Bewegen

“Bewegen!”, is het advies van mijn chemo maatje. Zij heeft die sombere gedachten (blog 119) ook gehad. “De natuur geeft je kracht!.” Ik weet het, zij heeft gelijk. Dus loop ik een dag later met mijn puber, samen mopperend en klagend over, het te hoge gras, het te warme weer en schapenpoep, een ronde. “Straks hebben we ook nog teken”, klagen we tegelijk. In de winter was deze ronde prima te doen. Mijn benen doen zeer. “Als ik ga zitten kom ik nooit meer overeind”, denk ik. Bewegen kan leuk zijn en gezond, maar ik kom effe niet meer van mijn kont.

Controle

Controle voor de wond. Het gaat de goede kant op en toch nog maar een keer wondvocht aftappen. Al was het maar om te zien hoe het eruit ziet. Maar 120 ml vocht en het ziet er nog wel pusserig uit. Hardnekkige streptokokken. Dat is een veestapel waar ik niet op zit te wachten. Antibiotica tot vrijdag nemen. Maandag weer een intake op de borstkliniek betreft de hormoon therapie. Dan kan er altijd nog even naar de wond gekeken worden. Geef het maar aan. “Hoe gaat het verder met je?”

Conditie en bewegen

“Mijn conditie is wel erg slecht, bewegen valt nog niet mee”. “Zullen we een oncologisch fysio traject opstarten? Dat is speciaal op jouw situatie afgestemd” stelt Marije voor. Ergens verwacht ik dat als de scholen weer beginnen en de wekker weer vroeg gaat, veel weer in balans komt. Maar als voor de bestraling de hormoontherapie al begint, ben ik bang een nog gewichtiger persoon te worden. Eerlijk gezegd doe ik er nog weinig aan. “Extra ijsje kan nog wel, het is tenslotte vakantie.” Met die houding raak ik nog verder van het pad af. Maatje 36 is verleden tijd, dat kan ik accepteren. Maar maat 46, daar ben ik niet aan toe. Dus eerst fysio Christa gebeld,(blog 85) maar die heeft geen groep. Ik heb wel een afspraak gemaakt om te zien wat zij kan doen. En bewegen lijkt me wel fijn met een groep. Ik heb wel eens gesport tussen groep van de hartrevalidatie. Zag er gezellig uit, bewegen met lotgenoten.

Bestraling

“Drie augustus heb je telefonisch contact met de bestralingsarts” zegt Marije. “Oh, ja?!, ik was er zo heen gereden”. Het is veranderd nadat zij de arts gesproken heeft over mijn ontstoken wond. Jippie!!!!!! Dat betekent uitstel en dat komt mij heel goed uit. Wat mij betreft mag alles pas na de 24 ste starten. Praktisch omdat ik dan toch richting Alkmaar ga. En eerst heb ik een groot aantal wandel koffie en/of lunch afspraken ingepland. Tijd voor contact is weer aangebroken. We hebben wat te vieren. En natuurlijk de komst van mijn oudste met zijn vriendin. Die week ben ik occupied. Tot dan staat mijn wereld even stil, daarna ga ik wel weer met de wereld mee bewegen. Na de bestraling gaat de deur van mijn praktijk weer op een kier. Eerst voor mijn vaste gasten die af en toe een APK’tje willen en dan doorpakken met nieuwe aanmeldingen. Wat een gek jaar. 

Pauze

Pauze, eindelijk voelt het alsof ik tijd heb om bij te komen. De antibiotica kuur is verlengd met zeven dagen, maar daar heb ik weinig hinder van. Ik moet even niets en daar was ik wel aan toe. Maandag nog even voor controle van de ontsteking en dan 2 augustus weer. Langzaam komen gedachten aan activiteiten weer omhoog. Fietsen, wandelen. Langzaam en gedachten, want het heeft weinig zin om nu als een malle te gaan sporten. Maar die extra kilo’s verdwijnen niet vanzelf. Er wordt gezegd dat het me niet misstaat. Ik vind het maar niks. Mijn hoofd is zo klein in verhouding. Al mijn fleurige jurkjes knellen. Harstikke zonde. En nu eerst even een welverdiende pauze. Ik geniet (met mate) van een koud Hertog Jannetje in de zon, Tijdens de bestraling wordt een alcoholische versnapering weer sterk afgeraden. We eten sla van de tafeltuin. Het zwaarste is achter de rug. En nu?

Verwerken

Soms wordt ik overvallen door een onbestemd gevoel. En nu?  Is het pauze of is het tijd om te verwerken? Ik heb alles wat mijn hartje begeert. En soms voel ik me ineens overweldigend door zinloosheid. Waar zijn we mee bezig? Waarom? Wat is het nut? Ik heb kanker overleefd. Ik zou toch blij moeten zijn? Zover ik kan weten hoe depressie voelt, beangstigen deze gedachten en gevoelens mij. Ik schrik ervan.Hoewel ik mezelf steeds meer herken in mijn doen en laten is dit nieuw voor mij. Het maakt dat ik me verdrietig voel en ik weet er geen raad mee. Misschien tijd voor supervisie? 

Zinloosheid

De zinloosheid die ik voel heeft vooral te maken met maatschappelijke dingen. Ik moet me als therapeut constant verantwoorden met nieuwe regels die kosten met zich mee brengen. Werk hard om alle kosten te voldoen en een bijdrage te leveren aan het welzijn van de maatschappij. Maar kan geen arbeidsongeschiktheid verzekering betalen. René werkt zich momenteel helemaal een slag in de rondte, van s ‘morgens vroeg tot s’ avonds laat voor het geheel. Om vervolgens te worden uitgekotst  door de maatschappij vanwege het stikstofbeleid. Jongeren die geen huis kunnen kopen en zich verdwaald voelen in de huidige maatschappij. De toekomst lijkt zo onzeker. Het voelt allemaal zo groot. En waarom? Ik begrijp het niet.

Pauze

Je snapt dat als ik zo denk, ik wel even aan een pauze toe ben. Het is een fijne pauze en tevens niet gemakkelijk. Je zou denken dat iemand blij is te leven na het overwinnen van kanker. Dat ben ik ook wel en trots. Ik had nooit gedacht dat ik een chemo traject en een operatie aan zou kunnen. Deze mistroostige, verdrietige, onmachtige  gedachte en gevoelens heb ik niet zien aankomen. En ik heb geen idee wat ik ermee moet of wat ik ermee kan. Deze maatschappelijke kwesties kan ik niet veranderen. Ik heb een pauze en geef ook deze pijnlijke gevoelens de ruimte. En ben benieuwt waar het me naartoe leid. In mijn praktijk staat dit bordt. Ook al heb ik op dit moment soms twijfels over de toekomst. Ergens weet ik dat, als mijn leven geen meer zin had gehad, ik wel dood was gegaan. En ik weet, voel ook, dat mijn aanwezigheid hier thuis en in mijn werk zeer wordt gewaardeerd. 

