Bijkomen

Bijkomen na de borstoperatie. Eerlijk gezegd valt het mij mee. Vandaag, de ochtend van dag vier, kom ik weer een beetje bij van het gesnij. Ik denk niet dat er echt zenuwen zijn doorgesneden of zo. De pijn valt wel mee. Op dag één voelde ik me heel mans en dat was niet helemaal realistisch. Dag twee stortte ik in en heb ik echt de hele dag geslapen om op dag drie weer op te krabbelen tot nu een redelijk vitaal gevoel. Niet dat ik iets ga ondernemen, maar best oké. Ik kreeg doorligplekken en een schraal oor omdat ik niet gewend ben om op enkel op mijn linker zijde te liggen. Nu wordt ik soms wakker, liggend op mijn rug. Dan zal ik waarschijnlijk wel snurken, maar René maakt zulke lange dagen, dat hij dat waarschijnlijk niet eens hoort. Gisteren van hij om half negen s ‘avonds thuis, vanaf zes uur s ‘morgens. Dat is vroeg in deze tijd. Hij wil ook wel even bijkomen, maar ik kan hem nu niet opvangen. Ik ben te moe en te slap.

Dag drie

Dag drie was gisteren. Wat was ik blij dat Jaro weer thuis was! Onze Mylo spuugde na het water drinken alles weer uit! Ik kan er niet boos op worden, maar het komt nu wel slecht uit. Oh, help! Wat was ik blij dat er iemand thuis was. Ik riep Jaro, maar die puber heeft natuurlijk zijn oortjes in. Appen helpt ook al niet. Pfft. Eerst zelf redden wat er te redden valt, want de plas breidt zich uit. Dan de trap op. Natuurlijk kom ik helpen, mams. Wat heerlijk dat hij al zo groot en zelfstandig is! Je zal in deze situatie met een paar afhankelijke kleintjes zitten?! We verschonen de boel samen en ik duik mijn bed weer in. Vandaag begint zijn vakantie. Ik heb bijna niets lekkers meer in huis, dus laten we eten bezorgen door de herberg 1757.Dat bevalt ons wel!

Bij komen op het toilet

Bij komen op het toilet. Het hoort er blijkbaar bij. Ik kreeg halverwege dag drie buikkrampen en haastte mij naar het toilet. Op dag één was alles goed op gang gekomen, dus ik dacht appeltje, eitje. Zo jammer. Kneiter harde ontlasting. Dat doet zeer! Handen open op schoot, uitademen en los laten. Amehoela, het lijkt wel een bevalling. Ik voel me oprecht verlost als het achter de rug is. Effe bijkomen hoor.

Zorgkaart

Op de site zorgkaart nederland, Kun je een waardering schrijven voor je zorgaanbieder. Mijn herstelmaatje en ik hebben onze waardering geschreven voor de chirurg. De arme man. Hij heeft zo’n veer in zijn kont gekregen dat hij minimaal twee weken niet kan zitten! Bovendien schept het allerlei verwachtingen waar hij misschien onmogelijk aan kan voldoen!? Wat wij als prettig hebben ervaren kan een aan der een heel andere voorstelling bij hebben. Voor mij was J. de Jong “de BOM”. Waarom? Omdat hij present was op het moment dat ik hem het meest nodig had. Hij was in het hier en nu totaal bij mij aanwezig op dat moment. Waarschijnlijk loopt hij me nu zo voorbij, want een uur later was hij met zijn volle aandacht bij mijn kamergenote. Focus op zijn werk. Privé zal J. de jong, ook gewoon een man zijn met beperkingen en mogelijkheden. Maar  voor ons was hij present, een cadeautje. En als kers op de top ontving mijn chemo app herstel maatje, een mail van hem om ons te bedanken. Wederzijds waardering. Hoe leuk is dat!? Ik vind het fijn bijkomen.

Herstellen na de borstoperatie

Herstellen na de borstoperatie valt me tot nu toe mee. Ik had verwacht dat ik niet eens zou kunnen typen. Toen ik vanmorgen wakker werd, dacht ik: “Wat een mooi weer, ik kan vandaag wel een rondje wandelen!” Leuk bedacht, in de praktijk werkt het iets anders. Het is nu de tweede dag na de borstoperatie. Gisterenavond heb ik gewoon kunnen koken. Vandaag, na het douchen stort ik in en slaap het grootste deel van de dag. Wat eigenlijk best logisch is als je nadenkt over wat er is gebeurd.

