Grenzen

Alles valt en staat bij het stellen van grenzen. Zeker vanaf het moment dat ik ziek ben geworden is het noodzakelijk grenzen te hanteren in het belang van mijn welzijn en herstel. Ook naar mijn man, René. Dat is niet gemakkelijk, want het verleggen en overschrijden van grenzen gebeurt vaak onbewust en heel subtiel.

Voorbeeld van subtiele overschrijding van grenzen

Mijn lieve René ging een boot wegbrengen verderop in de straat. Of ik mee wilde lopen om te seinen naar eventuele auto’s. Best, dan kan ik tante Bep effe gedag zeggen. “Ja, dan loop je mee en ga je daarna door om te wandelen” zegt René. De tante van René doet me denken aan mijn moeder.  Klein, eigenwijze toet, loerend door haar brilletje. Tante Bep leeft erg met ons mee en durft hier niet meer te komen vanwege onze overenthousiaste hondjes. Bij René staat “iets doen voor een ander” hoog in het vaandel.  Hij wil het graag goed doen voor tante Bep. Ik ook en wel binnen een kader wat haalbaar is voor mij. Iets doen voor een ander, met behoud van mezelf. 

Koffie

Dan hoor ik René zeggen: “Je hebt net koffie op, maar je kunt ook thee drinken bij tante Bep.” Pardon? Ho, ho, ho. Ik ging mee lopen en na een praatje weer door. Dat is voor mij nu voldoende. Opeens zit ik aan de koffietafel? Dat dacht ik niet. Het feit dat voor mij wordt ingevuld dat ik ga wandelen voelt al niet prettig. Dat vond ik nog wel een goed idee. Op de koffie niet. Heel lief bedoelt en toch een vorm van grensoverschrijding waarbij ik nu echt op mijn strepen ga staan. Dat wordt duidelijk niet gewaardeerd. Dit gebeurt andersom ook hoor. Soms moeten we elkaar even helpen herinneren waar de grens ligt.

Bij tante bep.

Tante Bep is zichtbaar blij en we babbelen wat over mijn haar. Als ik zeg: “Misschien en wordt ik wel ineens grijs” roept zij : “Nee toch?!”. Ik antwoord:  “Och, ik heb al een mannetje en die houdt wel van een beetje antiek” We lachen samen. Dan komen René en neef Rob, de kamer binnen. Wil je koffie Co’tje? Ik bedank beleefd en ga met een plak cake in mijn hand op pad. Ik heb uitgelegd dat vier personen in een ruimte mij nu te veel is. Op de terugweg zit René er nog en Jaro wil graag worden opgehaald bij zijn maatje. Dat is mij effe te kort op de wandeling dus ik stap weer binnen om te vraag of René wil rijden. Neef Rob biedt wederom koffie aan. Heel lief en bedankt. “Ik wil niks horen over mijn gastvrijheid hoor!” roept neef Rob.

Gastvrijheid.

Als er iemand momenteel niet gastvrij is, dan ben ik dat. “Gast – vrij” bevat het woord “vrij”. Als gast voel ik me niet altijd “vrij” om te bedanken. Het lijkt soms of mensen het opvatten als persoonlijke afwijzing wanneer ik bedank? Dat maakt het extra lastig om mijn grens te bewaken. In dit geval was het de eerste wie ik bezocht sinds de behandeling, dus geen enkele reden tot twijfel voor hen. Ik kom nergens en ontvang niemand. Met uitzondering de moeder van Jaro zijn maatje bij halen en brengen. Het sociaal contact van Jaro vind ik ook belangrijk. Deze afzondering van contact heeft mij vruchten wel afgeworpen.

Bloedwaarden.

Bloedwaarden. De arts belt om te vragen hoe het is gegaan en wat te vertellen over de aankomende behandeling. Mijn bloedwaarden zijn uitzonderlijk goed! Dit voelt als een compliment! Zelf denk ik dat het komt omdat ik toch middelen van de homeopaat van  Jolande Laan gebruik, gezond eet, voldoende rust neem en stress beperk. En vooral omdat ik mijn grenzen goed bewaak!

Grens naar René

Ook naar René stel ik dus meer grenzen en dat is soms best even schakelen. Als hij thuis komt tussen het werk door, is het toch stiekem wel de bedoeling dat ik alles waar ik mee bezig ben laat vallen om te luisteren.  Het is nu eenmaal zijn manier van verwerken om, liefst uitvoerig en herhaaldelijk, te vertellen. En als ik net effe lekker bezig ben met mijn blog, wil ik mijn focus houden. Tot overmaat van ramp mag mijn puber soms wel onderbreken! De zichtbare teleurstelling neem ik voor lief. Dat lijkt misschien hard en René is een volwassen man, hij komt er wel overheen. Tenslotte heeft hij ook niet altijd tijd voor mijn verhaal als hij met werk bezig is, aan de telefoon of aan de koffie zit. Op het moment dat er meer ruimte is doe ik mijn best met aandacht te luisteren. Kwaliteit boven frequentie. René en ik voelen ons veilig om dat zo bij elkaar aan te geven. Er is vertrouwen dat de aandacht wel weer komt. En dat is ook zo.

Grenzen stellen is teleurstellen

Het lijkt wel of grenzen stellen gelijk staat aan teleurstellen. Nee, ik kom niet op verjaardagsvisite al ben je vandaag 100. Nee ik ontvang nog geen visite.  Natuurlijk is het wel leuker en gezelliger als het wel makkelijk gaat! Dat is nu eenmaal even anders. Er is niks mis met het gevoel van teleurgesteld zijn. Het laat me weten dat je graag met mij wilt delen. Dat vind ik juist lief. Ik vergelijk het wel met een auto. Stel je voor, je hebt een kwart tank met brandstof en geen mogelijkheid om te tanken. Naar welke bestemming rij je? Nou, naar de meest bevredigende bestemming! Mijn prioriteit is nu eerst herstellen, Jaro, René en de dieren. Herstellen lukt mij het beste als ik goed voor mezelf zorg en grenzen stel. Dat het ongezellig wordt ervaren kan ik begrijpen. Ik kan het zien als egoïstisch of als fijn doel voor het geheel. Mijn bedoelingen zijn zowel voor mezelf als voor het geheel goed.

Veilig

Ik ontving onlangs de tekst op deze foto. Het is zo herkenbaar en waar! Het heeft heel lang geduurd  voordat ik dit onderscheid kon maken. In de meest onveilige contacten waande ik me veilig. Alsof ik tegen een leeuw zei: “He! Ik eet jouw niet op, dus eet je mij ook niet op” Inmiddels ben ik erachter dat ik op mijn intuïtie kan vertrouwen en dat er niets mis mee is om de kat even uit de boom te kijken. Of een stapje terug te nemen. Ik voel en respecteer nu mijn grenzen. Ik mag mezelf daarin beschermen. Als mijn grenzen worden gerespecteerd voel ik me veilig. Bij twijfel niet inhalen en extra veilige afstand houden. Zoals René zegt: “Beter buiten houwen dan buiten douwen!”