Meno pauze

Dus onder het motto: “Alles komt en gaat, dit ook.” Onderga ik deze gevoelens lijdzaam en kies ik ervoor te  genieten van de aangename momenten tijdens mijn pauze van de behandelingen. Het kan ook iets hormonaal zijn. Tenslotte is dat ook over de hoop gehaald en ben ik vervroegd in de meno pauze beland. Hormonen zij gekke dingen. Of door mijn darmen. Het schijnt dat je gemoedstoestand ook kan worden beïnvloed vanuit de darmen. Antibiotica vermoord de darmflora. Dus op naar Yolande voor een potje probiotica om dit te herstellen. Lichaam en geest weer in balans brengen.

Huisarts

Huisarts, staat vandaag op ons programma. Ik heb behoefte aan een APK vanwege allerlei sluimerende klachten. Klachten waar ik nooit eerder voor naar de huisarts ging, omdat ik iets ergs zou kunnen mankeren of geen zin had om hiervoor het eigen risico aan te breken. Ik zei het al eerder, ik was een echte zorgmijder. Nu ik mijn chemo traject heb doorlopen denk ik. “Kijk het maar na. Been there, done that.” Voorkomen is beter dan genezen.

Kennis maken met de huisarts

Jaro gaat met me mee om kennis te maken met de huisarts. Wij staan nog geen jaar ingeschreven in deze praktijk. Zoals ik Jaro ken, is het voor hem prettig te ervaren hoe het gaat voordat hij zelf noodgedwongen heen moet. Ik heb geïnformeerd tijdens het maken van de afspraak en hij is van harte welkom. Voorbeeldig zit hij naast mij terwijl ik mijn kwaaltjes bespreek. Verwaarloosde klachten kunnen immers ook leiden tot kanker. Nou, ik bedank. Ben effe klaar met kanker en alles wat erbij komt.

Mijn kwaaltjes bespreken met de huisarts

Mijn kwaaltjes bespreken met de huisarts. Zij is een vriendelijke vrouw. Dezelfde als bij wie ik mijn knobbeltje presenteerde. Ik begin met mijn oog. Niet dat ik daar door verwaarlozing een tumor verwacht, maar meer dat het ontzettend irritant is dat het al een paar jaar prikt en ik soms vlekken zie. Daarvoor wordt ik doorverwezen naar een specialist in het ziekenhuis. “Prima, mijn eigen risico is toch al op”, grap ik. Dan de vlekjes op mijn huid. Ik had vlekjes die nu verdwijnen. Huidkanker is iets wat op je grootste orgaan zit, de huid. Gelukkig hoef ik me daar nu geen zorgen over te maken. De vlekjes zijn niet verontrustend. Fijn!

Tot slot

Tot slot mijn buik. Rechts boven heb ik al jaren een pijnlijke plek die vooral opspeelt tijdens het autorijden, of als ik zit. De osteopaat dacht aan de lever of de darm, maar bood geen bevredigende behandeling. De homeopaat mocht ook niet baten. En daar lig ik bij de huisarts die vrijwel direct zegt: Ja het voelt als je maagkuiltje. Ik ga je maagtabletten geven om te zien wat het doet. Mooi, dat had ik dus eerder kunnen doen! Alles wat ik nu kan doen om maag of darmkanker te voorkomen is meegenomen. Binnen een korte tijd ben ik een aantal zorgen armer en gerust gesteld! 

Kussentje ingepikt

Ondertussen is mijn kussentje ingepikt. Ik gebruik het zelf nog wel, maar veel minder. Sinds de ontsteking afzakt hem ik minder behoefte aan ondersteuning en kan ik mijn arm steeds meer gebruiken zonder pijn. Hoe mooi is het dan dat er evengoed dankbaar gebruik van wordt gemaakt? Ik zou het eventueel zelf ook als neksteun kunnen gebruiken. Maak King Fudge ligt hier zo prinsheerlijk van te genieten, dat ik het kussentje met alle liefde door hem laat gebruiken. Is het niet hartverwarmend!? Onze dieren mogen heel veel. (lees bijna alles)

Na de huisarts volgt de kapper!

Na de huisarts is ben ik van plan een afspraak te maken bij de kapper. Mijn haar lijkt meer op de vacht van een dier dan mensenhaar. Ik droomde laatst, dat ik over de markt liep en mijn hand door mijn lange haren streek. “Nou, dat is snel gegaan!”, dacht ik in mijn droom. Maar toen werd ik wakker en was ik nog kaal! Inmiddels groeit het onregelmatig, piekerig. Ik kan niet wachten tot de bovenkant ook weer zwaar genoeg is zodat het plat valt. Mijn hoofdhuid is nu nog goed zichtbaar. De eerste keer naar de kapper na mijn kale fase. Wat een mijlpaal ! De kapster is nu nog op vakantie, maar beetje snoeien is geen overbodige luxe! Ik heb er zin in.

Verloop

Het verloop van mijn herstel komt in rustiger vaarwater. De antibiotica doet zijn werk en ik heb al veel meer bewegingsruimte. De hele zondagmiddag slof ik met een klein gietertje van de sloot naar mijn plantjes. Tenminste , het voelt als de hele middag. En naar de wc, want de antibiotica werkt hevig op mijn darmen! Stond al in de bijsluiter en deze antibiotica doet wat het beloofd op dit gebied.  Ik durf geen windje te laten waaien. Mijn borst voelt wel weer gespannen. Maar ik gebruik geen pijnstilling meer en de koorts is ook vrijwel weg. In blog 114, vroeg ik me af wat de norm was bij het herstel na een borstoperatie. Ik heb geen referentiekader met vergelijkingsmateriaal. Achteraf bleek dat het de ongewenste kant op ging. Gelukkig is er op tijd ingegrepen en met de kennis die ik nu heb. Maak ik andere keuzes.

Maandag ochtend.

De afspraak is, dat Marije Blom mij donderdag belt over de uitslag van de kweek. Ze gaf aan dat het waarschijnlijk nodig is, mijn borst nogmaals te ontlasten. Ondanks dat de antibiotica zijn werk goed blijkt te doen, voel ik weer behoorlijk wat spanning op mijn borst. Ik besluit maandagochtend de afdeling mamacare te bellen om het verloop te bespreken. Zo geweldig! Ik verteld mijn verhaal. Ik ga het even overleggen en u wordt zo terug gebeld. En dat gebeurt ook! Marije wil u vanmiddag toch graag even zien om zelf het verloop te bepalen. Heel fijn!

Verloop van een drukke dag

Zo is mijn maandag een drukke dag. Het verloop van mijn schema is: Jaro naar Alkmaar brengen met de schakel auto, want zijn fiets moet mee. Dat is voor mijn rechterarm waar de operatie was dus best belastend. Hij gaat voor de eerste keer met zijn meissie naar de bios. Dat moet doorgaan! Geweldig. Dan door naar Den helder, naar de borstkliniek om mijn borst af te laten tappen. Even rust en weer naar Alkmaar om Jaro op te halen. Best een uitdaging. Vrijdag kon ik nog niet eens zelfstandig naar Den Helder, maar het lukt. Een dag met een vlaggetje.