Pijn medicatie

De pijn medicatie die  ik heb meegekregen is mij te sterk. Omdat ik misselijk wordt van Diclofenac, krijg ik naast paracetamol, Tramadol. Gisteren heb ik het braaf geslikt en voor de nacht vind ik Tramadol een prima middel, maar overdag hou ik het lekker bij paracetamol. Mooi zat! Tijdens het douchen heb ik de pleister verwijdert. Volgens mij ziet het er keurig uit. Best nog wel een snee. Het litteken valt waarschijnlijk precies in een plooi van mijn huid. Helaas nu net de plooi waar mijn bh ook valt. Dat is dan weer een beetje jammer. Gelukkig knelt of schuurt het niet. Ik zal wel goed oppassen. Het is de bedoeling dat de wond hersteld na de borstoperatie.

Comfortabel

Alle zorg en behandeling is er duidelijk constant op gericht om het zo comfortabel mogelijk te maken voor de patiënt. Pijnmedicatie, iets te comfortabel, maar daar ben ik zelf bij. De loensende anesthesist met zijn accent, heeft ook prima werk verricht. Ik heb geen keelpijn of andere ongemakken ervaren. Wel een duf hoofd en sluimerende hoofdpijn. Als ik nu me gemak kan houden en stapsgewijs opbouw, kan ik voorspoedig herstellen na de borstoperatie. Dat is een dingetje, want als het aan mij lag, zat ik gisteren alweer achter het stuur van de auto. We hebben een automaat, dus ik hoef niet te schakelen. Maar dat is in combinatie met de pijnstilling geen goed idee. Het is prachtig weer, dus ik probeer af en toe naar buiten te gaan, maar dat is al snel te veel. Slapen is momenteel het meest comfortabel.

Na de borst operatie

Na de borst operatie ben ik voor mijn gevoel kort op de uitslaapkamer. Ik wordt weer naar de eerste kamer gebracht. Het bed naast mij is weg. Mijn kamergenoot wordt nu geopereerd. Ik gluur onder mijn shirt. Mijn borst zit er nog aan. Ja, je weet het maar nooit. Ik mag kiezen wat ik wil eten en drinken. Koffie, lekker. En een glas water, een broodje kaas en later krijg ik nog een smoothie. Echt niet verkeerd.

Lymfe klier

Ik lig nog wat te suffen. De lucht buiten is helder. Dan trek ik mijn sport bh aan en bekijk mijn arm. Oké, ik denk dat ik nu snap wat er wordt bedoelt met de klier eruit trekken…..

Ik vraag om een coolpack. Die hebben ze hier niet. Jammer. Het is al bijna drie uur als mijn kamermaatje terug wordt gebracht. Zij is nog vrij duf zo te zien. Omdat de zuster er is, steek ik mijn vinger op. Mag ik naar het toilet? Dat mag, voorzichtig. Nou mooi, ik heb gegeten en geplast. Naar huis denk?

Wakker

Mijn kamermaatje is inmiddels ook wakker. We kletsen wat. Ook zij krijgt eten en drinken. Heb jij een smoothie gehad? Dat wil ik ook wel. Dan komen de artsen onze kamer nog even binnen. Grappig, ik herken ze bijna niet. de Jong ziet er nog steeds jeugdig uit maar minder op zijn gemak nu in zijn lange witte jas. Goen staat naast hem en zegt weinig. Beide borst operaties zijn goed verlopen. Het weefsel wat weg is gehaald gaat op kweek. Daar krijgen we volgende week uitslag over. Indien nodig, volgt er dan nog chemo. Daar wil ik nog niet aan denken. Eerst genieten dat dit achter de rug is. Ik vind het erg fijn de heren nog even te zien na de operatie. “Meestal zijn de patiënten al weg”. Tja, wij zijn voorbeeldige patiënten. Ze willen ons hier houden. Wij willen naar huis!

Naar huis na de borst operatie

Naar huis, jippi! De mannen zijn na de operatie direct al gebeld door de Jong. De man van mijn kamermaatje komt binnen. Ik bel de taxi, mijn infuus wordt verwijderd en ik krijg net als bij een kinderfeestje een tasje met snoep mee. Geen gekleurde snoepjes met lekkere smaken, maar van deze snoepjes ga ik wel kleurtjes zien! 

