossen. Het doet hem zeer en het zit in zijn bek, waar ook zijn tanden zitten. Mij niet gezien! Ik heb een klein wondje aan mijn vinger wat veel langzamer geneest dan normaal. Dat durfde wij niet aan. De dierenarts ook niet. Mylo ging blij mee. Hij heeft bij de dierenarts blijkbaar geen slechte ervaringen. De ingreep op zich was eigenlijk een fluitje van een cent. Na één poging om het zonder narcose te doen bleek het al snel geen haalbare kaart. Mylo voelt zich snel in het nauw en kan dan zeer imposant uit de hoek komen. Dus een prikje om dit angstige kind te laten slapen. Het vlees over de tand terug wippen en een prikje om hem te laten ontwaken. Daarna zo stoned als een garnaal, pootje over weer naar huis. 

De volgende reeks

De volgende reeks behandelingen zou lichter zijn. Als ik ernaar vraag krijg ik vage ontwijkende antwoorden. “Het wordt heel anders ervaren” of “Ja, nou, er zijn ook wel andere bijwerkingen” Terwijl het gezicht of de ogen worden weggedraaid. Op dit soort momenten komt bij mij het gevoel van het angstige meisje ook weer boven. Kunnen zij mij ook niet een prikje geven om in te slapen? Net als Mylo of BA van het A team, als hij moet vliegen?