Borst aftappen

Aangekomen in Den Helder haal ik mijn dag ticket. Ik zie, afdeling chirurgie, H1. Daar trap ik niet nog een keer in. Ik weet nu, afdeling chirurgie, is nummer 16. Not! Aangekomen bij chirurgie wordt ik naar de borstkliniek verwezen, H1. Hilarisch! Weer een rondje ziekenhuis. Het is zo druk in de wachtkamer dat ik me bijna schuldig voel. Ik ben er tussen gepland. Maar de anderen blijken te wachten op andere artsen. Marije haalt me op en bekijkt mijn borst. Ja, we gaan toch nog even ontlasten. Ik ben nog nooit zo vrijwillig voor een prik naar het ziekenhuis gegaan! Weer bijna 300 ml vocht in het bakje. Goor, geel van kleur deze keer. Marije zegt: “het is goed dat we dit hebben gedaan.” Soms heeft het lichaam een beetje hulp nodig. Het is goed voor het verloop van mijn herstel.

Van de nood een deugd maken

Ik mag graag van de nood een deugd maken. Het verloop zo beïnvloeden dat ik van een nadeel een voordeel mee kan pakken. Onderweg naar Den Helder werd ik gebeld door de afdeling radiotherapie, bestraling betreft een afspraak. Drie augustus de intake al! En direct aftekenen, dus op korte termijn bestralen. Ik zie in mijn agenda dat dit al over twee weken is. De tranen schieten in mijn ogen. Alweer zo snel. Ik had zo gehoopt op wat hersteltijd. En mijn oudste komt over met zijn vriendin uit het buienland. Ik heb hem drie jaar niet gezien en haar nog nooit. Ik had zo gehoopt dat de bestraling pas zou beginnen na hun vertrek. Wat een tegenvaller! Ik voel nu echt even de behoefte aan een adempauze. Tenzij het echt nadelig is voor het verloop van de kankerbestrijding, vind ik het voor nu effe genoeg.

Maar dan, is het verloop beïnvloeden mogelijk?

Maar dan ben ik bij Marije, om mijn borst te ontlasten. Ik vertel haar dat ik bericht heb gehad betreft de intake. “Meestal beginnen ze de bestraling een week na het aftekenen”, zegt zij. “Kan dat al nu het nog ontstoken is?”, vraag ik haar. Nou, het moet wel rustig zijn. “Hoe lang is het nu geleden? ” “Twee weken, morgen mag ik in bad. “. Ze lacht. “Nee, jij mag morgen nog niet in bad. Het mag wel even of met de wond boven het water, maar nog even voorzichtig zijn” Ik zal contact opnemen met de radioloog. Ik vertel haar over mijn wens betreft uitstel. ” “Wanneer wil je precies?” vraagt Marije. Nou liefst na de schoolvakantie. Dat scheelt mij een hoop gedoe. Ze kijkt me bedenkelijk aan. “Ik ga mijn best voor je doen, maar beloof niks.” Nou! Zo kan ik toch voordeel hebben van mijn ontsteking en het verloop beïnvloeden. Toeval bestaat, daar wordt ik blij van! Gewoon het geheel blijven zien.

Gevoel

Gevoel. In mijn bericht van de uitslag mis ik gevoel. Op het moment dat de arts zegt: “De tumor was dood”, antwoord ik koel met : “Dat wist ik”. Dat voel ik ook zo. Net zoals ik stiekem heus wel wist dat het foute boel was toen ik naar de huisarts ging en mijn gevoel glashard ontkende. Waarom voel ik me dan niet blij dat mijn gevoel wordt bevestigd? Deze hele blog zou gaan over gedachten gevoel en gedrag? Als ik de uitslag van de kweek terug lees is het een soort van technisch verslag. Waarom zo onpersoonlijk en rationeel?

Gevoel rationaliseren

Gevoel rationaliseren kan ik goed. Daarmee zet ik niet toegestane gevoelens buiten spel. Dan kan ik mijn gevoel lekker uit de weg gaan. “Ik wist het al, dat voelde ik gewoon. En ging er vanuit dat het goed was. Logisch dat ik dan geen spanning of blijdschap voel”, zeg ik tegen mezelf. Ik geloof het ook nog. Zo, ik heb een verklaring dus is mijn geweten weer gesust.  “En ik moest me groot houden voor Jaro. Hij is de “kleine” Als René mee geweest was had ik op hem kunnen leunen. Dan had ik meer gevoel toe gelaten. Het is heel goed van mij, dat ik niet op mijn kind leun”, beredeneer ik door. “Oh, nee dat klopt niet. Er was naast ontkende spanning ook goed en blij bericht. Opluchting hadden we makkelijk kunnen delen?”

Drogredenen

Ik vervolg mijn onderbouwing met nog meer drogredenen: “De lezers die de blog volgen moest ik op de hoogte brengen. Zij leven mee. Ik was moe, had pijn en dus hield ik het zakelijk. Dat is het natuurlijk!” Hield ik mezelf voor de gek. Het waren op zich factoren die zouden kunnen meespelen. Maar het zijn ook drogredenen, zelfbedrog. Want ik voel nog steeds niet het : “Oh, ja!” gevoel wat ik wil vinden. Nog een schepje er boven op. “Met zulke goeie uitslagen van de MRI en het verloop van de chemo, kan het toch bijna niet anders dat de buit binnen is? Zeker drie artsen hebben gezegd dat de verwachting goed is?” “Het zou zelfs raar zijn met al deze informatie dat ik spanning zou voelen over de uitslag! ” Ik zie een beeld uit het verleden. Het is mijn moeder: Zij snuift: ” Huh, aanstellerij, wat een aandachtrekker!” zou zij zeggen. Oké, hier gebeurt iets belangrijks.

Gevoel in mijn gezin van herkomst

Gevoel werd in mijn gezin van herkomst opgepot en ingeslikt. Of opgepot en ongenuanceerd gespuid als de emmer over liep. Meer smaken waren er niet. Of een grap, weglachen. Dat mocht wel. Is dit een verwijt naar mijn ouders? Nee, joh! Die komen ook ergens vandaan. Zij zijn in de oorlog opgegroeid en waren bezig met basis behoeften. Eten, een dak oven je hoofd verwerven, veiligheid, overleven. En dat is het prima gelukt met de middelen die zij tot hun beschikking hadden. Bovendien hadden zij blijkbaar ook geen lichtend voorbeeld, over hoe je anders met gevoel zou kunnen omgaan. Mijn generatie was materieel in basisbehoeften voorzien. Dus ik heb de kans gegrepen meer te leren over gevoel. Waarom doe ik dan zo? Voelde ik dan niets gisteren? Deels heb ik mezelf duidelijk geblokkeerd en op één moment voelde ik kwetsbaarheid.