Fijn thuis komen na de operatie

Ik wacht op de taxi in de hal. Hij komt om vijf uur. Het was toch een hele dag. Jaro heeft vers gepest sinasappelsap en brouwnies gemaakt. Dat is nog eens fijn thuis komen! René heeft hem gebeld nadat hij de Jong gesproken had. Dat gesprek met de Jong was een korte mededeling dat het goed is verlopen. Jaro had het best zwaar. Zijn vriendin en beste vriend hadden allebei andere bezigheden vandaag zodat ze hem niet in het moment konden bijstaan en afleiden. Daarom ging hij koken. Appelmoes en brouwnies. Heerlijk om weer thuis te zijn. Op zo’n kamer zijn allerlei andere geluiden op de gang. Komen ze binnen, of niet? Ik sta constant “aan”. Hier kan ik beter ontspannen. René heeft trammelant met zijn maaier. Hij is weer stuk, dus druk in de weer met van Iperen landbouwmechanisatie om het probleem op te lossen. Morgenochtend vroeg wordt het gerepareerd en kan hij weer door met gras maaien, alsof er niets is gebeurt. Ik moet nog wel even tijd nemen om te herstellen. Helpen met de caravanstalling zit er nu even niet in. Gelukkig neemt Jaro dat stokje over. Die heeft ook beter inzicht dan ik.

Mijn moeder

De hele avond heb ik met cool pakkingen geknuffeld. Om tien uur slik ik de eerste pijn medicatie. Ik slaap er goed op. Inslapen duurde even, maar ik slaap de nacht door. Als ik wakker wordt voel ik me zo ontroert en dankbaar dat dit allemaal mogelijk is. Ik voel me lekkerder dan na een chemo behandeling. Het is stijf, maar de pijn is goed te doen. Misschien was mijn moeder er nog geweest als zij dit traject wel kon aangaan zoals het nu is. Zij deed mee aan een experiment van een van de eerste borstsparende operaties. Zij heeft mede mogelijk gemaakt dat dit zich heeft kunnen ontwikkelen. Dat er lymfe klieren kunnen blijven zitten en ik mijn borst kan behouden. Op haar crematie wilde zij graag dat de tekst van “de steen” werd voorgelezen, door Bram Vermeulen. U hebt meerdere stenen verlegd mams. Het water zal nooit dezelfde weg meer gaan.

Dankbaar

De hele ochtend staan er regelmatig tranen in mijn ogen. Tranen van ontroering en geluk. Dankbaar voor een fijne, warme chirurg die dat uitstraalt op zijn team. Het zijn ogenschijnlijk kleine dingen. In zijn brief aan de huisarts, staat bij Ok de naam van zijn jongere collega, Goen, als eerst vermeld. Ik vind dat mooi. Tevens dankbaar voor alle uitstekende zorg tot nu toe. En bijdrage van al mijn voorgangers. Met mijn moeder in het bijzonder. En natuurlijk dankbaar voor mijn gezonde kinderen, lieve man, dieren, mijn veerkrachtige lichaam en geest. En mijn hele steunende omgeving die betrokkenheid blijft tonen. Bedankt!

De operatie

De operatie kan beginnen. “Het team is compleet” zegt de Jong. “Ik ga nu even over je heen praten”. Om de beurt geeft ieder aan wat er te melden valt. “Mevrouw heeft last van frozen sholder, zowel links als rechts, dus voorzichtig mee omgaan, hoor ik uit de hoek”. “Oh, is dat zo?” grapt de Jong, “ik dacht juist effe doordouwen” Ondertussen voel ik dat hij geruststellend over mijn arm aait. Ik hou wel van dit soort humor. Het houd de sfeer luchtig. “Ja, voeg ik toe, effe forceren, ben ik daar ook weer doorheen!” 

Het begint

De assistente zegt: Ik doe het kapje op je mond. Het is eerst alleen zuurstof. Probeer aan iets leuks te denken. de anesthesist komt naast het bed. De beste man kijkt met zijn linkeroog in zijn rechter broekzak. Eerst schrik ik, maar dan denk ik, hij doet zijn werk vast goed, anders stond hij hier niet. Als hij begint te praten is het me direct duidelijk dat hij niet degene is die mij belde. Hij heeft een zwaar Duits accent. “Probeer maar aan iets leuks te denken. Het maakt niet veel uit maar misschien helpt het. Ik hoef niet te weten wat.” Ik moet grinniken, hij zegt het op een toon alsof het een ondeugende gedachte mag zijn; “Het mag geheim blijven” Hilarisch!

De operatie in

Haal maar diep adem, zegt de assistente. Ik denk aan thuis en ben buiten op het erf. Het is een prachtige dag. Ik zie de hondjes op het erf lopen en voel me geweldig. Dan… Ik open mijn ogen en we rijden over de gang. “Oh, hallo”, hoor ik, “ik breng je naar de uitslaapkamer”. Nou ja zeg! Het lijkt wel twee seconde geleden??? Hoe kan dat nou?

