Moe.

Moe, heel erg vermoeiend vind ik het. Mogelijk zijn het de loodjes die zwaarder gaan wegen. Nog zes! Afgelopen weekend heb ik bijna helemaal in bed doorgebracht. Maandag voelde ik me weer een beetje mens en evengoed heel snel vermoeid, zweten. Gelukkig valt het met de galbulten mee deze keer. Misschien is het omdat ik deze keer geen pistache nootjes heb gegeten om de aanmaak van bloedlichamen te bevorderen? Mogelijk vanwege de cafeïne vrije koffie? Of….

Hout hakken.

Hout hakken. In blog 22 schreef ik ook al over een ritueel.  Het is misschien een beetje gek en een ritueel kan een sterk middel zijn voornemens te bekrachtigen. Ik vroeg me maandag af hoe ik dat ook alweer deed als ik afstand wilde nemen? Een plankje doorslaan! Huh, die heb ik in mijn praktijk liggen. Verdorie. Hoe dan? Ik kijk naar de stapel hout en pak een flink stuk. Zo dan. Ik wil me los maken van iemand, dus schrijf mijn naam en de naam van de ander op het blok. Als ik de bijl ophef stokt mijn adem. “Wat als het niet lukt?” Ik corrigeer mezelf. “Wat als het wel lukt?” Ik zwaai de bijl omhoog en na een paar keer sla ik de stam door en splijt het stuk hout doormidden! Wow! Dat voelt lekkerrrrrr! Ik ben bere sterk!

Deel twee van mijn ritueel

Deel twee van mijn ritueel bestaat uit het hakken van het deel hout waarvan ik mezelf symbolisch heb losgemaakt. Het zweet gutst van mijn rug. Ik moet heel voorzichtig te werk gaan. Ohhhhh, wat voelt dit bevrijdend! Ik besluit de reinigende kracht van vuur in te zetten. Ik had het hout ook in het water kunnen gooien, begraven in de aarde of kunnen laten verteren in de buitenlucht, maar dat is minder spectaculair. In vrij korte tijd is alles weg! Verbrand en tot as. Ik voel me moe maar ook erg voldaan.

Deel drie van mijn ritueel.

Deel drie van mijn ritueel gaat wat langer duren. Het hele brok waar mijn naam op staat ga ik bewerken. Met een vijl begin ik de natte aangetaste delen te verwijderen. Inmiddels is René thuis gekomen. Omdat ik nogal bezweet ben en het weer niet optimaal is, besluit ik dat het genoeg is voor vandaag. Ik ben benieuwt wat er uit het stuk met mijn naar hout naar voren komt. De komende weken, misschien zelfs maanden, zal ik werken aan mijn project. En wat anderen ervan vinden? Mogen ze houden!

Germaanse Geneeskunde

Ik heb wat filmpjes gekeken van lezingen over de Germaanse geneeskunde. Wat zal ik ervan zeggen? Het deel wat mogelijke achterliggende psychische factoren geeft van lichamelijke klachten vind ik boeiend. De verklaring over het ontstaan van borstkanker past ook in mijn ervaring. Voor de liefhebber hieronder een link naar de index.

https://www.germaansegeneeskunde.nl/index-ziekten/

Bij het idee dat chemotherapie wordt afgereden haak ik af. Zoals ik tevens aangaf in blog 22, vind ik het risico te groot. Niet dat ik zo gecharmeerd ben van chemo therapie maar dat heeft inmiddels bewezen goede resultaten te kunnen boeken. Op korte termijn lijkt mij dat de beste keuze. Daarnaast geloof ik wel dat er meer nodig is. Al snuffelend kwam ik bij Henk Fransen terecht. Hij spreekt over het zelf genezend vermogen van het lichaam op 5 niveaus. Het ritueel wat ik deed past prima op een van de niveaus. En als arts wijst hij de reguliere geneeskunde zeker niet af. Interessant! Ik heb een boekje binnen, dus heb weer wat om me te vermaken als ik me moe voel. Het aardige is dat het een doorgeefboekje is. Ik kreeg twee exemplaren! 

Tafeltuin

En…. Mijn liefje heeft de tafeltuin voor me gemaakt! Hij is af. Het weer is nu nog  veel te koud om nu al groente in te planten. Zaad waait weg! Dus het gaat nog nergens over. Maar deze vermoeide opoe hoeft niet meer te bukken om plantjes te telen en te verzorgen. En de plantjes staan straks veilig voor jubelende hondjes. Op de bovenverdieping wil ik aardbeien planten. En onderop groente die we allemaal lusten. Ook al wil René enkel piepers voor chips en patat!

Excuus

Excuus maken. Zoals iedere ouder heb ik tijdens het opvoeden van mijn kinderen steken laten vallen. Sommige dingen heb ik zelf niet zo goed aangeleerd. Sommige dingen was ik niet rijp. Maar dat is geen excuus voor een jong en onbevangen kind wat afhankelijk van mij was. Daarom besloot ik mijn kinderen mijn excuus aan te bieden voor wat ik beter had kunnen doen voor hen. En geloof me, zeker in het geval van mijn oudste had ik graag andere keuzes gemaakt om hem beter te beschermen. Ook ik werd door schade en schande wijzer. Het voelt goed en gepast. Ik vraag bewust niet om vergeving. In mijn beleving leg ik de verantwoording dan alsnog bij hen. Ook dit gebaar ervaar ik als bevrijdend. Het gaat niet om schuld of oplossingen. Het gaat om erkenning geven.

Moe maar ook haar

Moe maar ook haar? Na al dit innerlijk werk naast de chemo behandeling ben ik behoorlijk moe, maar…. wat zag mijn oog tijdens het tandenpoetsen? Ietsie, pietstie, peuterig zacht wil donzig haar! Jawel! Heel langzaam groeit er alweer wat. En hoe verassend was mijn eerste reactie: ‘Nu al?’ iets in mij voelde zich niet eens uitbundig. Het heeft namelijk ook voordelen als ik sta te stuntelen in de supermarkt. Mensen zien mijn mutsje en weten genoeg. Tonen geduld en begrip. Hartstikke handig! Natuurlijk was mijn tweede reactie toen het was doorgedrongen blij en verheugd! We hebben nu de grootste lol met flauwe grappen. Ik heb de olaplex haarverzorging al uit de kast gerukt. En verzorg de prille sprietjes met shampoo conditioner en extra verzorging. Dit haar gaat zo gezond blijven! Die avond kruip ik wederom moe en voldaan in bed naast René. René kruipt tegen me aan en zegt: Jemig, straks kriebelt al dat haar weer in mijn neus….