Kwetsbaarheid

Kwetsbaar, als Marije bij aanvang vraagt: Hoe is het nu met je? Hoe heb jij het afgelopen jaar beleefd. Voel ik tranen opkomen. Ik zeg dat het zwaar was en niet leuk en slik de tranen weg. Volwassen gedrag, geen slachtoffer gedrag! Waar haal ik het vandaan? Ik heb een f*cking zware periode achter de rug. Dan hoef ik me toch voor niemand groot te houden? Ja, nu. Nu lopen de tranen over mijn wangen. Toe maar, laat die bevroren tranen maar stromen. Geef het de ruimte. Ook dat mag er zijn. Gelukkig wist ik mezelf tijdens het gesprek tevens te beheersen. Ik heb de neiging om haar over de blog te vertellen om af te leiden en te zeggen dat het ook als een overwinning voelt. Zo bang om overspoeld te worden door emotie. Zij vraagt het, dan mag het er toch zijn? Waarom doe ik zo?

Voorbeeld

Ik hield me groter dan ik ben. Vandaag pas, kan ik mezelf toestemming geven deze kwetsbaarheid toe te laten. Tijdens mijn leertherapie hebben we hieraan gewerkt. En in spannende situaties val, ook ik, terug op mijn basis strategie. Zette ik mezelf schrap. Weer een beeld uit mijn verleden. Ik ben een klein meisje en wordt s’ avonds wakker van vreemde geluiden. Ik sluip halverwege de trap af en zie mijn moeder bij de wc onder de trap, met haar kunstgebit in haar hand. “Mama, wat is er?” vraag ik geschrokken. Ze ziet me, schrikt zichtbaar en wijst naar boven. “Ga slapen!” sist zij woedend. Achteraf denk ik dat zij moest braken en niet wilde dat ik dat zag. Zij was mijn eerste voorbeeld hoe je gedraagt als volwassen vrouw.

Verwarring

Verwarring voelde ik ook tijdens het arts bezoek. Thuis evalueer ik en vraag ik Jaro wat hij heeft gehoord betreft de bestraling en de klieren die zijn verwijderd. Het was van te voren bekent dat ik zou moeten worden bestraald. Blijkbaar ging dat toen alleen om mijn borst. Zo ver ik weet was duidelijk dat er klieren waren aangetast. Ik hoor dat bekent is dat chemo niets doet bij de klieren. Daarom moet nu ook de oksel worden bestraalt? Het punt is dat ik in het gesprek mijn verwarring niet onder woorden kon brengen. Ik was verward over mijn verwarring. We wisten toch dat er klieren waren aangetast? Dan hadden we er toch vanaf het begin van kunnen uitgaan dat mijn oksel ook moest worden bestraald? Gelukkig had ik geen idee dat dit apart ging. Ik ervaar dit nieuws niet echt als tegenvaller. Het ergste nieuws wat ik kon krijgen was dat ik extra chemo zou moeten. Dat kan ik en dat hoeft gelukkig niet. Ik ervaar het als een opluchting. De rest hoor ik wel bij de intake voor de bestraling.

Opluchting

Opluchting ervaar ik als er niet in mijn ontstoken borst hoeft worden geknepen. Maar waarom geen opluchting en blijdschap op het moment dat we het nieuws horen dat de kanker met succes is verwijderd? Waarom voel ik hier geen geen gevoel bij? Ik begrijp er niets van. Het verward me. Ik voel dat het niet klopt ondanks mijn logisch geformuleerde (be) drogredenen. In een app bericht schrijf ik dat de kanker in theorie weg is. Een lieve collega en vriendin, die zelf een andere vorm van kanker heeft overwonnen vraagt: “Zeggen ze dat?. Hoe komt het dat je niet gerust bent.” Haar onbevangen vraag raakt mij. Zij ervaart dit anders, terwijl zij het zelf ook heeft meegemaakt?  Dan zit het dus in mij. Hoe dan?

Spoken uit het verleden die gevoel kunnen beïnvloeden.

Ineens valt er een kwartje. Ik hoor de stem van mijn vader. “Jij denk nu zeker dat je heel wat bent….” Natuurlijk! Hij vond het altijd nodig om de realiteit te benadrukken. Waarom hij dat deed? Misschien om te beschermen tegen teleurstelling of kapsones. Misschien om te kleineren of een poging te projecteren wat er vroeger bij hem gebeurde, als hij blij en trots was op zichzelf. Hoe mooi zelfstandig leven hij ook voor ons had opgebouwd, samen met onze moeder. Hij kan zijn waarde niet erkennen. De puzzelstukjes vallen op zijn plek. Ik geef mijn gevoel van vreugde en overwinning de ruimte en voel een gevoel van ontroering opwellen. Zacht, warm en licht voelt het nu in mij. Met compassie kijk ik naar mijn paps en mams. Ze hebben mij ook zo veel goed en nuttigs bijgebracht. Trots op mezelf dat ik dit heb onderzocht en mezelf weer een stukje heb kunnen bevrijden van lasten uit het verleden die niet bij mij horen. Me, myself and I, zijn kankervrij!  Mijn denken, voelen en handelen heb ik weer in balans gebracht. Yoehoe! We gaan taart bakken.

Uitslag van de kweek

Uitslag van de kweek dus op naar het ziekenhuis. De taxi is drie kwartier te vroeg. Wij zijn nog helemaal niet zo ver. Geeft niet hoor, zegt de chauffeur, als we om kwart voor twee maar rijden. Dat is nog steeds een kwartier vroeger dan de afgesproken tijd. Maar oké, dat valt binnen de marge. Dat is wel lastig met de taxi. Maar goed, ik slof weer naar binnen en we maken ons op voor vertrek. De chauffeur beschrijft alles wat hij doet en controleert hardop. Wat treffen we het weer. Nog 900 meter, nog 800. Serieus, waarom? Jaro en ik hebben vluchtig oogcontact en moeten moeite doen ons lachen in te houden. Ruim op tijd stappen we uit bij noord west ziekenhuis locatie Den Helder, voor de uitslag van de kweek. Ik voel me wel goed. Blij uit die auto te zijn.

De afdeling

Ik meld me aan en krijg het nummer van de afdeling H1, dat is de borstkliniek en daaronder staat afdeling chirurgie? Het zal.

Jaro en ik lopen naar de afdeling H1 en zien een melding op de deur. Afdeling gesloten? HUH!? Hoe dan? Er loopt een mevrouw op de gang die ons verwijst naar de afdeling chirurgie 16. Aan de andere kant van het gebouw. Ook goed, doen we dat. We hebben tijd genoeg dus wandelen kalm naar de betreffende afdeling. Ik meld me bij de balie en zie de arts. “Zo gaat het al de hele dag!”, zegt zij. Ga maar zitten, ik weet nu dat je er bent. Zij vindt het knullig. Ik vind het wel lekker. Dit deel van het gebouw is koeler. En we hebben een beetje beweging gehad.

