Zat
Ik ben het zat! Mijn lijf doet zeer en ik ben moe. Naast de zondag slaap ik nu ook de 
zaterdagmiddag en de maandagmiddag. Pijnscheuten op afwisselende plekken in mijn lijf. Zweten, zweten en nog eens zweten. Vandaag of morgen ploppen de galbulten weer op. Ook niet iets om op te verheugen. Afwezig, hoofdpijn. Mijn nieuwe boek kan ik niet lezen omdat mijn aandacht steeds afdwaalt. Niets blijft hangen. Ergerlijk! Hartstikke interessant onderwerp met betrekking tot sensitiviteit. Dat voelt als nuttig om te lezen, aangezien ik voor de rest weinig nuttigs kan doen. Ik krijg het niet meer voor elkaar. Buiten vallen de mussen ineens van het dak. Er is nog zo veel werk te doen in de tuin en ik kan er niks mee. Bah!
Nagels
Mijn nagels zijn zo vies, zo vies! Niet omdat ik in de aarde heb gewroet maar door de chemo. Eerst waren ze enkel een beetje geel uit geslagen. Dat was al goor. Vorige week rook ik een nare rottende lucht aan mijn handen. Het duurde even voordat ik doorhad dat het onder mijn nagel vandaan kwam. Ik ben gewoon in staat van ontbinding! Na met mijn vingers in de soda te hebben geweekt en mijn nagels heel kort te hebben afgeknipt was het weg. Die dag. Het komt vinger voor vinger en het doet nog zeer ook. Reden genoeg om het zat te mogen zijn!
Vervolg afspraken.
De vervolgafspraken lagen vandaag in de brievenbus. De woensdag na mijn laatste chemo direct een scan en vrijdag de uitslag. Ze laten er geen gras over groeien. Het is echt heel strak geregeld. Leuk en aardig allemaal maar op een moment dat ik het zat ben overvalt het me allemaal ook een beetje. Bleh!
Wat te doen nu ik het zat ben?
En nu? Wat te doen nu ik het zat ben? Nou niks. Wachten tot het weer overgaat. Doorleven, uithouwen. Rusten met een extra paracetamol. 
En de momenten dat het wel gaat zo goed mogelijk besteden. Vanmorgen ben ik even in het bos geweest. Het was heerlijk daar. Het frisse groen, de warmte van de zon, de vogels en de geuren. En ik had (bijna) cafeïne vrije koffie mee. Maar ook dit soort fijne momenten gutst het zweet van me af en is mijn kleding binnen no time doorweekt. Dan oppassen dat ik geen kou vat, want dan zijn we helemaal verder van huis.
Genadeklap
Wat me op de been houdt is dat dit de genadeklap voor mijn tumor is. Ik hoor de arts nog zeggen: “Iedere week is erg intensief en het lichaam kan er net iets beter tegen dan de tumor.” Zo is het, opdonderen met die tumor! Wegwezen en weg blijven. Heel ver bij ons vandaan. Ik ben het hartstikke beu!
Zomerjurkjes
Die prednison met dat opgezwollen gevoel ben ik ook zat. Buikpijn, te veel extra kilo’s die in de weg zitten. Ik heb geen kleding voor dit lijf en ik wil het er ook niet voor aanschaffen. Tijd voor fleurige, kleurige zomerjurkjes! Gelukkig heb ik ook wikkelrokken, die passen altijd. Die armoedige zwarte joggingbroeken ben ik nu ook bagger beu!
Zat in de zon
Ik wou dat ik in de zon zat. Voldaan na een middag rommelen in de tuin. Met een lekker koud, echt biertje, cidertje of een glas rosé. Gewoon 
omdat het kan en omdat ik ervan geniet. Het is niet dat het nu niet kan of mag en ik kies ervoor mijn lichaam en lever zo veel mogelijk te ontzien. Met die chemo genoeg afval te verwerken. Ik heb het geprobeerd met alcoholvrij bier en radler, maar met dit zonnige weer in de namiddag een aperitiefje voor het eten wordt ik niet gauw zat. Ja! Ik zou er wel zat van kunnen worden. En dat is op een andere manier!