Waarden

Iemand in zijn waarden laten. Ik denk dat dit hetgeen is wat de chemo groep van afgelopen vrijdag een prettige groep maakt. Geen van ons probeert de ander te overtuigen van de juistheid van zijn eigen keuzes. “Doe zoals ik, want dat bevestigd dat ik het goed doe!” Gelijk willen hebben en opleggen van eigen normen of waarden. Nee, alles mag er zijn. Geen van ons  zal goedbedoelde opdringerige bemoeizorg (lees oordelen) uitspreken over het doen en laten van de ander. Jouw keuze, die op dit moment bij jouw past. Enkel bij vragen komen er tips. Ik doe het zo, dat werkt voor mij. En ook dan ben je vrij in je eigen keuze. Dat is genoeg. Wij behandelen elkaar als volwassen autonome personen. Gunnen ieder zijn eigen proces, met ieder zijn eigen middelen en  oplossingen.

Koffie

Ik ben dol op mijn kopje koffie in de ochtend. Daar moet mijn motortje op startten! Zelfs dat lukt nu niet altijd. Vanmorgen verliep het ook wat moeizaam en toch geniet ik van mijn cafeïne shot. Onlangs zei ik tegen René dat mijn lever het zwaar heeft. Ik merk dit op, omdat ik vlak na middernacht zwetend wakker wordt. Hij opperde de mogelijkheid van cafeïne vrije koffie. Hij heeft gelijk, cafeïne belast mijn lever. Ik overweeg zijn optie. Ik besluit, mijn koffie met cafeïne behoud ik voorlopig. Daarmee is het gesprek afgerond. René laat mij in mijn waarden en behandeld mij als een gelijkwaardig volwassen autonoom persoon, die eigen keuzes kan maken. Dat vind ik fijn, dat waardeer ik.

Voorjaar

Wat ik ook waardeer is het voorjaar! Tijdens mijn wandeling zie ik dat de vissen weer aan het paaien zijn! Dat maakt voor mij echt start van het voorjaar! Ik zie de vissen en kan zelfs een foto maken! Een dag met een vlaggetje. In de tijd die ik noodgedwongen thuis doorbreng zit ook een geschenk. Ik geniet op de momenten dat het kan. Zonder de pijn,  het verdriet en rouw te bagatelliseren. En hoe moeilijk ik het soms ook vind om af te stemmen op mijn gebrek aan energie. Ik ervaar het ook als leerzaam proces en een kans tot groei. Ziekte en leed brengt ook mogelijkheden tot ontwikkeling. Het leert mij nog  bewuster stil te staan bij wat voor mij belangrijk en van waarde is.

Warmte en kwetsbaarheid

Op de foto is het misschien nog niet zo goed te zien en de warmte doet mijn plantjes goed. Het is nog niet de volle pot van toen ik ze net plantte (blog 58) en ze komen bij van de kou. De zon doet mij ook goed. Ik vind het net even prettiger opstaan en bewegen. De frisse lentelucht die door het openraam komt. Het helpt me mijn leed te verzachten. Er was een tijd dat ik me schaamde als ik iets leuks deed voor mezelf. Ik ben zo blij dat ik geleerd heb me te laten verwarmen. Kwetsbaarheid toe te staan en te accepteren. Mezelf als waardevol te zien en met zorg te behandelen in plaats van streng te zijn.

Stoer

Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer in mijn valkuil stap van stoer doen en hard zijn (blog 41) Ik kan mijn kwetsbaarheid steeds beter toestaan en hanteren. Net als ik denk dat ik het onder de knie heb, kom ik het tegen op een ander niveau. Ik kom het net zo lang tegen totdat ik de balans gevonden heb. Het kwetsbare paarse bloempje hiernaast, vind ik ieder jaar op haar vaste plek tussen de bomen terug. Ieder jaar struin ik tussen de bomen om te zien of ze weer opkomt en ieder jaar staat ze weer dapper te bloeien. Ongeacht de omstandigheden. Ik krijg er telkens weer een glimlach van op mijn gezicht. Ook zij laat zich verwarmen door de zon. Net als de boom in het verhaal van  blog 33. Planten en dieren zorgen gewoon voor zichzelf, die denken niet na. En dan vinden wij mensen onszelf slimmer?!

Hard

Het raakt me als ik hoor of zie hoe lotgenoten hard zijn voor zichzelf. Ik vermoed ik dat het een manier is om zichzelf staande te houden. Zelf was ik ook te goed in bagatelliseren, ontkennen. Daar heb ik mezelf zeker tot twee keer toe een burn out mee ingewerkt. Ik kan heel goed positief denken en uithouden. Het heeft erg lang geduurd voordat ik snapte dat bij positief denken ook daden en handelingen horen om zelf gewenste verandering teweeg brengen. Lief zijn voor mezelf, groepsdruk weerstaan. Grenzen stellen, oordelen van anderen los laten. Afwisseling van rust en actie. Luisteren naar mijn lichaam. Handelen naar eigen waarden. Voelen, wat is voor mij nu belangrijk?

Vermijden

Soms lijkt het fijner de pijn te vermijden. Dat is op de korte termijn. Bij sommige lotgenoten vraagt het dagelijks leven nog veel aandacht. “Ik moet wel” Anderen kunnen ontzettend goed klagen! Of er wordt heen en weer gepeddeld tussen catastroferen (vergoten) en bagetaliseren (verkleinen). Uit ervaring weet ik dat het niet gemakkelijk is om alle aandacht op jezelf te richten en bijkomende emoties te voelen om de realiteit te accepteren. Het lijkt vaak nodig te zorg te richten op een ander. Grenzen te verleggen te koste van jezelf, jouw herstelproces of de kostbare tijd die rest. Op de lange termijn kunnen we het niet over doen. Het raakt me als ik het zie gebeuren en ik ben niet helemaal in de positie om er iets van te zeggen. Dat vind ik ongelofelijk ingewikkeld!

Waarden opleggen

Ik zou mijn mijn verworven waarden willen opleggen. Willen zeggen:” Stop ermee zo hard te reageren  of te klagen en je helemaal afhankelijk op te stellen!” Ga voelen! Ga rouwen, wentel jezelf in warmte en zachtheid. Juist nu! Je verdient het zo! Op dat moment zou ik oordelen. Dan zou ik hen willen veranderen. Mezelf boven hen plaatsen. Miskennen dat dit voor hen de beste oplossing is op dit moment. Daar vragen mijn lotgenoten niet om. Zij vragen nergens om. We zitten per ongeluk een paar uur met elkaar in dezelfde ruimte voor een chemo behandeling. Als de gelegenheid zich aandient kan ik een voorstel doen: “Ik doe het zo, dat werkt voor mij” Tot die tijd ben ik stil en reageer ik met mededogen en compassie. Als het me te veel wordt trek ik me terug en richt mijn aandacht, mededogen en compassie op mezelf. Zij zijn volwassen, autonome mensen die hun eigen keuzes maken. Bewust of onbewust.