Aan de beurt

Als we aan de beurt zijn, gaan we het kamertje binnen. Marije Blom behandeld me vanaf het begin dat ik borstkanker heb. Het is een lieve zachtaardige vrouw met humor. Na een babbeltje hoe is het nu, hoe heb je het ervaren en Jaro hoe heb jij het ervaren, komen we tot de uitslag van de kweek.  “De MRI zag er natuurlijk al prachtig uit”, begint zij. “De tumor in de borst was helemaal dood”. Dat is goed nieuws! Ik vermoedde hat al en een bevestiging is fijn. “Echter”, gaat zij door, “twee klieren van de vier klieren die zijn weggehaald, zijn aangetast. Het was een station van vier klieren waarvan we niet konden bepalen welke de poortwachter is. Dus is het hele station verwijderd. Maar er blijft genoeg over. We weten dat de chemo geen invloed op heeft op de besmetting van de klieren. Vaak bestralen we alleen de borst en nu is er ook bestraling van de oksel nodig. Dat is om onrustige cellen die niet zichtbaar zijn met het oog te vernietigen. En de kanker is uit je lijf.” Nou, hartstikke mooi, wat mij betreft. Het zekere voor het onzekere.

Dan mijn borst

Dan wil zij mijn borst natuurlijk nog even zien. “Oh, dat is wel rood”, is haar eerste reactie. “Ja, dat is het. Maar het is wel binnen de lijn van de cirkel gebleven die ik heb gestift”. Ze bekijkt het van dichtbij. De wond op zich ziet er goed uit. Ik wil het toch ontlasten om erger te voorkomen. Oh, jee, schrik ik. “Moet je het dan uitknijpen?” “Nee, dat hoeft niet. Ik zuig het vocht eruit met een naald voordat er pus vormt”. PVieuw! Wat een opluchting. Ik maak me om veel dingen veel minder druk, maar pijn blijft een dingetje. Dan vraagt zij heel sensitief aan Jaro, “Wat doe jij, blijf je hier zitten of?” Ik blijf hier hoor, zegt Jaro, die niets met naalden heeft. Hoe lief en moedig is dat!? Hij verdiept zich wel in zijn telefoon.

Aftappen

Na een hoop gezoek zijn we er klaar voor. De arts, wilde graag een bakje. “Ik denk dat ik niet genoeg heb aan de spuit. “Zo, er kan een kuiltje achter blijven waar het vocht zat. Daar moet je niet van schrikken want dat trekt wel bij. Anders even met de fysio kijken wat er aan te doen valt.” “Nou dat heb ik straks één leeg theezakje”, grap ik. “Van deze prik zal je weinig voelen, daar gaan we”. Ik voel inderdaad weinig en zodra het vocht onder de huid weg wordt gezogen lucht het enorm op. Ze heeft gelijk, het bakje is zelfs tot aan de rand gevuld met een goor rode kleur vloeistof. Een halve liter! “Ik snap waarom jij zo blij bent met je kussentje. Dat ontlaste behoorlijk natuurlijk. Kijk het was zich al tot pus aan het vormen.” “Dat kan er ook maar uit zijn”, denk ik. Alle troep, wegwezen en weg blijven!

Uitslag van de kweek

Ook het afgetapte vocht wordt op kweek gezet. “Je krijgt nu al antibiotica mee en de uitslag van de kweek, hoor je over een week”. Dat is om te bepalen of ik de juiste antibiotica heb. Een week wachten op de kweek duurt te lang, dus we starten wel. Jaro heeft het ondertussen erg druk gehad. De hamster van zijn vriendin is overleden en hij doet zijn uiterste best om haar ook te steunen. Het kuiltje wat achterblijft ziet er nu uit als een krater! Het was dus normaal dat mijn herstel lang duurde en ik koortsverschijnselen had. Ik heb het met ontstekingsremmers weten te beperken. En de ontwikkelende pus gaat toch uit mijn lijf. Dat was een symbolisch dingetje wat mij bezig hield. Als ik onderdruk met ontstekingsremmers. Genees ik dan ook? Misschien is het wel nodig ook deze lichaamssappen te verwijderen uit mijn systeem. Eruit met die etter!

Vragen over de uitslag van de kweek?

“Heb je nog vragen?” Ik wil graag weten of ik een goed bodempje ben voor kanker om te groeien. Straks duikt het op, op ander weefsel of organen. Nee, dat is de reden dat we je hormoontherapie aanbieden. Slim om dat zo te verwoorden, “aanbieden”, denk ik. Wat ik over de bijwerkingen hoor is heel divers. “De hormonen in die pillen, tikken net zo lang op sluimerende cellen elders in je lichaam tot ze dood zijn. Als je het dan wel krijgt is het aan ons om aan te tonen dat het niet uit je borst komt”, legt zij uit. “Ga ik ervan aankomen, vraag ik?” Ik ben nu al 15 kilo zwaarder. Die kans is vrij groot. We kunnen het niet mooier maken dan het is. Ik zal het ervaren als we zover zijn. Om het nu te laten voor de lijn. Daar heb ik dit zware traject niet voor doorgeworsteld.

Norm

Norm, wat kom ik mezelf weer tegen! Alles wat ik aan mijn praktijk cliënten probeer mee te geven, wordt ik nu zelf weer keihard mee geconfronteerd. Bah! Dat overschrijd mijn norm. Wat is normaal na een borstoperatie? Als tegen mij gezegd wordt, probeer te wandelen, dan denk ik. Oké, dus dat is normaal. Er is niet gesleuteld aan mijn benen, die doen het prima. Nou, ja, nog steeds stijf, maar als ik eenmaal in beweging ben, lukt het wel. Maar als ik opsta en in huis beweeg moet ik gaan zitten omdat ik me licht voel in mijn hoofd. Dus de straat op, daar ben ik nog voorzichtig mee.

De IJsbeer.

De IJsbeer is een prachtige metafoor. En metafoor is een verhaal waar je voor jezelf betekenis aan kunt geven.  Ik ga de ijsbeer delen, zoals ik deze metafoor heb gehoord:
Er was een een ijsbeer die werd geboren in een oude dierentuin. Het dier groeide op in een klein hok waar hij alleen kon ijsberen. Hoe groter hij werd, hoe minder ruimte hij had. Hij sjokte drie stappen de ene kant op en drie stappen de andere kant op. Dan drie heen en weer drie stappen terug. Toen kwam er een directeur van andere dierentuin. Hij zag de ijsbeer en vond het dier zo mooi dat hij hem kocht. De directeur gaf de ijsbeer een schitterende plek met een rotspartij, bomen en een eigen beekje om in te zwemmen. Toen de ijsbeer arriveerde keek de directeur vol verwachting toe hoe de ijsbeer zijn nieuwe verblijf zou gaan verkennen. En wat deed de ijsbeer met al die ruimte…? Hij sjokte drie stappen de ene kant op en drie stappen de andere kant op. Drie stappen heen en drie stappen terug. Wat was de directeur teleurgesteld!