Voor de operatie

Voor de operatie heb ik redelijk geslapen. Ik bedenk me s’ avonds dat ik een coolpack in de koelkast heb liggen. Na het plaatsen van de extra marker, het draad en de kleurstof in mijn borst, is het wel wat gevoelig. Dat lucht op. Gelukkig hebben we er nog een in de vriezer liggen! Als ik wakker wordt waggelt René naar de vriezer  die in de garage staan om het coolpack om te ruilen. Ik heb mijn sport BH aan. Daar kan ik het precies in frommelen. Met wat paracetamol komen we de nacht door. Hoewel dat draad behoorlijk irriteert. Dat hoort er niet, dus weerstand.

Nuchter beleid voor de operatie

Ik mag tot uiterlijk twee uur s’ nachts eten voor de operatie, dus ik neem voor we naar bed gaan een bak yoghurt met walnoten en wat andere scheppen super food. Omdat ik voor de operatie maar tot vier uur s’ nachts mag drinken, zet ik de wekker om half vier. Tenslotte heeft mijn lichaam dan afvalstoffen af te voeren dus wat extra water voor de operatie lijkt me een strak plan.

Mijn stemming voor de operatie

Mijn stemming voor de operatie is wel oké. Ik merk wel dat ik wat ongeduldig en prikkelbaar reageer. Het is toch wel spannend. Gelukkig moeten we er vroeg zijn. Half negen melden, tien uur opereren. René brengt me wel en kan me niet ophalen. Hij zegt in de auto dat hij dat rot vind. Het is een keuze om te gaan werken en ik respecteer zijn keuze. We leven er goed van en de taxi werkt prima. Zelf heb ik bedacht, tien uur opereren, elf uur klaar. Uitslapen, eten, plassen. Nou! Na de middag ergens naar huis toch?

Op de afdeling

 Op de afdeling wordt ik voor de operatie naar een kamer begeleid. Ik krijg het bed bij het raam. Een pilletje om te ontspannen en twee paracetamol. Het is onrustig en druk op de gang. Ik wacht, en wacht. Om half tien krijg ik een kamergenoot. Leuke vrouw. Zij werkt zelf op een oncologie afdeling. Het viel me op dat zij zo veel vaktermen kent. Mijn operatie blijkt niet om tien uur, maar om elf uur te zijn ingepland. Een uur langer wachten voor de operatie. De zuster verzekerd mij dat het pilletje lang werkt!

Naar de operatie zaal

Een bekende van mijn zaalmaatje werk in dit ziekenhuis en komt even aan. Ze praat zo druk en enthousiast. Ik herken het gedrag van mezelf en wordt er nu spekloof van. Ik sluit mijn ogen. Gelukkig wordt ik opgehaald. Het operatie schema is wat ingelopen. Op de gang is er even verwarring. Niemand komt mevrouw Voogd halen? “Oh, jee, het gaat toch wel goed?” Ja ,hoor, de zuster rijdt me zelf over de gang. Ik kijk nieuwsgierig om me heen. Wat een aparte ervaring.

Voorbereiding voor de operatie

Alles wordt gecheckt en gemeten door een verpleegkundige. Ik krijg een infuus en plots staat er een energiek, jeugdig vitaal ogende man naast mijn bed. Hij trekt een paarse handschoen aan en reikt zijn hand uit. Chirurg J. de Jong. Hij kijkt me vriendelijk aan en stelt zich voor. “Niet schrikken als je wakker wordt, Ik ga het via één ingang proberen. Ik zal niets vergeten maar dan hoef je maar een snee. Waarschijnlijk had ik het zelf niet eens bedacht en hij denkt al na over mijn welzijn na de operatie. Ik voel me zo serieus genomen door zijn houding. Zelfverzekerd, maar niet arrogant. Zorgzaam, maar niet opdringerig. No nonsens zonder lomp te zijn. Wat een charismatische aangename persoonlijkheid en uitstraling! Ik voel me als mens gezien en dat vind ik heel geruststellend.

Naar de operatiezaal

Voordat ik naar de operatiezaal ga wordt ik nog voorgesteld aan dokter Goen. Die loopt met dokter J. de Jong mee vandaag. Wat een bofkont met zo’n leermeester! Er komen nog twee assistenten die mij naar de operatiezaal rijden. We rijden voorbij een kamer waar ik een glimp opvang van de chirurg. Het lijkt of hij lekker ontspannen op een broodje zit te kauwen. We rijden de operatie kamer in: “Het is hier koud hoor.” zegt de assistent. Ik moet lachen. Gisteren was ik in de kelder en we rijden nu de koelkast in. Ik zie de lampen boven het operatie bed. Dit is net als op tv denk ik.

