Geen zin.

Als ik vroeger zei: Ik heb er geen zin in. Was het antwoord. “Nou, dan maak je maar zin”.  “Dan trek je maar een blik open” of “Als je er eenmaal bent vind je het leuk”. Ik mocht dus eigenlijk niet voelen wat ik voelde. Dat maakte mij heel boos omdat mijn behoefte aan begrip niet werd erkent. Zoals het meisje in blog 50 geen erkenning kreeg voor haar gevoel. Logisch dat ik met mijn temperament uitgroeide tot een eigenzinnige tante met een grote behoefte aan autonomie (zelfbepaling) en authenticiteit (echt, puur, zijn). Ik kan en wil me aanpassen en wel vanuit eigen beweging met liefst een vrije keuze. 

Mezelf tegenkomen.

Nu ik herstellende ben van kanker, kom ik mijn eigen karakter natuurlijk ook tegen. Het futloze gevoel van de afgelopen dagen heeft hier vast mee te maken. En met het gevoel van te kort schieten. Want als ik “maar zin moet maken”, doe ik blijkbaar te kort. Schuld en schaamte (blog 60) is heel eenvoudig te activeren. Nu ik herstellende ben, kan ik minder. In mijn hoofd weet ik dat het erbij hoort en normaal is. Tegen een goede vriendin zou ik dat ook zeker zeggen: “maar je bent hard aan het werk!”. En blijkbaar was onbewust mijn innerlijke criticus in de weer. Iets in mij zei nog steeds “Dan maak je maar zin”. Maar ik was hartstikke lusteloos. Ik had geen zin!

Verpleegkundig Specialist

Vanmorgen belde de verpleegkundig specialist. Bloedwaarden zijn goed, dus ik mag morgen mijn shot weer halen. Hoe is het verder met je? Ik verteld dat ik me zo lusteloos voel. Ik heb nergens zin in. En dat ik zo worstel met balans vinden tussen onder balasten en overbelasten. Discipline en forceren. In plaats van te zeggen “Dan maak je maar zin!”, zegt de verpleegkundig specialist, dat het erbij hoort. Lukt het je een half uurtje per dag te bewegen? Twee keer per dag een kwartier mag ook. Liefst effe naar buiten. Probeer structuur behouden in je dag en nacht ritme. “Ja, dat lukt allemaal wel”. Dan doe je het hartstikke goed! Je bent inwendig bezig met topsport. Ze snapt dat alle beweging “van ver moet komen”. Forceren helpt niet, hoeft niet. Zij toont erkenning voor mijn gevoel “geen zin te hebben”, doet suggesties en stelt mij gerust. Dat was precies wat ik nodig had! 

Bewegen

Het moeten bewegen had ik in mijn hoofd te groot gemaakt. Als ik hier van de slaapkamer naar de keuken loop. Kan ik mijn broodtrommel meenemen. Naar buiten gaan voor beweging is niet eens noodzakelijk. Ik hoef geen een half uur te bewegen naast normale beweging. Boodschappen doen is ook bewegen. Angst om te kort te schieten of het verkeerd te doen is overbodig. Dat het me nog niet is gelukt om mijn goede voornemen; yoga te gaan doen met you tube filmpjes en oude studieboeken opnieuw te lezen. Is oké. Iets in mij was bang te kort te schieten. Dat is overbodig.

Brave

Ik denk dat ik daarom zo’n fan ben van de film brave.
Het doorbreken van traditie is het thema van deze film. Zie ook de dwaallichtjes op de afbeelding boven het gras. Loslaten van hoe het hoort of hoe het moet. Andere keuzes maken. Een kant een klaar salade kopen en wel opeten is dan misschien wel duurder. Zelf niet maken en weggooien kost ook onnodig geld. En niemand hier in huis heeft er problemen mee als er niet gewassen of stof gezogen is, omdat ik er geen zin in had. Geen enkele reden tot schuld en schaamte. Ik mag toegeven een het gevoel geen zin te hebben! Ook als een ander daar wel een probleem mee heeft. Er is vast wel een andere oplossing.

Inspiratie

Toen ik gisteren in bad hing las ik een artikel over Edith Eger. Een 94 – jarige psychotherapeut.  Zij spreekt over therapie als een proces waarbij je leven onder ogen ziet waarin je het ene verwacht en iets anders krijgt. Geweldig, daar wil ik me wel aan spiegelen. Ik heb dit vak onder andere gekozen omdat het lichamelijk lang vol te houden is. Als ik toch op die leeftijd nog lekker bezig kan zijn met mijn passie heb ik toch een prachtig vooruitzicht. Mijn man, kinderen, dieren en mijn werk zijn belangrijke bronnen van zingeving voor mij. Ik ben weer wakkeren geïnspireerd! Edith Eger heeft een boek geschreven wat ik direct heb besteld. Ik heb nog een nieuw boek liggen en dat is een verdieping op schematherapie wat nu even te diep gaat om te onthouden. Dat redt ik nu niet. (want ik schiet te kort) En dit lezen kan vast wel. Ik zal er zo achter komen want ik heb het al binnen en ontzettend zin om te beginnen met lezen.

Kuikentje

Uit bad geklommen en aangekleed liep ik naar de balkondeuren. Ik hoorde gepiep en ja hoor! Onze kip kwam uit haar hok met een kuiken. Zo schattig! We hebben twee jaar geleden een zomer gehad met heel veel kuikens. Leuk maar ze worden groot en het merendeel is haantjes. Dat wilde we niet meer. Toen de kip dit jaar alleen al, voor de tweede keer broeds was. Hebben we haar op twee nepeieren en een echt ei laten broeden zodat ze toch een kuikentje heeft. Dat te zien doet me ook goed. Ik heb er weer zin in!

Zin in

Ik heb er ook verschrikkelijk zin in om straks, als dit allemaal achter de rug is, een heleboel kledingstukken en andere dingen ritueel te verbranden! Dat ik weet dat goed, goed genoeg is, wil niet zeggen dat ik nooit meer last heb van echo’s uit het verleden. Ik ben me wel steeds meer bewust van die echo’s en ik leer ze steeds beter hanteren. Natuurlijk kom ook ik mijn echo’s weer tegen nu ik kwetsbaar ben. Juist nu! Dat is bij een therapeut niet anders dan bij anderen. Het gaat niet weg. We leren het (h)erkennen en er beter mee omgaan. Dankzij dit herstelproces van borstkanker kan ik mezelf in deze vaardigheid verbeteren. Als ervaringsdeskundige draag ik dat uit in mijn praktijk. Ik weet hoe lastig het is om destructieve echo’s uit het verleden te hanteren. Zelfs al zijn ze met alle goede bedoelingen of onbewust te krachtig aangeleerd. Mensen daar weer in bijstaan. De vaardigheid om ze te hanteren over te brengen. Daar heb ik altijd zin in!