De norm

De norm van de IJsbeer was zo ingesleten dat hij in eerste instantie niet wist, hoe hij met deze nieuwe vrijheid om kon gaan. Andersom werkt dat ook zo. Mijn norm om vrij te bewegen is op dit moment beperkt en ik ben constant bezig met aftasten wat in het hier en nu, haalbaar is. De ene beweging is goed te doen, terwijl ik bij een soortgelijke beweging een venijnige steek voel. Iedere operatie is uniek, dus ieder herstel proces is ook uniek. Ik ga van een groot hok met alle ruimte naar een klein hokje, waar allemaal blinde muren zijn. En daar wordt ik erg moe van. Daarom ben ik zo blij met mijn kussentje!

Mijn kussentje

Wie, dit kussentje bedacht heeft weet ik niet, maar ik ben dankbaar. Wat een uitvinding bij deze situatie. In mijn oksel heb ik namelijk een schrijnend, branderig en soms stekend gevoel. Alsof daar de wond zit waar de rand van mijn BH overheen schuurt. Dat is niet zo, want de wond zit veel lager. Het heeft met de klier te maken. Dat zal normaal zijn. En door het kussentje komt er wat afstand en voelt het dragelijker. Soms gaat het beter en vergeet ik mijn kussentje. Als ik dan denk, “Wat doet het toch zeer?”, weet ik natuurlijk niet meer waar ik het heb laten slingeren. Maar het brengt enorm verlichting van de pijn. Dus ik vind het geniaal. Als je denkt dat alles al is bedacht komt er in alle eenvoud toch nog iets nieuws.

Norm 

De huidige norm, om een bh s’ nachts aan te houden went ook. Ik dacht eerst. Jemig! Wat erg, ook nog slapen met zo’n harnas aan! Maar het verlicht de pijn dus vind ik deze tijdelijke norm acceptabel. Gisteren vond ik het koud. Ik overwoog de houtkachel aan te steken en besloot een kop warme chocolademelk te maken. Of dat nu de norm is of niet nu het hartje zomer is, het smaakte me prima. Vandaag werd ik eindelijk weer eens wakker zonder koude rillingen en vrij van koorts. Hoera, normaal! Gelukkig maar, want vanmiddag heb ik de controle afspraak in het ziekenhuis.

René gaat niet mee.

Een gangbare norm in de maatschappij is dan dat je partner meegaat. Dat lukt niet vandaag. Ik vind dat niet erg. Ik verwacht goed nieuws en als René wel meegaat terwijl hij met zijn aandacht bij zijn werk is, erger ik mezelf alleen maar aan hem. Wat mensen daarvan vinden mogen ze houden. Dit is onze norm en die bepalen wij samen! Mijn kleine, grote puberzoon begeleid mij vandaag. Mooie kans voor hem om een kijkje te nemen hoe het er toegaat in een ziekenhuis. Want zo’n ziekenhuis is een wereld op zich. Dan is hij ook weer een ervaring rijker.

Wat een kankerdiagnose met je norm kan doen

Wat de kankerdiagnose met je norm kan doen is voor mij een eyeopener. Ik ben zo veel relaxter. Een dierbare vriendin vroeg mij: “Vind je het niet frustrerend dat je in je hoofd zoveel wil en fysiek niets kan?”  Ik antwoorde: “Mijn lijf wint het”. Weet je, Ik merk dat ik  wordt gedwongen om in de overgave te gaan tijdens zo’n behandeling. Weerstand bieden zorgt enkel dat het langer duurt. Jaren geleden had ik een whiplash. Uit frustratie stond ik toen gras met kluit en al uit de tuin te rukken. Stom natuurlijk, maar ik was zo gefrustreerd. Zelf had ik van te voren niet kunnen bedenken, dat het me nu geen bal kan schelen als er weken niet wordt gedweild in huis. Nu denk ik: “Als het gaat doe ik het weer.” Ik laat veel dingen, veel makkelijker los. Dat geeft rust. Dankjewel kanker tumor.

Lui

Vandaag voel ik me lui en ik besluit gehoor te geven aan dit gevoel. Gisteren heb ik toch nog even foto’s gemaild naar de mamacare afdeling. Kan allemaal tegenwoordig! De arts heeft ze bekeken maar zag geen verontrustende beelden. Zij adviseert wel diclofenac te nemen met maagbescherming in plaats van ibuprofen. En nog een goeie tip, die ik zelf had kunnen bedenken, want ik heb medische basiskennis gehad. Zet met een stift een cirkel om je rode plek. Zo kun je zien of het groter wordt. Zo heerlijk dat ik bij mamacare terecht kan met vragen. Het stelt me gerust en dat ontspant. En dat is weer goed voor mijn herstel. Tenzij…. Je Coja bent en door die ontspanning, opluchting gaat rommelen. Dan door de pijnstillers geen grens voelt. Er vervolgens achter komt, dat er nog gekookt moet worden. En daarna toch nog effe een klein klusje meepakt. Het is net als het eerste snoepje pakken. Voor je het weet is de zak leeg! Op en te kort. Het is geen hogere wiskunde om te bedenken dat dit mis gaat in mijn situatie. Dussss…..

Koorts

Koorts. Koude rillingen en voeten halverwege de avond. Ik wil perse het tv programma afkijken. Maar als René thuis komt, ben ik onderweg naar bed met een kruik. Ja echt! Half juli en ik lag met een warme kruik in bed! Daarna bloedheet vanzelf. Lekker met een harnas om, want tja, de sport BH moet aan blijven. Vanmorgen weer wakker met koude voeten en rillingen. Serieus weer een kruik met heet water gepakt. En daarna zweten! Misschien moet ik het iets anders aanpakken voor een gewenster resultaat? Want, als je doet wat je altijd hebt gedaan, zal je krijgen, wat je altijd hebt gekregen. Ik wil liever iets anders. Dus dan maar even lui vandaag.

Lui vandaag

Lui vandaag. Ik heb ook nergens zin in. Kan me niet voorstellen dat er wel weer een leven komt met vitaliteit en energie op een acceptabel peil. Heel raar. Geen zin om te lezen, niks. Ik vraag Jaro of hij zin heeft samen een film te kijken. Mwahhhhh, als puber kan hij uitermate goed lui doen. Dagen, weken, maanden. Kan ik nog wat van leren. Ik weet genoeg. Vouw een wasje op, zet de vaatwasser aan. App wat rond. Slaap heb ik nu niet. Pppft.

Ontkenning

Ik wil eigenlijk op dag twee na de operatie weer kunnen wandelen. Een vriendin herkent dit. Ze zegt: “Ik heb daar over nagedacht. Volgens mij is dat ontkenning.” Ja, ik wil het niet hebben, maar eerlijk is eerlijk. Dan is de eerste stap eraan toegeven.  Als een chirurg blij zegt: ” Het is gelukt he!? Via één ingang! Ik moest nu wel effe dieper graven!” ” Thank you!  To much info… (dacht ik) Dan zou dat zomaar kunnen betekenen dat herstel iets langer duurt. Dus toegeven. Dat doe ik vandaag door lui te doen. En dat doe ik al een tijdje. De dag duurt best lang. Nog maar een blog schrijven dan?