Bezieling

Dokter Coen praat tegen me. Denk maar aan iets leuks. Waar hou je van. Ik vertel over onze hondjes. Met belangstelling vraagt hij door. Hoewel ik de indruk heb dat praten met een patiënt voor hem nog wat onwennig is. Daar verschijnt chirurg J. de Jong weer. “Kijk eens zegt hij!? Allemaal voor jouw”. Ik lach: “Ik voel me een echte diva”. “Zo hoort het ook” En hij heeft gelijk. Er is zo veel geïnvesteerd om dit mogelijk te maken. de Jong ziet eruit alsof hij op zijn plek is. In zijn element. Net als Debora in de sauna als zij een opgieting geeft. Die danst op de maat van de muziek terwijl ze wappert met haar handdoeken. Zij is dan echt aan het geven! Of de bouwvakkers die ons huis bouwde, René op zijn trekker of kraan, of ik, in mijn praktijk? Ik zie bezieling die verder gaat dan geld verdienen of werk uitvoeren. Wat voel ik me dankbaar! “Even wachten tot het team compleet is” zegt hij luchtig tegen mij. “Dan kunnen we beginnen”. 

Nucleaire afdeling

Ik ben eerder op de nucleaire afdeling geweest voor een PET scan.(blog 4) Het is in de kelder, of zoals de lift zegt: “Het souterrain”. Ik krijg hier een injectie naast mijn tepel. Ook niet echt iets om me op te verheugen. Ik mag vrij vlot naar binnen. De dame die me behandeld is vriendelijk en belangstellend. “Ik ga u twee injecties geven.” Oh? Ik dacht één. Vort maar weer. Ben er nu toch. Een in de borst en een naast de tepel. Het zijn baby naaldjes dus u voelt er weinig van. Dat is dat weer opbeurend.

De injecties

Ik mag gaan liggen op een zacht matras. De injecties voel ik nauwelijks. De ingespoten vloeistof kan ik wel goed voelen. Het is net alsof de naald er nog in zit? Dat hoor ik vaker. Ik vraag of ik nog na de sauna mag als de klier(en) zijn verwijderd in verband met oedeem. Oftewel of ik dan een klotzarm stimuleer? In principe is het zo. dat als er een klier wordt verwijderd, en andere klier deze taak op zich neemt. Het zou in theorie dus gewoon moeten kunnen. Geen garantie. Ik vraag haar of we kunnen zien of de aangetaste klier de poortwachter klier is? Nee dat zal tijdens de operatie blijken. Mij is verteld dat er twee klieren uit moeten. De aangetaste klier en de poortwachter. Tenzij, de aangetaste klier de poortwaterklier is. Dan hoeft er maar één uit. (lees minder pijn)

Twee uur wachten

Ik moet twee uur wachten voordat er foto’s kunnen worden gemaakt. Het is de bedoeling dat ik om het half uur naast de tepel, waar de vloeistof zit, masseer. Ik ga naar buiten en bel René. We rijden naar de school van Jaro om hem op te halen, wandelen een stukje door het dorp en drinken wat op een terras. Ik ben ruim op tijd terug in de wachtkamer. Ik zie mensen binnen komen voor een PET scan en denk terug aan het begin. Een oudere heer en een oudere dame. Gut, als die die moeten doorstaan wat ik heb doorstaan lijkt het me een hele kluif op die leeftijd. Dan loopt er een kale dame voorbij. Dat heb ik achter de rug. Ik heb inmiddels weer een donzig vachtje op mijn hoofd. Ze zeggen wel eens dat je door ziekte vertrouwen kunt verliezen in je lichaam. En ik ben zo trots hoe mijn lichaam dit allemaal doorstaat!

Foto op de nucleaire afdeling

Voor de foto op de nucleaire afdeling gaan we naar een ander kamertje waar een voor mij, nieuw apparaat staat. Ik blijf me verwonderen! Ooit heeft iemand bedacht: “Ik ga dit maken, met dat doel”. Techniek staat voor niets. Mijn dank ik groot. Ik mag gaan liggen en we lachen om mijn verpakking. “Je kunt me zo versturen hoor!” grap ik. Geeft niks, blijft het goed vast zitten als ik slaap vannacht. De foto’s zijn gelukt en ze zoeken het op met geluid, heel grappig. Waar ik gemarkeerd moet worden met een stift ben ik beplakt. Dat zal wel weer. Er wordt assistentie gevraagd. Joh, ik heb het wel eens op de pleister gedaan. Zo gezegd zo gedaan. Nog effe een extra tape op het stukje wat al los was gehaald en klaar! Ik mag weer van de nucleaire afdeling af.  De marketing zit opmerkelijk dichtbij de draad…. Ik hoop zo dat er maar één klier uitgetrokken wordt.

