81. Aanvaring

Aanvaring

Aanvaring. Ik heb goed nagedacht voordat ik dit openbaar ga delen, omdat het wel erg persoonlijk is. Voordat je het weet gaan ze over je praten! En omdat het zo’n interessant voorbeeld is, met betrekking tot een van mijn specialisaties wil ik het toch graag meenemen en delen. Het hoort erbij. Ook hier in huis is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Zeker nu de druk betreft werk in combinatie met de laatste loodjes hoger wordt. Dan hebben we wel eens een aanvaring. En ik ben me bewust dat René momenteel drie knikkers in de pot doet (blog 63) tegen een halve van mij. En dat halve knikkertje van mij kan wel eens net zo veel moeite kosten.

Grenzen

Grenzen bewaken tijdens een aanvaring. De details van de aanvaring laat ik achter wege. Het gaat tenslotte niet over oordelen wie er gelijk heeft. Het gaat om de dynamiek die er tussen ons speelde. De essentie is, dat een mooie eigenschap van René, die ik wel bewonder, is dat hij graag een stapje extra doet. In zijn werk is het vaak nodig door te pakken. En dat schept soms irreële verwachtingen naar mij toe. En wie verwachtingen heeft kan teleurgesteld worden. Ik ben een aantal jaren geleden geminderd met mijn grenzen te overschrijden en zeker nu is het belangrijk mijn grenzen goed te bewaken.

De aanvaring

De aanvaring begon omdat ik even wilde overleggen. René wilde het aan een derde vragen. Ik zei: Ho! Als er nog niet over gesproken is, dan niet. Met een duidelijke “nee” er achteraan. Vervolgens doet René “ja” onder het mom van een, in mijn beleving, knullige drogreden, met daar achteraan een valse opmerking. Ik voelde me genegeerd in mijn “nee”, zonder reële reden met vervolgens als toetje kwetsende boodschap. Op dat moment zei ik even niets. Ik ging met mijn aandacht naar wat ik voelde en trok me terug. Later op de avond negeerde ik René om te laten blijken dat ik not amused was. Ik dacht:  “Bekijk het effe, ik ga nu niet doen alsof alles koek en ei is. Ik pak nu ook een hele knikker uit de pot!”

Piepzak

Een aantal jaren geleden had ik vreselijk in de piepzak kunnen raken. Dat viel nu wel mee, maar ik merkte dat de opwinding mij geen goed deed. Ik had meer opvliegers en kon slecht in slaap komen. En nu komt het. Die ochtend besloot ik het direct te bespreken. “Ik vond dat je niet zo aardig tegen me was gisteren”. “Oh, nee?  Wat heb ik dan gezegd?” Was zijn antwoord. Dus ik herhaalde wat ik heb gehoord en verstaan. “Dat heb ik niet gezegd.” Zo dan, een knap staaltje gashlighting waar ik al helemaal niet op zit te wachten! Nu komt dit zelden voor en daar geef ik ook zeker geen ruimte meer voor. Want zoals mijn moeder altijd zei: “Gelegenheid maakt de dief” Ik herken dit soort dingen tegenwoordig door wat afstand te nemen en te denken: “Wat gebeurt hier feitelijk?”  Ik heb wel een chemo hoofd en ben evengoed bij de tijd hoor. Misschien was het niet de bedoeling dat ik het hoorde of was het niet zo hard bedoelt, maar ik weet dondersgoed wat ik gehoord heb. Jij had ook kunnen aangeven dat jij het het graag wilde, zonder smoes met sneer. Been there, done that.

Keuze

Op dat moment heb ik dus de keuze hoe te reageren op deze uitnodig tot discuszeuren. Zo’n gesprek leidt enkel tot een eindeloze wellus, nietus strijd met frustratie en leed. Of er worden allemaal oude koeien uit de sloot gehaald met details die er helemaal buiten staan. Ik nam een besluit. Omdat ik gezegd had wat ik wilde zeggen was voor mij de kous af en ging ik over op de orde van de dag. Ik mijn waarheid, jij de jouwe. Dan kunnen we beiden weer verder en is de lucht geklaard. We zeggen tenslotte allemaal wel eens uit uit teleurstelling of onmacht, waar we later spijt van hebben. Ingaan op de uitnodiging tot discussie of verklaren en verdedigen maakt enkel onzeker en kans op herhaling. Een assertieve houding met vertrouwen in wat ik zelf gehoord heb maakt het onbelangrijk of het wel of niet gezegd is. Volgende keer graag anders was mijn boodschap.