Dagboek

Ik merk dat er veel trouwe lezers zijn van deze blog. Een zeer lieve vrouw, noemde het een dagboek. Dat is het ook wel, soort van. Enkel in een dagboek zou ik alles opschrijven en ongenuanceerd! Ik schijf openhartig over mijn borstkanker behandeling proces en mijn beleving. En er zijn dingen in mijn leven die ik privé houd, maar evengoed spelen in mijn leven. “Een dagboek van mijn borstkanker proces”. Ik ben lang niet de enige die dit doet en oprecht blij dat het wordt gevolgd. Dat stimuleert me om ermee door te gaan. Het geeft me iets om handen. Een doel. Iets creëren. En ik vind het fijn dat ik blijkbaar iets creëer waar belangstelling voor is. Zelf was ik als lezer waarschijnlijk halverwege afgedwaald door andere dagelijkse bezigheden. Ik merk dat dit ook wel gebeurt bij mensen en dat is ook prima. Ben heel blij en dankbaar voor de harde kern. Ik voel me hierdoor heel erg gedragen!

Hartelijk bedankt!

En nu ga ik weer verder met lui doen en hopen dat de koorts weg blijft!

Koorts

Koorts. Zondagochtend ben ik om vier uur wakker. Ik voel me niet prettig. Oh, jee. Ik wist het wel. Gisterenavond vloog de verandadeur open. In een reflex greep ik de deurklink. Dat is net effe te snel, te hoog en te zwaar. En pijnscheut in mijn oksel. Godver! Vloeken helpt niet maar het kan wel opluchten. Toen René s’ avonds thuis kwam om half elf, heeft hij mij geholpen met douchen. De wond zag er rustig uit, voelde wel branderig. Het resultaat van de operatie is bewonderenswaardig. We zien een klein kuiltje in mijn oksel. Als dat het is? Van mijn zwangerschappen heb ik striae  over gehouden. Ik zie dat als mijn trofee van mijn kinderen. Laat het kuiltje mijn trofee zijn van deze overwinning.

Overwinning

Overwinning omdat ik nooit gedacht had dat ik een chemo traject aan zou kunnen of een operatie. Ik ben altijd doodsbang voor dit soort dingen. En toen vielen we er opeens middenin. Nu hebben we het ergste achter de rug. Hoewel? De koorts baart me zorgen. Mijn herstelmaatje had ook een ontsteking door overbelasting van een reflex reactie. Zij kreeg een ontsteking, net als mijn moeder destijds. En dat moet worden uitgeknepen tot bloedens aan toe. Zij appt, dit was het pijnlijkste van het hele proces. Ik herinner me dat mijn vader  zei: “Ik zag het gezicht van je moeder en kon die dokter wel slaan!”

Koorts?

Als René wakker wordt kruipen we tegen elkaar aan. Mijn borst doet zeer. “Nee! Dat gaat niet, doe je arm maar om mijn middel.” Het is al snel te warm voor René. Terwijl ik in bed, ijskoude voeten heb en rillingen door mijn lijf voel gaan. Jemig! Dit is niet goed. Ik heb geen zin in koffie en val weer is slaap zodra ik mijn paracetamol tablet heb ingenomen. Mijn hoofd voelt wattig en ik ben duizelig. Tegen de middag toch maar effe temperatuur meten. Ik pak de oor thermometer. Mijn benieuwen of het lukt. Ik heb altijd ruzie met dat ding. Ja hoor, verhoging, 38,3. Dat is niet heftig maar wel meer dat normaal. Hoe kan ik de schade beperken en infectie voorkomen? Ziekenhuis bellen? Het is zondag de afdeling mamacare is niet te bereiken. In het boekje staat bij acute problemen contact opnemen met spoedeisende hulp.

Dilemma

Dilemma: Ik wil niemand tot last zijn want, mijn situatie is niet acuut. En ik wil ook niet dat mijn situatie wel acuut wordt. Koorts boven 38,5, roodheid, zwelling en pijn, kan een teken van infectie zijn. Daar zit ik toch wel vrij dicht tegen aan. Het mamacare team is altijd heel begripvol en steunend. Maar die zijn er nu even niet. Tot morgen wachten is misschien net te laat. Dus ik besluit toch spoedeisende hulp te bellen voor informatie en advies. Zij weten meer dan ik en dit is het advies wat in de folders en in mijn mapje staat. Voorkomen is beter dan genezen! Ik kies voor goede zelfzorg.

Spoedeisende hulp (SEH)

“Met de spoedeisende hulp”. “Goedemiddag, ik ben dinsdag geopereerd en ik heb nu koorts”. “En dan belt u SEH? ” hoor ik aan de andere kant van de lijn. De toon is gezet. Wat een rot reactie! Ik voel me zo kwetsbaar en labiel. De tranen schieten in mijn ogen. Ik haal goed adem en zeg: “Ja het is zondag en de mamacare afdeling is dicht.” “En wat is er afgesproken?” “Dat ik u dan bel” . Wat een omhoog gevallen kwal! “Ik wil graag weten of mijn medicatie ontstekingsremmers zijn? ga ik door. “Wat gebruikt u?”. “Ik geef antwoord”. “Nee, dat is enkel pijnstilling, ibuprofen is een ontstekingsremmer”. “Kan dat samen innemen of moet ik dat vervangen?”. Mijn hemel! Wat een sociale kneus heb ik aan de lijn! Dat kan samen. “Fijn dank u wel” Ik blijf netjes. Mag ik er ook een cool pack op leggen? Ik heb gelezen dat je bij verwijdering van de schilwachtklier extreme kou en warmte beter kunt vermijden, dus ik was ermee gestopt. “Nou, als u dat lekker vind” Ja dat vind ik lekker. Het verlicht de pijn. Godkolere wat een desinteresse. “Fijne dag verder!”

Ibuprofen tegen de koorts

Ik snap best dat de man van SEH geen zin heeft in geneuzel. En ben zo blij dat de chirurg wel een, ik doe mijn best voor jouw, houding had. René is tussendoor even thuis om een andere machine op te halen. “Als ik vanavond terug ben, haal ik het voor je”. Dat vind ik nu wel mooi aan de huidige economie. De supermarkt is open op zondag en avonduren. Ik denk dat het misschien nog ergens in de kast legt. Zal me niet verbazen dat het over datum. Ik heb de puf niet om te zoeken en val weer in slaap. Het is al half zeven voordat René vertrekt om boodschappen te doen. Ik ben niet in staat om iets te bereiden en heb zelf geen trek. René is bekaf van een volle, hectische, zevendaagse werk week, met lange stressvolle dagen. En ik kan helemaal niks op dit moment. Daar is hij terug met mijn nieuwe snoepjes. Ik lijk wel een verslaafde! Dat is best ernstig, maar het werkt. Vanmorgen was de de koorts weg en ik voel me stukken beter!