Handelingen voor de borst besparende operatie

Voor handelingen voor de borst besparende operatie moet ik een dag ervoor naar het ziekenhuis. Er zijn een aantal afspraken keurig op dezelfde dag ingepland. Ik vind het toch best spannend, maar blijf herhalen wat mijn herstelmaatje apte. “Die draden zetten en contrastvloeistof, viel me ook alles mee” Dus vanmorgen op naar Alkmaar. Met René, want het land is zo nat door alle regen dat hij niet aan het werk hoeft. Ondanks dat hij nog niet mee naar binnen mag, vind ik het fijn dat hij in de buurt is en ik niet zelf hoef te rijden. Ik ben al begonnen met paracetamol, zodat ik morgen een spiegel heb opgebouwd en nu al profijt heb.

De eerste handeling voor de borst besparende operatie

De eerste handeling voor de borst besparende operatie is wederom chippen op afdeling radiologie. In blog 12 werd ik ook al gechipt, zodat de resten te vinden zijn tijdens de operatie. Ik vind het raar dat dit weer moet gebeuren. De zuster die mij verwelkomt is vriendelijk en zakelijk. Ik merk dat ik daar onrustig en onzeker van wordt. “Die draden zetten en contractvloeistof viel ook mee”, herhaal ik ik mezelf. Ik denk geen moment aan de dieren, René of mijn jongens. Pfft, de arts komt binnen. Uh, een jongeman. Hier wordt ik nog minder blij van. “Oke, denk ik om mezelf gerust te stellen, mannen zijn vaak voorzichtiger in hun handelingen.” Maar als hij begint te praten met een autoritaire houding begin ik lichtelijk paniek te voelen. “Deze chip is iets groter en de naald is iets dikker. Dus ik ga eerst een sneetje maken. En daarna de draad zonder verdoving want die naald is nog dikker” Ehhhh, help? Ik vraag hem waarom het nog een keer moet. Ten slotte is het al gebeurd? En ik wil verdorie contact, geen zakelijk verhaal.

Verschil

Dat maakt verschil. Hij vat het op als belangstelling en begint in geuren en kleuren een verhaal over radioactieve markers die kunnen blijven zitten in de MRI, maar heel gevaarlijk zijn als ze per ongeluk op de grond vallen. Maar de goedkopere versie met de draad het nu nog de voorkeur en die eerste marker gaat ook in twee keer om ongeveer dezelfde reden. Deze kunnen volgens hem wel door de MRI en zal dat wellicht in de toekomst ook gebeuren. Ik merk dat ik nu zijn persoonlijke belangstelling heb, ik begin te ontspannen. De verdoving voel ik nauwelijks en voor ik het weet zit de grote chip erin. Dan de draad zonder verdoving. Nou! Dat is ook heel goed te doen. De zuster plakt het draad tegen mijn lijf en door naar de mammografie om te zien of alles goed zit. Het draad steekt zo ver uit (30 cm) omdat het soms tijdens de operatie dieper moet.

Meiden van de mammografie

De meiden van de mammografie vind ik een stuk gezelliger. Het tape gaat weer van het draad af en ik word onder het apparaat geïnstrueerd. “Vroeger gebeurde dit op de dag van de operatie, maar we lopen wel eens uit en dan loopt het operatie schema in de war. Nu moet u slapen met het draad. Dat is wel vervelend.” Inderdaad, ik voel het zitten. Het prikt bij sommige bewegingen venijnig. Daarna wordt het draadje weer vastgeplakt. Ik lach me rot! Het zijn net buurvrouw en buurvrouw. “Oh ja, ik heb vandaag een assistente! Wil jij dit zo vasthouden?”. “Oh, ja, dat kan ik wel”. “Zo”. “Oh hij gaat onder het gaasje vandaan”. “Nou dan plakken we het erop”. “Zo beetje extra tape, hier ook nog effe.” Gechipt en verpakt als een postpakketje ga ik door naar de afdeling nucleaire geneeskunde. Ik snap waarom het soms uitliep en kan er niet boos om worden. Wat een leukerts! A je to!

Voor bereiding op de operatie

Lymfoedeem: ‘dikke armen’

Voorbereiding op de operatie van morgen. Gelukkig voelde ik me sinds vrijdag eindelijk weer iets beter. Drie weken na de laatste chemo voel ik weer wat energie. Ik blijf stram en het is veel minder. Naast allerlei telefonische afspraken met de anesthesist, verpleegkundige en het opnameplein, had ik zelf allerlei plannen ter voorbereiding op de operatie. Stofzuigen, dweilen, want dat wordt de komende 14 dagen na de operatie afgeraden. En ramen lappen wordt voorlopig afgeraden, maar dat deed ik al een poosje niet. René zegt: “Zolang het licht overdag niet aan hoeft in huis, vind ik het goed”. Fijn want ik heb er nu echt geen puf voor. Boodschappen koken, maar vooral ontspannen. Daarom vrijdag nog een middag naar de sauna geweest! Omdat er klier(en) en worden verwijderd ben ik bezorgd of ik na de operatie nog wel naar de sauna kan. Ik wil geen klotz-arm vanwege problemen met de vochtafdrijving. 

