Aftellen

Aftellen is begonnen. Van de twintig weken chemo zijn we op de helft. Vier keer om de week is acht weken en twaalf keer wekelijks maakt totaal twintig. Vandaag nummer 10 van de wekelijkse versie. Tien weken chemobehandeling achter de rug. Ik kan denken nu nog tien weken! Zeker nu de klachten toch wat opspelen. Daar kom ik straks op terug. En ik kan denken nog maar tien weken. In mijn gevoelsbeleving een wereld van verschil.

Ziektekostenverzekering.

In de vorige blog schreef ik over de ziektekostenverzekering. De tussenpersoon had ik ook een bericht gestuurd. Hij reageerde ook eerst geschrokken en opgelucht dat het om een misverstand bleek te gaan. Wat service betreft kan ik Zekerwaard zeker aanbevelen. Het was dat ik het zelf al had opgelost want ik kan er zeker op terugvallen. En dat is fijn in alle situaties omtrent verzekeringen.

Verdriet

Er zijn best momenten dat ik verdriet ervaar. Ik kan met name emotioneel voelen als ik terug denk aan momenten waarop we nog van niets wisten. Die onbevangenheid is weg. De illusie van onkwetsbaarheid is als een zeepbel uit elkaar gespat. Die gevoelens geef ik de ruimte. Dat is onomkeerbaar. Gevoelens betreft de toekomst probeer ik te hanteren door te relativeren. Zoals onder de kop aftellen. Vandaag was er weer zo’n moment van onomkeerbaar besef tijdens mijn wandeling.

Pasen.

Tijdens de  Paasdagen zelf heb ik er eigenlijk niet bij stil gestaan. En bijzonder hoe ons lichaam onbewust dingen herinnerd. Vorig jaar op tweede paasdag kreeg mijn vader een tia. Hij werd opgenomen in een verzorgingstehuis en is daar gebleven. Dit hele proces is binnen het gezin nogal vervelend verlopen en ik heb het contact tussen mij en mijn vader los gelaten. Het is geen toeval dat ik gisteren besloot te informeren hoe het met hem gaat. Het is een onbewuste gevoelsherinnering die zich opdringt. Wil worden gezien. Wat ik begrijp gaat het hem over het algemeen goed in het verzorgingstehuis. Achteraf is het prima dat het is zoals het is. De manier waarop… ach, ik had het al verwacht. Wat mij betreft had het anders gekund. Vanmorgen besefte ik tijdens het wandelen. Verhip! Het is precies rond deze tijd een jaar geleden dat hij die tia had en dat proces van afscheid begon! En ook meteen: “Toen wisten we nog van niets….” Genoeg om het gevoel van verdriet en rouw om verloren illusies van welzijn te activeren.

Klachten die opspelen

Zoals ik onder de kop aftellen al schreef. Afgelopen week speelde er meer klachten op. Zenuwpijn in mijn hele lijf. Voel me oud, stram en stijf en nog geen tachtig! Zweten, soort van opvliegers. En moe, zo moe. Weet je hoe koud een bezweet hoofd is? Kan ik ik je vertellen. Het koelt rete snel af. Dus ga ik goed ingepakt de weg op. En wat zeggen passanten? “Goh, je doet net alsof het winter is” Ha, ha, ha. Ik weet dat het lollig bedoelt is en zij kunnen niet zien dat ik kaal ben en bezweet. Ik vind die opmerking dan best irritant! Doe het namelijk niet voor mijn lol. En loop door.

Reden van opspelende klachten?

Wat de reden is van meer opspelende klachten? Het kan de chemo zijn die na twee behandelingen toeslaat. Het kunnen hormonen zijn, ik wordt niet meer ongesteld en dat wil niet zeggen dat de hormonen niets doen? Misschien zweet ik door een opvlieger? Ben ik extra kwetsbaar doordat het een jaar geleden is dat mijn vader een tia had met alle gevolgen van dien? Is het omdat de temperatuur lager is? Heb ik mezelf lichamelijk overbelast? Of is het een optelsom van deze factoren waardoor ik me slap en kwetsbaar voel vandaag?

Zelfs mijn trots geplante bloemetjes voelen met me mee. Ze hebben het de afgelopen dagen zwaar te verduren gehad door de koude wind. Ik heb ze even in de luwte gezet om bij te komen. Ik zie er tegenop vandaag om naar het ziekenhuis te gaan voor de volgende kuur. 

Hoop, moed door aftellen

Ga ook maar doen, even terugtrekken in de luwte om bij te komen… En aftellen, op naar nr. 9! Nu ben ik op de helft van het totaal van 20 weken chemo. Bij nr 8 van deze serie ben ik op de helft van het totaal van 16 chemo behandelingen. Bij nr. 6 ben ik op de helft van deze serie van 12 behandelingen. De stappen in perspectief brengen tot wat al is gedaan helpt mij. Van mijlpaal naar mijlpaal maakt het overzichtelijker, haalbaar. Het geeft een beter gevoel dan nog 10 te gaan. Er gebeurt al genoeg omheen wat het zwaar maakt.