Hulp van Jaro

Gelukkig is er hulp van Jaro. Die heeft vakantie en zit vooral veel op zijn kamer muziek te luisteren en te tutten. Maar toen er zaterdag een monteur kwam omdat er een andere trekker stuk was, heeft hij de beste man koffie gebracht. En klusje wat prima bij zijn leeftijd en verantwoordelijkheden past en ik herinner me nog goed mijn eigen puberale onzekerheid. Verschikt kijkt hij me aan als ik heb de opdracht geef. Maar even later stapt hij opgelucht weer binnen. “Het is een heel aardige man!” Zo komen samen overal wel doorheen. Natuurlijk lopen er wel eens dingen anders dan we willen. Als René boodschappen heeft gedaan vind ik merken of dingen waarvan ik denk: “Waarom?” Ik snap je goede bedoeling en je slaat zo de plank mis. Ik vind bijvoorbeeld een blik soep keurig opgeborgen in de koelkast. Het is niet zijn ding en er staat zoveel tegenover dat het wel goed zit met onze balans. 

Dat is er ook

Eergisteren kreeg ik een foutmelding van de wasmachine. Kwam dat effe goed uit. Stonden we na het douchen s’ avonds laat samen het water te lozen om het filter schoon te maken. Terwijl we met belangstelling werden gevolgd door de dieren. Gouden momenten. De wasmachine draait weer. Vanmorgen heb ik mamacare nog even gebeld om zeker te zijn dat het goed gaat met de medicatie. Gelukkig is de koorts gezakt. Begripvol controleert de verpleegkundige of het nodig is om toch even naar het ziekenhuis te komen. En Jaro staat nu een pannenkoek voor ons te bakken. Eerst krijg ik een glas versgeperst sap. Dat is er ook.

Balans

Balans vinden in veranderende omstandigheden is een levenskunst. Verandering is het enige wat constant is. Er zal altijd verandering zijn. Er is borstkanker op mijn pad gekomen. Daar heb ik niet bewust, willens en wetens, voor gekozen. Hoe ik met deze ervaringen omga, probeer ik wel zo bewust mogelijk te hanteren. Ik heb me echt regelmatig afgevraagd. Hoe zou ik dit gedaan en ervaren hebben zonder dat ik mijn opleiding en methoden had om op terug te vallen!? Ik denk dat ik regelmatig volslagen in paniek was geraakt. Heb ik wondermiddeltjes om balans te vinden? 

Wondermiddeltjes

Wondermiddeltjes die voor iedereen standaard hetzelfde zouden werken. Was het maar waar. Wat zou ik graag willen dat ik met mijn toverstafje kon zwaaien als een vriendelijk heksje om overal geruststelling te brengen. Maar iedereen heeft zijn eigen unieke gebruiksaanwijzing om angst te hanteren (blog 51). Als je boft  krijg je de kunst om jezelf gerust te stellen mee in je opvoeding. Genetisch risico profiel heeft ook invloed. (blog 49) Ik ervaar dat omgaan met angst te maken heeft met balans vinden tussen bagatelliseren (het kan erger)  en Catastroferen (ik heb het aller ergste!) in mijn realiteit. (blog 64) En dat lukt me, dat heeft borstkanker mij gebracht. Ik heb een grens verlegd die ik nooit had bedacht te kunnen verleggen.

Mislukte pogingen

Mislukte pogingen genoeg te vinden in mijn blogs. Ogenschijnlijk, want voor mij hebben ze wel een positieve uitwerking gehad en vond ik steun in mijn pogingen. Bijvoorbeeld mijn imbolc ritueel. (blog 22) Ik zaaide bloemenzaad met de intentie op genezing.   Hoe ik deze zaadjes ook met aandacht verzorgde, er is in de praktijk niet opgekomen. Het is ogenschijnlijk een mislukte poging! In de praktijk heel goed zichtbaar hoor. Net als de plantjes die ik veel te vroeg buiten plantte en zwaar werden beschadigd. Een deel herstelde zich en ander deel is verloren gegaan. Maar deze specifieke imbolc poging had voor mij een speciale persoonlijke betekenis.

Speciale betekenis.

Die speciale betekenis heeft te maken met mijn moeder. Toen zij borstkanker had gaf ik haar in deze groene theekop bloempot voor moeder dag, met klavertjes vier knolletjes uit mijn tuin. Een paar weken later was er maar een zielig sprietje opgekomen. Ik was beteuterd toen ik dat zielige sprietje zag. Mijn moeder keek me aan en zei: “Dat wisten we toch al Coja?”. Ik was bij het zaaien erg bezorgd dat er bij mij ook niets zou opkomen en dat dit een voorteken zou zijn. Er is niets opgekomen. Maar de tafeltuin die René voor mij heeft gemaakt raakt overbevolkt. Dat is er ook.

Balans vinden.

Balans vinden in barre tijden is niet gemakkelijk. Bij alles wat mislukte, visualisaties over een regenboog, die ik bedacht, of voornemens van Yoga waar niets van is gekomen. Had ik wel het gevoel dat ik invloed kon uitoefenen. Ik vond grip en houvast bij mezelf op momenten dat ik er tegen opzag. Angst voor de toekomst voor wat zou gaan kunnen gebeuren kan ik met mijn verstand relativeren. Bijvoorbeeld de uitslag van de kweek volgende week. Ik leef nu, als ik me daar nu druk om maak, vind ik dat zonde van mijn tijd.  Angst voor wat iets wat gaat gebeuren, zoals de operatie, wist ik te hanteren door afleiding met fijne gedachten. Steeds maar weer afstemmen op de situatie en balans vinden gaf mij vertrouwen in mezelf. Of het concreet lukte is niet zo belangrijk. Het idee dat ik kon beïnvloeden hielp me er doorheen. Naast alle steun van anderen.

Balans

Balans, daar draait mijn leven nu voor mij om. Deze ervaring heeft mij veel spanning en ellende gebracht en ook heel veel opgeleverd. Ik heb ook zo veel leuke, lieve nieuwe contacten gelegd. Oude verbindingen versterkt. Dingen los gelaten die eigenlijk niet goed voor me waren, waar ik aan vast hield. Ik ben getest op mijn grenzen nog nog. Er zijn momenten dat ik de druk voel van verwachtingen en ik nu voor mezelf durf te kiezen. Het is verleidelijk een stap extra te doen, maar ik ben sterk en doe het niet.

Evaluatie

Zo, nu halverwege het proces evalueer ik om de balans op te maken. Ongeacht de uitslag van volgende week, durf ik te beweren dat ik een zondagskind ben. Ik kom in mijn leven overal steeds sterker uit. Soms zijn het eigen verkeerde keuzes, soms overkomt het me en is aan mij de keuze hoe er mee om te gaan. “The best is yet to come”