Voorbereiding operatie: Corona test

Ter voorbereiding op de operatie moet ik op zaterdag een corona test. Ook als ik al een vaccinatie zou hebben gehad, zou dat moeten. Ik heb mijn uitnodiging voor de vaccinatie gehad. En ik vind het voor nu effe goed met geprik, gesnij en vreemde stoffen in mijn lijf. Die corona test is vrij onplezierig, zoals bij velen inmiddels bekent. En ik heb zoals ik verwachtte geen corona, dus door met de andere voorbereidingen op de operatie.

Andere voorbereidingen op de operatie

Thuis, doe ik andere voorbereidingen op de operatie. Ik heb zondag voor een paar dagen boodschappen in huis gehaald en sta de hele middag te koken voor maandag, dinsdag en zondagavond. Een van mijn mannen hoeft het enkel op te warmen en iets kleins toe te voegen. Daar ben ik tevreden over. Stofzuigen en dweilen mislukt vandaag. Jammer dan. Ik hoop dat ik deze relaxte houding meeneem de rest van mijn leven. Eerder zou het een frustratie zijn, nu haal ik mijn schouders er voor op. Ons bed is verschoont en we hebben een gezonde hap. Een dag met een vlaggetje.

Kussen

Ik hoor van mijn herstelmaatje dat er speciale kussens bestaan voor na de operatie om de wond te ontlasten. Net als de gehaakte mutsjes gemaakt door vrijwilligers. Dat is een goeie tip! Tevens meldt zij dat het herstel een beetje tegenvalt. “De klieren worden er gewoon uitgetrokken”. Oké, Ik merk dat het iets met me doet als ik dat lees. Ik moet best moeite doen om met beide voetjes op de vloer te blijven. Ik heb het verdorie nog rechts ook. Auto rijden wordt dus ook weinig voorlopig. Maar, ik heb een geweldig kussen opgehaald vanmorgen. Het is een proef, hoorde ik vanmorgen in ziekenhuis Alkmaar. Waar ik was voor praktische voorbereiding op de operatie van morgen.  

Praktische voorbereidingen op de operatie.

Voor de praktische voorbereidingen op de operatie, moet ik naar het ziekenhuis. Het valt me alles mee hoe ik kon slapen. Als mijn gedachte voor het slapen gingen naar rampscenario’s, zei ik tegen mezelf: Stop hiermee, denk leuke gedachten. Halverwege de nacht opende ik mijn ogen en zag ik Willem liggen. Ik voelde een warme golf door mijn lijf gaan. Ik denk gewoon aan de dieren en René als het moeilijk word, dan lukt het me mezelf gerust te stellen en  ontspannen te blijven. Ten slotte heeft mijn herstelmaatje gezegd dat het allemaal meevalt. Het komt goed. Nee, het is al goed!

Rustweek

Ik heb een rustweek. Tenminste, geen onderzoeken. Enkel telefonische afspraken. En dat voel ik. Mijn armen en benen doen zo zeer. En ik voel me zo moe! De hele dag voel ik me alsof ik op een oude fiets rij, met tegenwind en dus amper vooruit kom. Alles is zwaar en moeizaam. Ik zucht, steun en kreun de hele dag door. “Gezellig” voor René en Jaro. Volgens de berichten zou ik nu zo’n beetje meer energie moeten gaan voelen? Nou, ik merk er weinig van. Ik voel me vermoeider dan de laatste dag voor de volgende chemo. En dat is toch het niveau waar ik vanuit wil gaan. Zo werkt het dus blijkbaar niet. Trek maar  een potje geduld open.

Fietsen

Volgens de fysio is wandelen goed en fietsen beter. Dan moet je hart effe flink pompen en gaat het bloed lekker stromen. Ik ben veel energie kwijt aan het vroeg opstaan en auto rijden. Maar besluit toch dapper de fiets te pakken. Net als ik bij de poort sta, komt onze nieuwe buurvrouw alweer met een prachtige bos bloemen. Veel te gek en super lief! Wat verleidelijk om haar binnen te vragen en de fiets aan de kant te zetten. Maar nee. Ik bedank haar vriendelijk en beloof als ik terugkom even bij haar aan te komen. Zo gezegd zo gedaan. Zweten als een otter natuurlijk! Op het eind van de straat dacht ik al “Zo ik ben moe, zal ik terug gaan?” En ik wil met zo’n goed mogelijke conditie de operatie in. Dus hupsakee,  maar zodra ik van de fiets afstap is het alsof ik net uit een kermisattractie stap. Iets met waggelen als een pinguïn met rubberen benen en klotsende knieën?

Onzichtbare vijand

Kanker lijkt op vechten tegen een onzichtbare vijand. Ik zie best tegen de operatie op. Als ik nu pijn had en beperkt werd zou ik een operatie wellicht als een opluchting beschouwen? In mijn hoofd weet ik dat dit prik en snijwerk nodig is om kans op herhaling te beperken. Maar ik heb geen pijn in mijn borst. De rest van mijn lichaam is stram en stijf, maar mijn borst bungelt er ontspannen bij. Het is nuttig en het voelt niet nuttig. Net als de chemo behandelingen is het ongrijpbaar.

Goed nieuws 

Maar dan komt er goed nieuws van mijn herstel maatje. “Nou ff eerlijk hoef je hier niet tegenop te zien” Zij heeft alles net achter de rug. “Ze zijn zo lief, ontspannen en kundig.  Voor je het weet is het klaar” Kijk! Dat benne berichten! Hoe ik zelf probeerde te bedenken dat het kan meevallen. “De chemo is ook gelukt etc”. Dit bericht van een ervaringsdeskundige doet me goed. Ook de voorbereidende handelingen waar ik nog banger voor was, zijn haar alles mee gevallen. En al op de dag van haar operatie, stuurt zij me als een lieve grote zus, een geruststellende app! Daar wordt ik heel blij van. Niet dat ik nu fluitend heen ga, maar het neemt wel een deel spanning weg zodat dit echt een rustweek kan zijn.

Sport BH

Op naar de stad voor een sport BH. Niet om mee te sporten, maar voor ondersteuning na de operatie. Een maand lang, dag en nacht een sport BH dragen. Doe mij er maar minstens twee dan. Online bestellen kan ook, maar dan heb ik vast gedoe met terug sturen. Ik speur in de winkel naar een rijpere dame. Z’n jong grietje zal het misschien ook weten en kunnen, maar dit voelt effe prettiger. Mijn oog valt op een dame met kort geverfd zilvergrijs haar. Bingo! Ze vraagt naar mijn maat. “Geen idee?!” antwoord ik, ik ben zo aangekomen dat mijn bh’s niet meer passen. Zij doet een schatting en gaat boven kijken voor andere kleuren.

Met de sport BH in het pashokje

In het pashokje beland na een wachtrij van heb ik jouw daar. Bloedheet! Sta ik daar met ontbloot bovenlijf voor de spiegel. Alles lijkt nog groter. Zou het een lachspiegel zijn? Wat een lijf. De sport BH heeft een voorsluiting met een rits. Dat is makkelijker bij het aantrekken na de operatie. Nu ben ik ook stram en stijf. Mijn hele lijf doet zeer. met name mijn benen en schouders. Ik krijg de boel niet binnenboord. En als ik alle hens aan dek heb, rolt alles eruit voordat ik de rits kan dichtprutsen. Mijn nek voelt klam aan, ik zucht. Dit is niet de goede maat. Effe die andere proberen. Ah, kijk, daar zit ook een haakje onder de rits. Dat gaat beter. Lukt het met de sport BH? Vraagt de mevrouw vriendelijk aan de andere kant van het deurtje. Ik overhandig haar de te kleine BH. Toch een F dus. Op zich vind ik dat niet erg, als die buik eronder maar wat minder was. Het voelt zo kolossaal.

Afrekenen van de sport BH

Naar de kassa om af te rekenen. Wat is het veranderd in de loop van de jaren! Er lopen vrouwen met oortjes in die druk opruimen en mensen helpen. In de hoek hangt kinky kleding, leer met zweepjes en zwarte struisvogelveren? Daar ging je vroeger voor naar een seks shop. Hoor mij! Vroeger. Ik wordt oud! Gelukkig maar, het is de enige manier om niet jong dood te gaan. Bij de kassa ben ik aangenaam verrast. De prijs valt mij mee. Normaal zijn we meer kwijt voor een bh. Gelukkig, want als dit achter de rug is en wel weer wat gewicht verlies, zal ik ze waarschijnlijk nooit meer passen en dragen. Voor nu is de buit binnen. Kan maar klaar zijn. We stappen met de sport BH’s in een tasje naar buiten. Zullen we onderweg naar huis wat eten aan het strand? Goed idee schat, het kan weer!